Πορεία προς το σημείο μηδέν!

Δυο παραστάσεις όπου ο συγγραφέας είναι και ο σκηνοθέτης. Δυο παραστάσεις που καταγγέλλουν την σύγχρονη πραγματικότητα. Μια επιτυχημένη και μια αποτυχημένη απόπειρα, από δυο νέες ομάδες, στο ίδιο θέατρο.

Από την Ηρώ Μητρούτσικου & τον Γιάννη Βασιλείου

Στο θέατρο “Μπιπ” (www.mpiptheater.gr), στην θεατρική γειτονιά της Κυψέλης, ελάχιστα μέτρα πιο πέρα από το θέατρο του

Λευτέρη Βογιατζή.

«Το έμβρυο»

Ένα ευχάριστο γεγονός (μια εγκυμοσύνη) γίνεται αφορμή να έρθουν και οι δύο μέλλοντες γονείς αντιμέτωποι με συναισθήματα και αλήθειες, οι οποίες ήταν κρυμμένες κάτω από το χαλί του, καλά επιπλωμένου, αστικού σπιτιού τους. Το καταφύγιο τους δεν φαίνεται πια τόσο ασφαλές, αλλά και οι πεποιθήσεις τους δεν είναι τόσο στέρεες και δυνατές. Η πραγματικότητα, τόσο η εξωτερική όσο και η εσωτερική, τους χτυπάει την πόρτα. Ένας αόρατος εχθρός τους απειλεί και τους στοιχειώνει τα όνειρα.

Γιατί δεν αισθάνονται πια ασφαλείς; Ξαφνικά συνέβη αυτό; Μήπως το έργο αφορά, τελικά, τον καθένα από εμάς μεμονωμένα, κι όχι το οποιοδήποτε ζευγάρι; Μήπως αυτή η νέα ζωή δεν είναι στην πραγματικότητα ένα μωρό, αλλά, απλά, η νέα κατάσταση στην οποία μπαίνει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια;

Κοινωνικοί προβληματισμοί, ελαφριά πεσιμιστική διάθεση και αλληγορίες είναι τα κοινά που διαπνέουν το σύντομο συγγραφικό έργο του ηθοποιού Δημήτρη Κατσιμίρη. Μετά το εντελώς αλληγορικό «Η Αυτοκτονία μου» που παρουσιάστηκε πέρυσι στο θέατρο «Φάμπρικα», στο δεύτερο συγγραφικό του έργο ο Κατσιμίρης καταφέρνει να φτιάξει, πάλι, ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον, το οποίο έχει πολλές ομοιότητες με την σύγχρονη κοινωνική κατάσταση. Μία ατμόσφαιρα που υπηρετεί τόσο ο ίδιος σαν ηθοποιός, όσο και οι συνάδελφοί του, η Χρυσόθεμις Αμανατίδη και ο Δανιήλ Οικονομέας.

Η σκηνή χρησιμοποιείται πολύ έξυπνα: η σκάλα του θεάτρου απλά οδηγεί στα υπνοδωμάτια, η πόρτα βγάζει στον πραγματικό δρόμο. Έναν δρόμο της Κυψέλης απ’ όπου περνάνε μετανάστες και αυτοκίνητα.

Ο Δημήτρης Κατσιμίρης διαλέγει να πιάσει το νήμα από το »ζήσαμε εμείς και αυτοί καλύτερα» και να μας θέσει ερωτήματα, που αποφεύγουμε να σκεφτούμε .Τί γίνεται όταν ο κακός λύκος συνεχίζει να υφίσταται και μετά το τέλος του παραμυθιού; Τί γίνεται όταν μια απλά δυσάρεστη κατάσταση διογκώνεται, είτε λόγω εσωτερικών μας φόβων, είτε με την βοήθεια των Μ.Μ.Ε, αλλά και του περιβάλλοντός μας; Τί συμβαίνει όταν έχουμε κάποιο πρόβλημα και δεν ζητάμε βοήθεια για να το αντιμετωπίσουμε;

Πώς μια ευτυχισμένη οικογένεια, ένας έρωτας, μπορεί να καταστραφεί;

«Σημείο μηδέν»

Όχι, δεν πρόκειται για την ομάδα “Σημείο μηδέν” του Σάββα Στρούμπου, ούτε για το ομώνυμο σημείο στην Ν.Υόρκη, αλλά για ένα νέο θεατρικό έργο.

Τον τελευταίο καιρό ακούμε συνεχώς αναλύσεις για την κοινωνικοπολιτική κατάσταση στην Ελλάδα . Οι πιο εύστοχες, όμως, διεισδύσεις στο σημερινό ελληνικό γίγνεσθαι έχουν γίνει κυρίως από την τέχνη. Μία τέτοια ματιά προσπαθεί να μας δώσει, με την παράσταση της, η ομάδα Nebula.

Η ομάδα Nebula παρουσίασε στο φεστιβάλ OFF OFF την παράσταση: «Είναι στους κανόνες». Μετεξέλιξη αυτής αποτελεί το έργο «Σημείο Μηδέν» που παρουσιάστηκε στο θέατρο Μπιπ.

Πρόκειται για ένα σπονδυλωτό έργο, που καταγράφει μέρος της καθημερινότητας της Ελλάδας του 2015, μία κοινωνικοπολιτική σάτιρα σε μικρά επεισόδια, μια σειρά από σκηνές, στις οποίες παρελαύνουν διάφοροι, πολλές φορές, γνώριμοι μας χαρακτήρες. Ο υποκριτής υπουργός, η εξουσιομανής αστυνομικός, ο ψευτοεπαναστάτης νέος, η καπιταλίστρια ευεργέτης, ο καταπιεσμένος ψυχολογικά γιός κ.τ.λ. . Τους ρόλους αυτούς ζωντανεύουν επί σκηνής, με σαρκαστική καυστική διάθεση, ο Λορέντζος Φραγκούλης, η Νίκη Μαυροειδή, η Μαρία Κατσαρού, η Βασιλική Γεωργικοπούλου, ο Γιάννης Βλαχογιάννης και ο Αλέξανδρος Μαυρόγιαννης .

Είναι ένα υβριδικό είδος σάτιρας, που παίρνει «δάνεια» τόσο από την κλασική επιθεώρηση και την ζοφερή και παράλογη καθημερινότητα μας.

Ο Αλέξανδρος Μαυρογιάννης έχει γράψει και σκηνοθετεί το έργο. Η γραφή του έχει γεύση από την προπολεμική επιθεώρηση του Πρετεντέρη, Γιαλαμά, Τσιφόρου, με το έντονα κριτικό πνεύμα τους, αλλά και μεταγενέτερους συγγραφείς, όπως τον Μάριο Ποντίκα. Ο Αλ.Μαυρογιάννης δραστηριοποιεί τον θεατή με το δηλητηριώδες χιούμορ του, που εκτοξεύει σε συγκεκριμένες ποσότητες ώστε να λειτουργεί θεραπευτικά και όχι σαν παραλυτικό φαρμάκι. Υπάρχουν στιγμές που ο θεατής δεν ξέρει αν πρέπει να κλάψει ή να γελάσει με την ειρωνεία του πράγματος.

Συνοδοιπόρος σε αυτό το ταξίδι στο ελληνικό τοπίο είναι ένας σκοτεινός ξεναγός, που κάποιες φορές θυμίζει παρουσιαστή τσίρκου με το έντονο μακιγιάζ και κάποιες εκφωνητή βραδινού τηλεοπτικού δελτίου ειδήσεων. Δυστυχώς, όμως, το μακιγιάζ του δεν ήταν ούτε καταγγελτικό, ούτε καρικατούρας του ρόλου του. Επρόκειται, απλά, για ένα ηθοποιό που βάφτηκε πάρα πολύ, για ένα θέατρο βάθους τεσσάρων σειρών… Θα μπορούσε αυτός ο παράξενος τύπος να μας προκαλεί να περιδιαβούμε γύρω από το σημείο μηδέν και να αναλογιστούμε το μέλλον. Περνάει, όμως, ξυστά από αυτή την παράμετρο, λίγο την αγγίζει, αλλά δυστυχώς είτε ο συγγραφέας, είτε ο σκηνοθέτης κάπου χάθηκαν.

Κι εδώ ας μιλήσουμε για το μεγάλο μείον της παράστασης. Δυστυχώς, ένα άνθρωπος δεν μπορεί να είναι καλός σε όλα ή, έστω, δεν μπορεί να είναι καλός σε όλα ταυτόχρονα. Ο Μαυρόγιαννης έγραψε, σκηνοθέτησε και είχε και την μουσική και, προφανώς και την αισθητική, λεπτομέρεια της παράστασης. Όμως, όσο καταγγελτικός ήταν ο λόγος του, τόσο ανιαρή ήταν η σκηνοθεσία του. Οι ρυθμοί της παράστασης δεν ήταν απλά αργοί, ήταν δραματικά αργοί. Καταλαβαίνω την αγωνία του -ως συγγραφέας- να ακουστεί ο λόγος του και να κατανοηθούν όλα όσα –πολύ σοβαρά- θέλει να μας πει, αλλά πρέπει να λαμβάνουμε υπόψιν μας, ότι πρόκειται για θέατρο κι ότι η παράσταση είναι ένα αυθύπαρκτο έργο τέχνης που έχει κάποιους κανόνες και κάτω, στις θέσεις, βρίσκονται κάποιοι άνθρωποι… Ο πιο βασικός κανόνας της σκηνοθεσίας είναι ο ρυθμός. Μια παράσταση χωρίς ρυθμό -και το καλύτερο κείμενο του κόσμου να έχει- είναι καταδικασμένη… Δυστυχώς, ο Μαυρόγιαννης δεν κατάφερε να το κατανοήσει αυτό. Γι αυτό είναι καλό ο συγγραφέας όχι μόνο να μην σκηνοθετεί τα έργα του, αλλά και να μην παραβρίσκεται ποτέ, ή σχεδόν ποτέ, στις πρόβες!

Οι ρυθμοί της παράστασης ήταν εξαιρετικά αργοί, οι εναλλαγές και τα σκοτάδια διαρκούσαν περισσότερο απ΄ ότι έπρεπε και αφού, εμείς, ως θεατές, είχαμε εξοντωθεί, έρχεται το τελειωτικό χτύπημα: το προτελευταίο κομμάτι ήταν ατελείωτο. Εδώ είναι και συγγραφικό λάθος: δεν βάζεις ένα μεγάλο κομμάτι στο τέλος, αλλά στην αρχή ή λίγο μετά την αρχή. Το αποτέλεσμα αυτού ήταν να μου είναι αδύνατον να καταφέρω να παρακολουθήσω έστω και μια λέξη από τον τελευταίοι μονόλογο…

Το έργο «ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ» ήταν μια καλή ευκαιρία να λειτουργήσει χαλαρωτικά ως προς τους θεατές και να τους προβληματίσει με θετικό τρόπο για την κατάσταση, στην οποία ο καθένας μας έχει περιέλθει, ακόμα και να βγουν μουδιασμένοι από το θέατρο λόγω του περιεχομένου του έργου. Δυστυχώς, όμως, αντί να βγούμε μουδιασμένοι από όσα είχε να μας πει, βγαίναμε μουδιασμένοι από μια παράσταση που «σερνόταν» αδικαιολόγητα!

Δεν μπορεί ο καθένας να γίνει σκηνοθέτης….

ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ «ΜΠΙΠ» ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΞΗΣ ΠΑΡΑΣΑΤΑΣΕΙΣ:

Ανάμισης ντενεκές (Δευτερότριτα)

Άνθρωποι και κότες (Τετάρτη-Πέμπτη)

Μαρμαρού, η γυναίκα βρυκόλακας (Κυριακές)

Μια μαύρη τρύπα στο κέντρο της Κυψέλης (Παρασκευές)

Μπιπ (Theater Bar)

Αγ. Μελετίου 25 & Κυκλάδων, Κυψέλη

Τηλέφωνο: 6909762522 (για κράτηση θέσεων)

Προτεινόμενες παραστάσεις που έχουμε δει:

“Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο”ΘησείονΠεμπ-Κυρ“Still life” του Δημ.ΠαπαϊωάννουΔημοτικό Θέατρο ΠειραιάΝοέμβρης “Το παγκάκι”Θέατρο «Vault»Δευ-Τρ “Κόλχαας” του Κλάιστ«Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων» Τρίτες«Σύντροφοι?» του ΣτρίντμπεργκΤόπος ΑλλούΠΣΚ “Οι 7 κλαίουσες”Παραμυθίας Δευτ-Τρ. “Mojo”Πόρτα ΠΣΚ«Παράσιτα»Θέατρο του Ν.ΚόσμουΔευ-Τρ “Σταματία,το γένος Αργυροπούλου”Θέατρο του Ν.ΚόσμουΤετ.-Κυρ“Αγαπητή Ελένα”Επί Κολωνώ Πεμπ- Κυρ“Πόρτες”Αγγέλων Βήμα Δευ-Τρ“Η Μεγάλη Χίμαιρα”Πορεία Τετ-Κυρ“Ντε Σαντ. Στη Ζυστίν…”Από Μηχανής ΘέατροΤετ-Πεμπ“Αυγά Μαύρα”Θεατρική ΣκηνήΤετ-Κυρ“Οι 12 ένορκοι”ΑλκμήνηΠεμπ- Κυρ“Αγγέλα Παπάζογλου”ΜεταξουργείοΠαρασκευές«Friends manifest»ΆβατονΔευτ-Τρ«Θάλαμος αρ. 6″Οδού ΚεφαλληνίαςΠεμπ-Κυρ«Τα ραδίκια ανάποδα»ΗβηΤρίτες«Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου»ΧώραΠΣΚ«9:05 (εννέα και πέντε)»ΔιάναΠεμπ-Κυρ«Ακαταμάχητοι λεβέντες»ΑκμήνηΚυρ. 9.30«Οδύσσεια: Ραψωδία Ε»Θέατρο του Ν.ΚόσμουΔευ-Τρ«Χορός του Θανάτου»ΕμπορικόνΤετ-Κυρ.