"Τα παιδιά του Κάιν" του Νίκου Παναγιωτόπουλου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο

Οι έφηβοι του '79 μεγάλωσαν, κοντεύουν τα πενήντα.

Η ευδαιμονία των χρόνων που μεσολάβησαν
δεν ήταν παρά στάχτη στα μάτια.
Για να θολώσουν τα κίνητρα και να ξεχαστεί το θύμα...

Το FREE THINKING ZONE και οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
με αφορμή το μυθιστόρημα του Νίκου Παναγιωτόπουλου

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΪΝ
που τιμήθηκε από την ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ

σας προσκαλούν σε μια συνάντηση του συγγραφέα με τους συμμαθητές του
από την τάξη των αποφοίτων του Βαρβακείου του 1981
στην οποία θα συζητηθούν τα πεπραγμένα της γενιάς της Μεταπολίτευσης.

Η εκδήλωση θα γίνει
την Τετάρτη, 16 Ιανουαρίου 2013, στις 7 μ.μ.,
στο FREE THINKING ZONE
(Σκουφά 64 & Γριβαίων, Αθήνα).

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Οι έφηβοι του '79 μεγάλωσαν, κοντεύουν τα πενήντα. Καλοζωισμένοι, καλοντυμένοι, καλλιεργημένοι, μάλλον ευκατάστατοι – μοιάζει να μην τους λείπει τίποτε. Τότε γιατί επιστρέφουν στην παραλία; Τι περιμένουν να βρουν; Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος δεν μπορεί παρά να αποτελεί απλώς ένα πρόσχημα, καθώς το Καινούργιο από ψαροχώρι, έχει μεταμορφωθεί σ' ένα ακόμα άχαρο τουριστικό θέρετρο. Μιας και τις ίδιες μέρες το χωριό φιλοξενεί ένα πανευρωπαϊκό σεμινάριο σεναρίου, ας το θέσουμε με όρους αστυνομικής ταινίας β΄ διαλογής: οι έφηβοι του '79 επιστρέφουν όπως ο δολοφόνος στον τόπο του εγκλήματος... Η ευδαιμονία των χρόνων που μεσολάβησαν δεν ήταν παρά στάχτη στα μάτια. Για να θολώσουν τα κίνητρα και να ξεχαστεί το θύμα...

ΤΙ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΤΥΠΟΣ
Ο Παναγιωτόπουλος επιστρέφει στο λογοτεχνικό προσκήνιο δίνοντας ένα ηχηρό χαστούκι σε αυτόν τον κόσμο που υπηρέτησε το εφήμερο, αλλά και σε όσους (όπως ο ίδιος - το παραδέχεται) επιδίδονταν μακάριοι στον σχολιασμό από μακριά.
Μικέλα Χαρτουλάρη, ΤΑ ΝΕΑ (Βιβλιοδρόμιο)

Το µυθιστόρηµα του Παναγιωτόπουλου αποτελεί µια πυκνή ανατοµία της κρίσης χωρίς να την κατονοµάζει ούτε µία φορά. Ίσως επειδή δεν γράφτηκε γι' αυτήν (αλλά την πέτυχε διάνα), ίσως επειδή δεν χρειάζονται οι κατονοµασίες, ίσως επειδή η λογοτεχνία δεν έχει ανάγκη να επικαιροποιεί στο έπακρο τα πραγµατικά συστατικά της - και όταν δεν το κάνει, βγάζει διαµάντια.
Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, ΤΟ ΒΗΜΑ της Κυριακής

Ύστερα από αρκετά χρόνια σιωπής, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος επιστρέφει στην τρικυμιώδη χαρά του να βλέπεις τη ζωή, στην επιτάχυνσή της. Ήρωες παγιδευμένοι στα αυτοδημιούργητα βιογραφικά τους, απόκληροι της δίχως στίξη πολιτικής και κοινωνικής μεγαθυμίας από το Πολυτεχνείο και έπειτα, οργώνουν τις παραλείψεις τους από την αρχή. Ο συγγραφέας μέσα από τον σπασμένο καθρέφτη, σχοινοβατεί με απόλυτη επιτυχία στους δαιδάλους μιας σειράς από πορώδεις ιδιοσυγκρασίες, που αγνάντεψαν τον ήλιο και έμειναν στη βολή της σκιάς. Ας μην κρυβόμαστε. Είναι σίγουρο ότι με την παρέα του Νίκου Παναγιωτόπουλου, έχουν εκδράμει πολλοί από εμάς κάποτε. Καιρός να δώσουμε στις χίμαιρες ένα όνειρο χειροπιαστό, όσο προλαβαίνουμε.
Νίκος Κουρμουλής, Η ΑΥΓΗ

Ένας ώριμος, γλαφυρός και ειλικρινής μυθιστορηματικός απολογισμός από τη γενιά της μεταπολίτευσης. Μέσα στην καρδιά της οικονομικής κρίσης, με τις πάσης φύσεως ενοχές να έχουν αφυπνιστεί, το μυθιστόρημα του Νίκου Παναγιωτόπουλου είναι πιο επίκαιρο από ποτέ και μοιάζει σαν «έτοιμο από καιρό».
Ελπίδα Πασαμιχάλη, www.bookbar.gr

Τα παιδιά του Κάιν είναι μια ταπισερί της Ελλάδας των τελευταίων 30 χρόνων, με άφθονες παραστάσεις για τον σύγχρονο εαυτό της. Πού και πώς ξέφτισε. Πού και πώς ξέπεσε. Ποιος και γιατί έπεσε. Κυριολεκτικά.
Μαργαρίτα Φρανέλη, www.bookpress.gr

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε το 1963. Σπούδασε Τεχνολόγος Μηχανικός, εργάστηκε ως δημοσιογράφος αλλά από το 1991 στράφηκε στο σενάριο και την πεζογραφία. Για την ταινία Απόντες του Νίκου Γραμματικού, τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου στο 37ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης το 1996. Ενεργό μέλος της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδας, διδάσκει σενάριο σε σεμινάρια και σε προγράμματα σπουδών κινηματογράφου. Ποιήματα και διηγήματά του έχουν διακριθεί σε διαγωνισμούς. Τα παιδιά του Κάιν είναι το πέμπτο βιβλίο του, το οποίο τιμήθηκε με το Βραβείο Μυθιστορήματος της Ακαδημίας Αθηνών (Ίδρυμα Πέτρου Χάρη). Προηγήθηκαν η συλλογή διηγημάτων Η ενοχή των υλικών (1997) που τιμήθηκε με το Βραβείο Μ. Ράλλη για πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς και τα μυθιστορήματα Ο Ζίγκι απ' τον Μάρφαν (1998), Το γονίδιο της αμφιβολίας (1999) και Αγιογραφία (2003). Ο Ζίγκι μεταφράστηκε στα ιταλικά, η Αγιογραφία στα γαλλικά και τα γερμανικά, ενώ Το γονίδιο έχει μεταφραστεί σε επτά ξένες γλώσσες.