Spaghetti, “το τελευταίο γουρουνάκι της Άνοιξης”

Έχω ένα φίλο από την Καστοριά, με τον οποίο έχουμε γυρίσει ένα σωρό μέρη στην Ευρώπη. Είδαμε τόπους υπέροχους, γνωρίσαμε ανθρώπους κάθε λογής, δοκιμάσαμε γεύσεις περίεργες, “στραγγίσαμε” αρκετά μπαρ, ψωνίσαμε διάφορα για τα παιδιά μας, κάναμε και “ένα πέρασμα” από την Αμβέρσα για τις γυναίκες μας… Καλός, πολύ καλός φίλος… Μέχρι και την κόρη μου παρανυφάκι στο γάμο της δικής του κόρης διάλεξε να κάνει…

Εκείνο που περισσότερο μου έχει μείνει από εκείνα τα ταξείδια, όταν αδειάζαμε από μία κατσαρόλα αχνιστά μύδια

ο καθ’ ένας στις ταβέρνες των Βρυξελλών, ή ξεπετούσαμε το δεύτερο πιάτο Migas στην Καθέρες, στις εσχατιές της Ισπανίας, είναι οι διηγήσεις του για τον δικό του τόπο και τα έθιμά του. Για το Καρναβάλι, για τη λίμνη τους και το σπήλαιο, για την “γενοκτονία των μινκ” προκειμένου να περιφέρουν κάποιες σινάμενες-κουνάμενες το …γουνάκι τους, για το εξαιρετικό τσίπουρο που φτιάχνουν, για τη “γουρουνοχαρά” και τις τσιγαρίδες…

Αυτά τα δύο τελευταία έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να βρω την ευκαιρία να πάω έναν Δεκέμβρη να τα παρακολουθήσω από κοντά. Ειδικά τα χοιροσφάγια, τη γουρουνοχαρά που λένε στα μέρη εκείνα, πρέπει να την παρακολουθήσω με κάθε τρόπο.

Σε ανάμνηση άλλων εποχών, που κάθε σπίτι είχε το δικό του γουρούνι, τον δικό του χοίρο, αγορασμένο κάπου στον Μάιο και μεγαλωμένο όλον τον χρόνο με αποφάγια του σπιτιού, καλαμπόκι και πίτουρο, κολοκύθι, και κάπου εκεί, πριν τα χριστούγεννα, το έσφαζαν για να βάλουν στην άκρη το κρέας για όλη σχεδόν τη χρονιά, το λαρδί (το λίπος του, που η αξία του ανήγαγε το ζώο σε …άρχοντα, εξ’ ου και η ρήση “για το κομμάτι το παστό λέμε το χοίρο αφέντη”, για τους …“extra μεζέδες” (τα φλεμόνια, το σ’κώτι, τα λουκάνικα, κλπ),

Ιεροτελεστεία πανάρχαια και πολύ διαδεδομένη σε όλη την Ελλάδα τα χοιροσφάγια, έστω και αν διαφέρει η στιγμή της “χαράς”, από το Δεκέμβριο μέχρι και την Αποκριά. Κάπου όμως μέσα στον Μάιο, άντε Ιούνιο, το κρέας του γουρουνιού τελείωνε και έμεναν κάποια λίγα κομμάτια, παστωμένα, για τα πρώτα κρύα του φθινοπώρου.

Nα γιατί το όνομα “το τελευταίο γουρουνάκι της χρονιάς”. Από τα τελευταία κομμάτια του φετεινού γουρουνιού θα φτιάξουμε μία σπέσιαλ μακαρονάδα! Όχι λοιπόν απλά “Spaghetti με μπέικον”, αλλά “Spaghetti με το τελευταίο γουρουνάκι της χρονιάς”.

Πώς έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι; “το μη χοίρον βέλτιστον”, σωστά; Όχι ακριβώς; Ε, δεν πάω καλά, μου φαίνεται… Και μη χοιρότερα!!!!!

Λάζαρε, φίλε, σε ευχαριστώ για όλα!!!!!