Ποιος φοβάται τον Τραμπ;

Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση.

Γράφει η Ευτυχία Παπούλια

«Το μισό μιας νίκης είναι η επιλογή του πεδίου μάχης.

Το άλλο μισό είναι η επιλογή της κατάλληλης στιγμής»

Jacques Deval, Γάλλος συγγραφέας

Έχουν περάσει τόσες μέρες από την αναμενόμενη κατά βάθος ανακοίνωση της τρομακτικής νίκης του Τραμπ και τα μέσα για λίγο άλλαξαν ρότα γιατί ό,τι κι αν λέμε, στο τέλος θέλουμε να είμαστε με την πλευρά του νικητή. Θέλετε ανασφάλεια, θέλετε εγωισμό ή υποσυνείδητο φόβο, η αλήθεια είναι πως ξεχάστηκαν οι πολλές εχθρικές δηλώσεις.

Εκείνες

όμως τις μέρες που ο πολιτικός κόσμος και τα ΜΜΕ, όχι τόσο των ΗΠΑ όσο της Ευρώπης, έδειχνε να διακατέχεται από έναν τρόμο στο ενδεχόμενο ανάδειξης του Ντόναλντ Τραμπ ως Νέου Πλανητάρχη, εγώ προσπαθούσα να εντοπίσω τους λόγους που δικαιολογούν αυτόν τον πανικό.

Ότι ένας σεξιστής, ρατσιστής και άλλα τέτοια της μόδας, θα ήταν επικίνδυνος για την παγκόσμια «ισορροπία», δεν ήταν και τόσο πειστικό. Ούτε και η ομολογουμένως αντιπαθητική φάτσα του σε συνδυασμό με την τρέλα που εξέπεμπε, δικαιολογούσαν αυτή την απέχθεια που έφτανε στα όρια του μίσους.

Ποιοι ήταν άραγε αυτοί που ανέδειξαν τον Τραμπ ως τον νέο Παγκόσμιο Ηγέτη; Η πλειοψηφία εκείνη δεν ήταν φανερή– ήταν σιωπηλή σαν το βουβό κύμα που έχει τρομακτική δύναμη αλλά δεν κάνει θόρυβο κι άρχισαν οι πολλοί να την υποψιάζονται λίγα εικοσιτετράωρα πριν ανοίξουν οι κάλπες. Ήταν εκείνη η πλειοψηφία που αρνείται να δώσει απαντήσεις σε δημοσκοπήσεις και οι πιο πολλοί ήξεραν, πως μάλλον αυτή θα υποστηρίξει τον Τραμπ.

Αυτή η σιωπηλή πλειοψηφία υπάρχει και στη χώρα μας, αλλά και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και είναι έτοιμη να ανατρέψει με απόλυτα δημοκρατικό τρόπο ολόκληρο το πολιτικό κατεστημένο που αν και όλοι ξορκίζουμε, το αναπαράγουμε ωστόσο. Αρκεί να βρεθεί και ο δικός μας Τραμπ.

Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά του κάθε Τραμπ; Είναι ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, όχι κρατικοδίαιτος, ένας πραγματικός τεχνοκράτης που δεν έχει ανάγκη να βολέψει κανέναν στο δημόσιο και παίζει στα δάχτυλα τους κανόνες του οικονομικού παιχνιδιού. Σε συνεργασία μάλιστα με τους θεωρητικούς πολιτικούς, μπορεί να εξισορροπήσει τον ρεαλισμό με τις ανθρωπιστικές αξίες.

Ποιο είναι τώρα το προφίλ αυτής της σιωπηλής πλειοψηφίας που τον ανέδειξε;

Ξεκινάμε από την διαίσθηση, πως η παγκοσμιοποίηση έτσι άτσαλα όπως συντελείται, επιβάλλει τα ανθρώπινα δικαιώματα υπέρ αυτών των «άλλων» και εις βάρος των πολιτών της Δύσης. Τα φαινόμενα ρατσισμού θα εντείνονται και οι πολίτες θα αισθάνονται πως τα ανθρώπινα δικαιώματα προστατεύουν σχεδόν μόνο τους κατατρεγμένους , πως ο ρατσισμός είναι κατακριτέος μόνο όταν εκδηλώνεται από τους πολίτες προς τους εισβολείς και όχι αντίστροφα.

Στα κοινά στοιχεία αυτής της πλειοψηφίας που είναι έτοιμη να αναδείξει παντού τον Τραμπ της, είναι και το γεγονός πως νιώθει να εξοντώνεται παραγωγικά και οικονομικά μόνο και μόνο για να συντηρείται το ρουσφέτι. Για να διαιωνίζεται η συναλλαγή και το βόλεμα μέσα σε ένα μεγάλο και σπάταλο κράτος.

Τα φάουλ της προεκλογικής εκστρατείας του Τραμπ, ο χαρακτήρας του, τα στραβοπατήματά του και οι προκλητικές δηλώσεις έκαναν το αντίθετο από αυτό που ανέμεναν πολλοί. Αντί να στρέψουν το λαό εναντίον του, ενίσχυσαν την άποψη ότι δεν πρόκειται για ακόμα έναν πολιτικό της ελίτ.

Κι αυτό, μας θυμίζει πολλά από Ελλάδα. Μιλάμε τελικά για ένα πολιτικό κατεστημένο που κυβερνά σφιχταγκαλιασμένο με το διεφθαρμένο κομμάτι της κοινωνίας που δεν έχει αξίες και ηθική. Απλώς μεταλλάσσεται και ακολουθεί το ρεύμα του ανέμου για να διατηρεί τα κεκτημένα και να διαιωνίζει την κατάληψη του δημόσιου τομέα ως ιδιοκτησία διαχειρίσημη από τους ίδιους και τους ίδιους.

Κι αυτή η σιωπηλή πλειοψηφία που δεν έχει καν τη διέξοδο μιας ψήφου διαμαρτυρίας, θα κοιτάξει να χώσει το δάχτυλο στο μάτι όλων αυτών που όλο τάζουν μέλια χωρίς ποτέ να φάγαμε μια τηγανίτα.

Αυτόν τον Τραμπ που θα ανατρέψει αυτό το διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο και το κομμάτι της κοινωνίας που συμπορεύεται με αυτό, δεν τον αντιπαθούν. Τον φοβούνται. Αυτόν που δεν ταυτίζει την επιχειρηματικότητα με την οικονομική ολιγαρχία, που θέλει ανθρώπους να αγωνίζονται και να παράγουν, το σύστημα τον τρέμει. Είναι μία ανωμαλία της φύσης φαίνεται, να ζητάμε συνεχώς την αλλαγή αλλά όταν την αισθανόμαστε στο πετσί μας και ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις ευθύνες μας, να βγαίνουμε να σπάμε. Τελικά, μήπως πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν έχουμε να φοβόμαστε κανέναν, παρά μόνο τον εαυτό μας;

Το άρθρο Ποιος φοβάται τον Τραμπ; εμφανίστηκε πρώτα στο Alphafreepress.gr.