Πνεύμα Θεατρικό: Χταποδάκια και άλλα διηγήματα

Από την Ηρώ Μητρούτσικου 

Περά στους πέρα-κάμπους, πέρα στους.... Έτσι, απλά και παιδικά, ξεκινά η παράσταση τριών νέων παιδιών (Η. Βογιατζηδάκης, Μ. Πανάγου και Ν. Παπανδρέου) στο υπόγειο του Bios και συνεχίζεται με ρεμπέτικα τραγούδια, ενώ ανάμεσα τους μπλέκονται πέντε μεταπολεμικά διηγήματα: «Τα χταποδάκια» του Μ. Καραγάτση, «Τα ρέστα» του Κώστα Ταχτσή, «Ένας χωρισμός» του Μάριου Χάκκα, «Ο τάφος» του Δημήτρη Χατζή, «Ο κ. Γαρύφαλλος» του Ντίνου Χριστιανόπουλου.

Οι τρεις ηθοποιοί και συσκηνοθέτες της παράστασης ξετυλίγουν μπροστά

μας ιστορίες ανταγωνισμού, διχόνοιας, απόρριψης, μοναξιάς, έρωτα, μητρικής αγάπης και χωρισμού. Το σήμερα μπλέκει με το χτες και το κωμικό με το δραματικό. Τελικά, μέσα από παλιά κείμενα, οι νέοι αντιμετωπίζουν το παρόν και να ατενίζουν το μέλλον. Παλιά αντικείμενα προβάλουνε και τα προσωπικά γίνονται δημόσια.

Μια καλή παράσταση και μια προσπάθεια για να μάθουμε «ποιά είναι η Ελλάδα που θέλουμε;»!  Όμορφο και απλό σκηνικό, ωραία και απλά κουστούμια (με κάποιες παραφωνίες, ωστόσο, που καλά θα έκαναν να τις κοίταζαν). Το μόνο μείον την παράστασης ήταν πάλι εξωτερικό: η παράσταση έχει στηθεί μετωπικά και πολύ κοντά στον θεατή, ενώ η πλαϊνή πτέρυγα έχει αγνοηθεί εντελώς. Κρίμα, για μια παράσταση από νέους που μάλιστα σκηνοθετούν τον εαυτό τους, αρά μπορούν να αλλάξουν πράγματα ανάλογα με τους θεατές στον χώρο! Θα ήθελα, επίσης, μια πιο δυνατή σύνδεση των κομματιών μεταξύ τους και σαφές τέλος στα επιμέρους κομμάτια της παράστασης. Εκτός, όμως, από αυτά τα δύο, είναι μια όμορφη, γλυκόπικρη παράσταση που την συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους αρέσουν αυτά τα διηγήματα και σε όσους θέλουν να απολαύσουν ένα άρωμα μιας ιδιαίτερης Ελλάδας!! Δευτερότριτα στο BiΟS.

Το χέρι

Το έργο αφηγείται την ιστορία ενός δεκάχρονου αγοριού, το οποίο αποφάσισε να σηκώσει το χέρι του ψηλά και να το κρατήσει. Τριάντα χρόνια μετά, το παιδί με το σηκωμένο χέρι, έχει γίνει διάσημο και το χέρι έργο τέχνης. Όλα ξεκίνησαν από ένα αθώο παιχνίδι με τον αδελφό και μέσα σε ένα μήνα είχε πια τον δικό του παιδοψυχίατρο κι έγινε το παιδί με το χέρι. Ένας σαρκαστικός μονόλογος για την απόφαση, την επιμονή, αλλά και το πώς κάτι αθώο και ανούσιο μπορεί να θεωρηθεί επανάσταση και σύγχρονη τέχνη! Τελικά, μετά από τριάντα χρόνια ο ήρωας πεθάνει από σηψαιμία και μόλυνση του χεριού.

Στην παράσταση της Έλενας Πέγκα, ο ήρωας έγινε ηρωίδα και η Θεοδώρα Τζήμου μάς διηγείται την ιστορία φορώντας μια μαθητική μπλε ποδιά. Η Τζήμου κάνει έναν άθλο ερμηνεύοντας και συγχρόνως εκτελώντας όλες τις υπόλοιπες λειτουργίες του θεάτρου: βάζει μουσική, ανάβει, σβήνει τα φώτα, βγάζει τα σκηνικά αντικείμενα! Αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει μια πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθετική πρόταση, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Η ηθοποιός έκανε μαραθωνίους κι εσύ αναρωτιέσαι το γιατί και συγχρόνως την λυπάσαι, αντί να παρακολουθείς το έργο! Το άνοιγμα και το κλείσιμο των φώτων μετά την τρίτη φορά καταντά αφόρητα κουραστικό και προπάντων ανούσιο. Η σκηνοθέτις δεν κατάφερε να το ε