Τηγανίτες της γιαγιάς

Αχ η γιαγιά μου η Κούλα... τι να σας πω για αυτή την γυναίκα, γεννήθηκε το 1921 και έζησε στην πιο φτωχή περιφέρεια της Έλλάδος σε ένα φτωχικό χωριό της Ηπείρου, πέρασε πολέμους, πείνα, και όμως πάντα το τσουκάλι της γεμάτο και πάντα είχε να σου διηγηθεί μια ιστορία από εκείνες τις παλιές τις σχεδόν ξεχασμένες...

Μια θαλπωρή με τυλίγει κάθε φορά που την θυμάμαι... αν και πάνε πολλά χρόνια από τότε που έγινε αστεράκι στην γειτονιά των αγγέλων...

Πολλές φορές την μνημονεύω... η γιαγιάκα μου έκανε αυτό ή το άλλο, ή θα το έκανε με αυτό τον τρόπο, με μεγάλωσε βλέπετε...

Έτσι και

χθες βράδυ, και αφού έφτιαξα κολοκυθανθούς γεμιστούς και περίσεψε κουρκούτι, θυμήθηκα την γλυκιά μου γιαγιούλα που τίποτε δεν άφηνε να πάει χαμένο, είχε περάσει πείνα και κακουχίες, κι έκανα τηγανίτες, έγινα μικρό παιδάκι και πάλι στο χωριό, που περιμένει με ανυπομονησία να ψηθούν οι τηγανίτες, να πασπαλιστούν με ζάχαρη και να μπούν μπροστά μου στο όμορφο πιάτο με το λουλουδάκι για να της κατασπαράξω.