Εδώ ελληνικό δημόσιο σχολείο, του Τρύφωνα Σπυρόπουλου

Εδώ ελληνικό δημόσιο σχολείο

Το σχολείο αποτελεί "φορέας κοινωνικής αλλαγής…", αναμνήσεις βιβλιογραφικών αποτυπώσεων και προθέσεων ώστε ο θεσμός του σχολείου να αποτελέσει το αντίβαρο της δυσλειτουργίας του ευρύτερου κοινωνικού συστήματος.

Ποια όμως είναι η μετασχηματιστική του προοπτική σε συνθήκες κρίσης και ανελεύθερης δημοκρατίας; Τι λειτουργεί ακυρωτικά και το σχολείο δεν αυτοσχηματίζεται; Οι μαχόμενοι εκπαιδευτικοί έχουν την ευθύνη να αναστοχαστούν στα εμπόδια, να τα επικοινωνήσουν με το συγκείμενο και να δημιουργήσουν

Η σχολική πραγματικότητα βυθίζεται :

Στην προοπτική της αυτοαξιολόγησης. Τα συμπεράσματα των προγραμμάτων αξιολόγησης των σχολικών μονάδων είναι αντιπροσωπευτικά; Μήπως στη διαδικασία πιλοτικής τους εφαρμογής δέχτηκαν την άρνηση υλοποίησης και εν τέλει επιλέχθηκαν σχολεία εκείνα που ήταν θετικά ή απέμειναν; Ο φόβος για τη συνεπαγωγή αυτοαξιολόγηση- αυτοαπόλυση είναι απαραίτητος στο κλίμα της εποχής;

Στην προοπτική της έλλειψης πόρων. Οι διαθέσιμοι οικονομικοί πόροι παρέχονται αλλά τους συνοδεύει η λογική της εξοικονόμησης, αναγκάζοντας τους εκπαιδευτικούς να ιεραρχούν τις ανάγκες "θέρμανση-καθαριότητα, αναλώσιμα…" παιδαγωγικό υλικό;

Στην προοπτική της έλλειψης προσωπικού. Τα δημοτικά σχολεία αναμορφώθηκαν αλλά οι συνάδελφοι θεατρικής αγωγής, αγγλικών, πληροφορικής λείπουν. Το πρόγραμμα σπουδών για τους μαθητές δεν είναι ενιαίο αφού κάθε σχολείο έχει διαφορετικές ελλείψεις προσωπικού. Οι ώρες τους πώς καλύπτονται; Αφενός το παιδαγωγικό όφελος δεν είναι ίδιο με μια τυπική επιτήρηση των παιδιών στις κενές ώρες και αφετέρου ποιο είναι το νομικό πρόβλημα όταν υπερβαίνεις το διδακτικό σου ωράριο ή όταν ζητάς στο πλήθος των ωρών τα παιδιά να φεύγουν νωρίτερα;

Στην προοπτική της ενδυνάμωσης ενός "Σχολείο για Όλους ". Οι προσπάθειες να χτίσουμε ένα σχολείο όπου θα συμπεριλαμβάνονται όλες οι ανάγκες των μαθητών, πρώτιστα ως δικαίωμα και ακολούθως ως παιδαγωγικό ζητούμενο, δεν εκφράζεται έμπρακτα από τους υπεύθυνους της εκπαιδευτικής πολιτικής. Οι δάσκαλοι παράλληλης στήριξης για παιδιά με διαγνωσμένες ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, στο πλαίσιο της συνεκπαίδευσης, έφτασαν στο σχολεία μετά τις 3 Οκτωβρίου ενώ υπάρχουν ακόμα παιδιά χωρίς την εν λόγω υποστήριξη. Τα τμήματα ΖΕΠ, Ζώνης Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας, αναφέρονται σε κοινωνικά περιβάλλοντα με σχολική διαρροή, σχολική αποτυχία, φτώχεια και στο μήνα Νοέμβριο παραμένουν κλειστά. Οι αποφάσεις των υπευθύνων είναι κοινωνικά ευαίσθητες σε αυτά τα θέματα ή είναι οικονομικά συντονισμένες με την εθνική σωτήρια;

Στην προοπτική της τυπικής επιμόρφωσης επί των εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Η τυπική αλυσίδα της επιμόρφωσης επιμορφωτές-σχολικοί σύμβουλοι-διευθυντές καταλήγει στους εκπαιδευτικούς, τη βάση υλοποίησης. Η επιμόρφωση, τυπική και σύντομη, καταλήγει στους εκπαιδευτικούς με παροχή υλικού, ιστοσελίδων ενημέρωσης δηλαδή μια διαχείριση της αυτοεπιμόρφωσης στην προοπτική της δια βίου μάθησης. Υπάρχει σε αυτήν τη δια βίου μάθηση η ελευθερία της προσωπικής στοχοθεσίας ή οι στόχοι προκαταβάλλονται και επιβάλλονται.

Στην προοπτική της θεσμικής ελευθερίας. Υπάρχει άραγε η ελευθερία, ή τουλάχιστον το διοικητικό δίχτυ να μην είναι τόσο πυκνό, ώστε τα σχολεία να ανοίξουν τους χώρους τους όχι μόνο για πολιτισμικές εκδηλώσεις, ενημερώσεις αλλά και για πολιτικούς προβληματισμούς περί της κρίσης που βυθίζει την ελληνική κοινωνία;

Στην προοπτική της έλλειψης εμπιστοσύνης των πολιτικά αγωνιζόμενων εκπαιδευτικών. Το περιεχόμενο των συνδικαλιστών επαληθεύεται σε απολύσεις, μειώσεις κονδυλίων, απαξίωση του δημόσιου σχολείου, μειώσεις μισθών, υποβάθμιση της παιδείας. Ωστόσο ερχόμαστε αντιμέτωποι με δύο εικόνες, ο συνδικαλιστής του συμβιβασμού, της αποδοχής και μάλλον της έμμεσης συνεργασίας και ο συνδικαλιστής με το πάθος του αγώνα που αντιμετωπίζεται ως τρομολάγνος. Μήπως οι αγωνιζόμενοι συνδικαλιστές, όπου αγώνας τους έχει περιεχομενική αξία, οφείλουν ως προς το λόγο και τη δράση τους να γίνουν συμβατοί στις επικοινωνιακές και ψυχολογικές ανάγκες των συναδέλφων τους;

Ίσως τα παραπάνω να αποτελούν το εξωτερικό πλαίσιο του σχολείου ωστόσο το βίωμα εντός του είναι έντονο λειτουργώντας συμπιεστικά για τις διδακτικές και παιδαγωγικές ευθύνες του ευσυνείδητου εκπαιδευτικού. Δεν χρειάζεται πολιτική νοημοσύνη να καταλάβουμε ότι αυτό το πλαίσιο πρέπει να το αποτινάξουμε. Το κάλεσμα είναι ο καθένας να αντιδράσει στο δικό του αγωνιστικό φάσμα, εφόσον του εγείρονται στερεότυπα και προκαταλήψεις των ιδεολογικών αποτυπώσεων του αγώνα, αλλά και έτοιμος να ενταχθεί στον ευρύτερο αγώνα ώστε το σχολείο να συνδράμει στο μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας που αποδομείται.

Σπυρόπουλος Κ. Τρύφων, Αναπληρωτής Δάσκαλος.

View the discussion thread.