Eνός λεπτού αυτοκριτική: ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στις ιστορικές ευθύνες του

Tweet Κατηγορία: ΆρθραΑρθρογράφος: Θεόδωρος Σταυρόπουλος

  Eνός λεπτού αυτοκριτική: ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στις ιστορικές ευθύνες του Του Θεόδωρου Σταυρόπουλου*
Η ευγενέστερη μορφή αντίστασης, λένε, είναι να διαφοροποιείσαι από αυτό που είναι ενάντιο σ΄ εσένα, τις ιδέες και τα ιδανικά σου. Έτσι κι εμείς, η ευρύτερη Αριστερά, είναι αναγκαίο να ξεχωρίσουμε από τον εσμό των «άμεμπτων» νεοφιλελευθέρων, των «αλάθητων» καπιταλιστών και των «ελέω

θεού» εθνικοπαραφρόνων ασκώντας την αυτοκριτική μας – όχι για λόγους ιστορικής αναδρομής ή πολιτικού μαζοχισμού αλλά για να ασκήσουμε μια αυτοκριτική η οποία θα ανακινήσει και θα ανανεώσει την πηγή της δύναμής μας, θα μας μπολιάσει ακόμα βαθύτερα με την λαϊκή τάξη από την οποία εμείς οι ίδιοι προερχόμαστε και θα δώσει νέα αιχμή στα βέλη της κριτικής μας. Βέλη τα οποία θα καλύψουν τον ήλιο που μια βαθιά διεφθαρμένη πλουτοκρατική ολιγαρχία θέλει κυριολεκτικά να στερήσει από τον εργάτη, τον αγρότη, το λαό. Η πολυμορφία των ιδεολογικών απόψεων που ελεύθερα ακούγονται, διακινούνται και ανταλλάσσονται μέσα στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ είναι, αναμφίβολα, η δύναμή μας καθώς είναι μια αντανάκλαση της ίδιας της κοινωνίας, των γειτονιών από τις οποίες ξεκινήσαμε και εκφράζουμε. Εν τούτοις, αυτή η «ανοιχτή πόρτα» κινδυνεύει να γίνει κερκόπορτα για την παράταξη της ευρύτερης Αριστεράς. Ομάδες και στελέχη με κυβερνητικές ευθύνες, μετά την κάθετη πτώση των παλαιοτέρων πολιτικών οχυρών τους, έχουν παρεισφρύσει στον ΣΥΡΙΖΑ και φορώντας το προσωπείο του Αριστερού εκφράζουν απόψεις και θέσεις οι οποίες στην καλύτερη είναι μη βιώσιμες υποβαθμίζοντας, ως εκ τούτου, τη συνοχή του πολιτικού λόγου του κινήματός μας. Έτσι, δίδεται πάτημα σε όσους επιβουλεύονται τις ελευθερίες και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, αυτής της ίδιας της ραχοκοκκαλιάς της κοινωνίας, να βάλλουν εναντίον των εκπροσώπων και εκφραστών της. Σε μια κρίσιμη συγκυρία τόσο για την Ελλάδα όσο και για τις προοδευτικές δυνάμεις ελπίδας αυτού του τόπου εμμένουμε πιστοί στη θέση μας για μια διεύρυνση του πολιτικού μας χώρου με σκοπό την διεκδίκηση μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Σε αυτή μας την αναζήτηση συσπείρωσης και ενότητας, δυστυχώς, βρεθήκαμε αντιμέτωποι τόσο με τον απομονωτισμό και την εσωστρέφεια του ΚΚΕ όσο και με τα επικίνδυνα «φλερτ» κάποιων με την σκληρή Δεξιά των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Για να βρει κανείς αυτό που θέλει πρέπει να ψάξει στο σωστό μέρος. Είναι μόνο λογικό. Έτσι λοιπόν κι εμείς πρέπει να αναζητήσουμε τις ομάδες, τους φορείς και τα στελέχη αυτής της διεύρυνσης η οποία πάντοτε ήταν στόχος μας σε χώρους αμιγώς αγωνιστικούς, απαλλαγμένους από οποιαδήποτε είτε ιδεολογική ακαμψία είτε εμπλοκή σε κυβερνητικές δομές οι οποίες έπαιξαν ρόλο στη διαμόρφωση της σημερινής δεινής πραγματικότητας των λαϊκών στρωμάτων. Η ριζοσπαστική αριστερά δεν πρέπει να φοβηθεί να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα ακόμα και αυτών των ιδίων των πολιτικοϊδεολογικών χώρων στους οποίους έχουμε συνηθίσει να κινούμαστε και μέσα στους οποίους αναζητο