Αγωνιστικές Παρεμβάσεις Καλύμνου: Συμπεράσματα και προοπτικές

Ανακοινώσεις

Αγωνιστικές Παρεμβάσεις Καλύμνου

Περί της πρόσφατης ανακοίνωσης της Β΄ ΕΛΜΕ Δωδεκανήσου

ή αλλιώς

Συμπεράσματα και προοπτικές

Την Τρίτη 21/5/2013 η Β΄ ΕΛΜΕ Δωδεκανήσου εξέδωσε ανακοίνωση σχετικά με τις εξελίξεις στη συνέλευση των προέδρων που διεξήχθη την προηγούμενη Τετάρτη, την οποία και σας επισυνάπτουμε στο τέλος του κειμένου. Η εν λόγω ανακοίνωση

προτάθηκε και ψηφίστηκε μόνο απο την Ενότητα Εκπαιδευτικών (ΠΑΜΕ), η οποία κατέχει και την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών (4) στο Δ.Σ. του σωματείου. Εξ αρχής οι δύο εκπρόσωποι των Παρεμβάσεων στο Δ.Σ. διαφωνήσαμε με το περιεχόμενο της ανακοίνωσης και προτείναμε συγκεκριμένες προσθήκες, οι οποίες όμως απορρίφθηκαν από το ΠΑΜΕ το οποίο επέμεινε το κείμενο να βγει ως έχει.

Η πρώτη μας ένσταση είχε να κάνει με το γεγονός της ασάφειας του περιεχομένου όσον αφορά το ποιές παρατάξεις καταγγέλονταν για την υπονομευτική τους στάση σε βαθμό μάλιστα ξεπουλήματος, όπως χαραχτηριστικά αναφέρεται. Η δικαιολογία της Ενότητας ότι δε χρειάζεται να κατευθύνουμε τον κόσμο ο οποίος πρέπει να βγάλει μόνος τα συμπεράσματά του, δεν πείθει σε καμία περίπτωση. Όχι μόνο διότι όλες οι ανακοινώσεις που κατά καιρούς βγάζουμε έχουν συγκεκριμένη κατεύθυνση και περιεχόμενο, όπως αυτά καθορίζονται και από τους απαραίτητους συμβιβασμούς μεταξύ των δύο παρατάξεων, αλλά κυρίως επειδή ένα τέτοιο επιχείρημα επι της ουσία ακυρώνει το ρόλο και την αποστολή ενός Δ.Σ., το οποίο φέρει την ευθύνη να προσανατολίσει τους συνάδελφους, χαράζοντας ξεκάθαρες κατευθύνσεις ιδιαίτερα σε κρίσιμες στιγμές, πάντα βέβαια μέσα στα πλαίσια της απαραίτητης αλληλεπίδρασης ηγεσίας-βάσης. Τι άλλαξε τώρα και δεν ισχύει αυτό; Γιατί οι συνάδελφοι δε συμφώνησαν να κατονομαστούν ευθέως οι τρείς παρατάξεις (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ), οι οποίες κατά τη γνώμη μας φέρουν ακέραια την ευθύνη για το ξεπούλημα του αγώνα; Φυσικά, όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτό είναι απόλυτα συμβατό με την προσπάθεια του ΠΑΜΕ να χρεώσει και στις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ την ευθύνη για το προαναφερόμενο ξεπούλημα. Προσπάθεια που καταβάλλεται έντονα τις τελευταίες επτά ημέρες και ακόμα πιο πίσω και ποικίλει ανάλογα με την περίσταση ή και την ιδιοσυγκρασία του κάθε μέλους του ΠΑΜΕ, με κοινό πάντα άξονα την πολιτική αντίληψη του συγκεκριμένου χώρου για τη φύση και το ρόλο μας (και τι δεν έχουμε ακούσει…). Φυσικά, για τις δικές τους ευθύνες δεν έχουμε ακούσει κουβέντα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, θα λέγαμε ότι η συγκεκριμένη ανακοίνωση είναι σαφέστατη μέσα στη ασάφειά της.

Η δεύτερη ένσταση είχε να κάνει με το δια ταύτα. Αφού οι συνάδελφοι βγάλουν τα συμπεράσματά τους, τελικά πώς θα πρέπει να κινηθούν; Σύμφωνα με το ΠΑΜΕ θα πρέπει “…να ενισχύσουν τις δυνάμεις που πάλεψαν να υλοποιηθούν οι αγώνες. Να κάνουν δική τους υπόθεση την αλλαγή συσχετισμών στην ομοσπονδία μας , να αποδυναμώσουν τον κυβερνητικό συνδικαλισμό και τα στηρίγματά του.”. Σε τι ακριβώς καλεί δηλαδή τον κόσμο το ΠΑΜΕ; Η αλήθεια είναι ότι και εδώ υπάρχει μια σχετική ασάφεια, διότι μπορεί όλο το παραπάνω απόσπασμα να θυμίζει κάλεσμα σε εκλογική μάχη, αλλά θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι μπορείς να αλλάξεις τους συσχετισμούς και να αποδυναμώσεις τον κυβερνητικό συνδικαλισμό με αγώνες και όχι μόνο με ψήφους ή με κάποιον συνδυασμό των δύο προαναφερθέντων. Μήπως το ΠΑΜΕ και σε αυτή την περίπτωση δεν θέλει να κατευθύνει τους συναδέλφους; Η αλήθεια είναι ότι για την ώρα μάλλον αυτό που μετράει είναι η κάλπη. Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε ότι απέρριψαν τη δεύτερη προσθήκη που βάζαμε ως ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ που καλούσε τους συναδέλφους “…Μακριά από λογικές ηττοπάθειας, εσωστρέφειας και αναχωρητισμού να μετατρέψουν την αγανάκτησή τους σε οργανωμένη συλλογική αντίσταση ρήξης και ανατροπής αξιοποιώντας όλη τη δυναμική των τελευταίων γενικών συνελεύσεων… Τίποτα δεν τελείωσε. Οι πιο μεγάλες μάχες είναι μπροστά μας! ” Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε το γεγονός ότι σε καμία από τις δύο συνελεύσεις που έγιναν σε Κω και Κάλυμνο για την αποτίμηση των γεγονότων και για τη χάραξη της πορείας του κλάδου δεν τέθηκε από τη μεριά τους κάτι ξεκάθαρο σχετικά με την αγωνιστική προοπτική; Η παραπάνω βέβαια τακτική έχει να κάνει κυρίως με όλη την ανάλυση που έχει το ΠΑΜΕ, γενικά, για τη συγκυρία, αλλά και πιο ειδικά για τα πρόσφατα γεγονότα. Διότι, όταν πιστεύεις ότι σε μια συγκυρία όπου κατά τη γνώμη σου το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε αναδίπλωση, αν όχι υποχώρηση, ο κλάδος σύρθηκε σε μία μάχη εκ των προτέρων χαμένη, δεδομένων των συσχετισμών-προϋποθέσεων (απουσία σοβαρής προετοιμασίας, μη ύπαρξη συμμαχιών, συνολική κατάσταση του κλάδου από άποψη συνείδησης ετοιμότητας, αποφασιστικότητας κτλ.), μια μάχη που δε δόθηκε ποτέ, επειδή προδόθηκε από τους γνωστούς με αποτέλεσμα ο κόσμος να γυρίσει πίσω οργισμένος (προφανώς κυρίως με τους συνδικαλιστές και όχι με την κυβέρνηση), απογοητευμένος, με σκυμένο το κεφάλι (;) και με το πιο σημαντικό του όπλο αυτό της απεργίας αποδυναμωμένο όπως τίθεται και στην ανακοίνωση, τότε προφανώς δε θεωρείς ότι μπορούμε να κάνουμε ή έστω να σχεδιάσουμε για το μεσοπρόθεμο μέλλον και πολλά.

Εμείς ως ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ Καλύμνου διαφωνούμε με το σκεπτικό του ΠΑΜΕ όσον αφορά στα δύο αυτά ζητήματα. Θεωρούμε ότι ως σχήμα μέσω των χιλιάδων αγωνιστών σε όλη την Ελλάδα και μέσα σε μια συγκυρία απίστευτα δύσκολη χωρίς κάποιο ανάλογο προηγούμενο, δώσαμε την πιο σκληρή μάχη σε σχέση με κάθε άλλη παράταξη, προκειμένου ο κλάδος να συσπειρωθεί γύρω από το σωματείο του και με αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα να δώσει αυτή τη μάχη με νικηφόρα προοπτική. Είναι στην καλύτερη περίπτωση άδικο να ερμηνεύονται τα πιθανά λάθη ή οι ενδεχόμενες αντιφάσεις (είτε αυτά έγιναν στις συνελεύσεις, είτε στη συνέλευση των προέδρων ) ως συνειδητή προσπάθεια τραβήγματος του κλάδου σε έναν αγώνα στον οποίον δήθεν δεν πιστεύαμε. Και σε κάθε περίπτωση εμείς μαθαίνουμε από τα λάθη που κάνουμε, όντες μέσα σε αγώνες τους οποίους πιστεύουμε και οργανώνουμε κοιτάζοντας με αισιοδοξία το μέλλον χωρίς να φέρνουμε την καταστροφή…Διότι για πρώτη φορά οι εκπαιδευτικοί σήκωσαν το ανάστημά τους απέναντι σε αυτή την άθλια κυβέρνηση, ανακάλυψαν ξανά το τι σημαίνει συλλογικότητα μαζικοποιώντας μετά από πολλά χρόνια τις Γενικές Συνελεύσεις και έστω και αντιφατικά, έστω και για σύντομο χρονικό διάστημα πίστεψαν στις δυνάμεις τους και στην αναγκαιότητα της απεργίας. Για την ακρίβεια, αρχικά η απεργία διαρκείας μέσα στις εξετάσεις αποτέλεσε έμπνευση για τον κλάδο. Και σίγουρα δεν είναι πλέον οι ίδιοι. Και μαζί με αυτούς αναθάρρησαν και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι που έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς μετά από μάχες τριών χρόνων με τις μνημονιακές κυβερνήσεις, βλέποντας το μεγαλύτερο σωματείο της χώρας να μπαίνει μπροστά. Ποιος πιστεύει ότι η ΔΟΕ, που κρυβόταν πίσω από την ΑΔΕΔΥ, θα έβγαζε απεργία χωρίς την προοπτική της απεργιακής κλιμάκωσης μέσα στις εξετάσεις από την Δευτεροβάθμια; Ποιος πιστεύει ότι οι λιμενεργάτες ή τα νοσοκομεία στην Αθήνα θα κατέβαιναν στους δρόμους την Παρασκευή, αν εμείς σκύβαμε το κεφάλι; Για να μη μιλήσουμε για τα δεκάδες σωματεία πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια που στάθηκαν με ανακοινώσεις συμπαράστασης στο πλευρό μας. Και όλα αυτά για να μην ξεχνιόμαστε, μόνο με την προοπτική του απεργιακού αγώνα. Φαντάστείτε να τον υλοποιούσαμε κιόλας! Φανταστείτε τι δυναμική ενδεχομένως να απελευθέρωνε με άγνωστα αποτελέσματα που ξεφεύγουν κατά πολύ από τις επιδιώξεις ενός “στενού” εκπαιδευτικού αγώνα. Φυσικά, κανείς δεν ξέρει πώς θα είχαν εξελιχθεί τότε τα πράγματα. Κανείς όμως δεν μπορεί επίσης να πεί ότι σίγουρα δε θα ήταν νικηφόρος. Πόσο μάλλον να θεωρεί εκ των προτέρων ότι ένας τέτοιος αγώνας δε θα έπρεπε κάν να πραγματοποιηθεί και μετά να διαμαρτύρεται που δεν πραγματοποιήθηκε!

Όπως και να ‘χει, χρέος της Αριστεράς είναι να βγάζει τα απαραίτητα συμπεράσματα και να παρεμβαίνει για να καθορίσει στο μέτρο του δυνατού τις μελλοντικές εξελίξεις. Και ένα από αυτά είναι ότι πλέον η φράση απεργία διαρκείας πρέπει να μπεί στο λεξιλόγιο όλων μας (αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι θα είχαμε τέτοιες μαζικές συνελεύσεις με μία 24ωρη εντός ή εκτός εξετάσεων;). Από τώρα θα πρέπει να εργαστούμε προς αυτή την κατεύθυνση. Να συναντηθούμε με γονείς, με τα πρωτοβάθμια σωματεία, με τα εργατικά κέντρα, όχι γενικά για να τους ενημερώσουμε μόνο για τα χάλια της εκπαίδευσης, ούτε για να συζητάμε αφηρημένα για την αλληλεγγύη και τους αγώνες, αλλά για να σφυρηλατήσουμε εκείνους τους δεσμούς τους τόσο απαραίτητους για το μελλοντικό απεργιακό ξεσηκωμό. Και όταν μιλάμε για μελλοντικό να το πούμε ξεκάθαρα. Τα σχολεία το Σεπτέμβρη δε θα ανοίξουν! Όπως έγινε και με τους δασκάλους το 2006. Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο το συνέδριο της ΟΛΜΕ στα τέλη του Ιούνη παίρνει άλλα χαρακτηριστικά. Πρέπει πάση θυσία όσο το δυνατόν περισσότερες ΕΛΜΕ να βάλουν την πίεση στο συνέδριο να αποφασίσει τη συγκεκριμένη κινητοποίηση. Να δεσμευθεί το νέο Δ.Σ. ότι μέσα στο καλοκαίρι θα πάρει εκείνα τα οργανωτικά, συνδικαλιστικά μέτρα και θα δημιουργήσει εκείνες τις συμμαχίες προκειμένου να εξασφαλίσει στο μέτρο του δυνατού την επιτυχία του αγώνα. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα είμαστε κατά πολύ κατώτεροι των περιστάσεων.

Τίποτα δεν τελείωσε

Οι πιο μεγάλες μάχες είναι μπροστά μας!

Οι εκπρόσωποι των Παρεμβάσεων στο Δ.Σ. της Β΄ ΕΛΜΕ Δωδεκανήσου

Ρόιμπα Φωτεινή Γραμματέας

Κοκκόλης Λεωνίδας Ταμίας

Οι ανακοινώσεις όπως προτάθηκαν στο Δ.Σ. από την ΕΝΟΤΗΤΑ και από την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Το Δ.Σ. της Β΄ΕΛΜΕ Δωδεκανήσου καταγγέλλει εκείνες τις δυνάμεις στην πλειοψηφία της ΟΛΜΕ που ξεπούλησαν τις αγωνιστικές διαθέσεις των εκπαιδευτικών , όπως αυτές εκφράστηκαν στις γενικές συνελεύσεις τους. Οι δυνάμεις που αποφάσισαν και πρότειναν στον κλάδο απεργία μέσα στις πανελλήνιες εξετάσεις είναι αυτές που μέσα στην Γενική Συνέλευση της ΟΛΜΕ , ερμήνευσαν όπως ήθελαν την εκφρασμένη για αγώνες διάθεση του κλάδου και πρότειναν αναστολή των αγώνων. Η απεργία έπρεπε να γίνει πρωταρχικά για να σπάσει στην πράξη η πολιτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών που επέβαλε η συγκυβέρνηση. Η ευθύνη των δυνάμεων που πρότειναν οτιδήποτε άλλο πέρα από αυτό που είχε αποφασίσει η βάση του κλάδου είναι τεράστια. Αποδυνάμωσαν το πιο σημαντικό όπλο που διαθέτουν οι εργαζόμενοι , αυτό της απεργίας .Οι συνάδελφοι πρέπει να βγάλουν τα συμπεράσματά τους , να ενισχύσουν τις δυνάμεις που πάλεψαν να υλοποιηθούν οι αγώνες. Να κάνουν δική τους υπόθεση την αλλαγή συσχετισμών στην ομοσπονδία μας , να αποδυναμώσουν τον κυβερνητικό συνδικαλισμό και τα στηρίγματά του.

ΓΙΑ ΤΟ Δ.Σ.

Ο Πρόεδρος Η γραμματέας

Κριαράς Στέλιος Ρώϊμπα Φωτεινή

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Το Δ.Σ. της Β΄ΕΛΜΕ Δωδεκανήσου καταγγέλλει εκείνες τις δυνάμεις στην πλειοψηφία της ΟΛΜΕ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ) που ξεπούλησαν τις αγωνιστικές διαθέσεις των εκπαιδευτικών όπως αυτές εκφράστηκαν στις γενικές συνελεύσεις τους, ερμηνεύοντας όπως αυτές ήθελαν αυτές τις διαθέσεις και προτείνοντας αναστολή των αγώνων. Η απεργία έπρεπε να γίνει πρωταρχικά για να σπάσει στην πράξη η πολιτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών που επέβαλε η συγκυβέρνηση. Η ευθύνη των δυνάμεων που πρότειναν οτιδήποτε άλλο πέρα από αυτό που είχε αποφασίσει η βάση του κλάδου είναι τεράστια. Αποδυνάμωσαν το πιο σημαντικό όπλο που διαθέτουν οι εργαζόμενοι , αυτό της απεργίας. Οι συνάδελφοι πρέπει να βγάλουν τα συμπεράσματά τους , να ενισχύσουν τις δυνάμεις που πάλεψαν να υλοποιηθούν οι αγώνες. Μακριά από λογικές ηττοπάθειας, εσωστρέφειας και αναχωρητισμού να μετατρέψουν την αγανάκτησή τους σε οργανωμένη συλλογική αντίσταση ρήξης και αντροπής αξιοποιόντας όλη τη δυναμική των τελευταίων γενικών συνελεύσεων Να κάνουν δική τους υπόθεση την αλλαγή συσχετισμών στην ομοσπονδία μας , να αποδυναμώσουν τον κυβερνητικό συνδικαλισμό και τα στηρίγματά του.

Τίποτα δεν τελείωσε

Οι πιο μεγάλες μάχες είναι μπροστά μας!

ΓΙΑ ΤΟ Δ.Σ.

Ο Πρόεδρος Η γραμματέας

Κριαράς Στέλιος Ρώϊμπα Φωτεινή

Tags: Αγωνιστικές ΠαρεμβάσειςΚάλυμνοςσυμπεράσματαπροοπτικές