Τα χρόνια τα φοιτητικά και των παλιών φιλενάδων!

Να μια περίοδος της ζωής μου που με γεμίζει πάντα με ωραίες αναμνήσεις!!!

Κατά πρώτον γιατί, μετά από μία περίοδο 14 χρόνων προσχολικών και σχολικών τάξεων σε ένα μεγάλο αριθμό διαφορετικών σχολείων (εννέα πρέπει να άλλαξα, αν θυμάμαι καλά!!!), επιτέλους (!!!) έμεινα για πέντε ολόκληρα χρόνια στο ίδιο “εκπαιδευτικό ίδρυμα”. Ακόμη και η “θρυλική περίοδος” του Βενετόκλειου, η καλύτερη εκείνης της “almost-15ετούς” περιόδου, ήταν πολύ σύντομη για να διασωθεί ανεξίτηλη.
Κατά δεύτερον γιατί, μετά από μία μακριά περίοδο μεγάλων ερώτων, προορισμένων να “κρατήσουν μία αιωνιότητα”, επιτέλους (!!!) έμενα για πέντε το πολύ τέρμινα με το ίδιο “εκπαιδευτικό προσωπικό”. Ακόμη και η “θρυλική πρώτη σχέση”, σαν πρωτοετής στην Εστία Αρρένων Θεσσαλονίκης, η πιο αγνή εκείνης της “υπερ-πενταετούς” περιόδου, ήταν πολύ σύντομη για να διασωθεί ανεξίτηλη, να παραμείνει “αιώνια”, τηρώντας τους όρκους της.
Τα χρόνια της Θασσαλονίκης... Ω, ναι, είμαι σίγουρος πως εκείνα με έκαναν καλοφαγά. Οι σωστοί φίλοι, τα ασύγκριτα ταβερνάκια, η αύρα που κατεβαίνει από τον Βαρδάρη και που δεν συγκρίνεται με καμία άλλη, η γοητεία της απέραντης παραλίας, η “προστασία” στις πλάτες από το –ακόμη δασωμένο την εποχή εκείνη– Σειχ Σου, οι μπολιασμένοι με την προσφυγιά αλλά και το φοιτητικό στοιχείο, ντόπιοι, το ανεπανάληπτο “μωσαϊκό” φοιτητών από όλες τις γωνιές της Ελλάδας, όλα αυτά με “μετουσίωσαν”, από απλό “φαγά”, σε “καλοφαγά”.
Τι κι αν δεν ήξερα ούτε ομελέτα να φτιάχνω. Αρχικά έμαθα να εκτιμώ το καλό φαγητό, ακόμη και όταν αυτό δεν φτιάχνεται από “μαγικά χέρια” (Η μητέρα μου βρισκόταν 500+ χιλιόμετρα μακριά). Στη συνέχεια, έμαθα και εγώ πώς με δροσερή ντομάτα, μαζί με πικάντικη φέτα, μοσχομυριστή φρέσκια πιπεριά και καταλύτη το “ευλογημένο” μπούκοβο, να φτιάχνω μπουγιουρντί. Και, τέλος, πως ένα πετυχημένο, ελαφρύ πιάτο, την σωστή στιγμή, μπορεί να ανοίξει τις “πύλες του Παραδείσου”. Όχι μίας ή δύο αλλά πολλών, διαφορετικών “Εδέμ”.
Ένα από τα πιάτα που είχα μάθει και έφτιαχνα, με μεγάλη απ’ ότι θυμάμαι επιτυχία, ήταν και μακαρόνια (άγνωστη λέξη τότε τα “spaghetti”) με μία απλή (για να μη χάνεται και “πολύτιμος χρόνος”, δεν ήμασταν για τέτοια τότε), μυρωδάτη (στο πνεύμα της πόλης και της εποχής) κόκκινη (σαν τα αντάρτικα τραγούδια που λέγαμε τα χρόνια εκείνα) σάλτσα ντομάτας. Πως έλεγε κάποτε ο Κλυν; “Εκατό χιλιάδαι δίσκοι !!!” Ε, κάτι τέτοιο ήταν, η αδιαφιλονίκητη “σάλτσα των επιτυχιών”.
Τότε, δεν ήξερα πως έχει και όνομα. Θα μπορούσα να την λέω “η σάλτσα της λήθης”, αν λάβουμε υπ’ όψιν πόσο καθοριστικά συνέβαλε στο να χαλαρώνουν οι αντιστάσεις… Τώρα πια ξέρω ότι είναι παραδοσιακή συνταγή από την, πάντα ελληνικού πνεύματος, Σικελία. Σάλτσα “alla Scarpara” την λένε σε εκείνα τα μέρη. Η σάλτσα της... “τσαγκάρισσας” δηλαδή!!
Σε ένδειξη τιμής σε όλες εκείνες τις χαρούμενες, νεαρές, γεμάτες ζωή, αισιόδοξες για το αύριο, γεμάτες πίστη για τις δυνάμεις τους, υπάρξεις που μοιράσθηκαν μαζί μου τα “spaghetti alla scarpara” (ή τα “μακαρόνια της λήθης”, εάν θέλετε)