Οι «περήφανοι» και οι «ρατσιστές»

Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση.

Ο φασισμός αρχίζει με τη σκέψη ότι όλοι οι άλλοι είναι ανόητοι.

Paul Valery, Γάλλος ποιητής

Tης Ευτυχίας Παπούλια

Όσα ξέρατε κι όσα σας απασχολούσαν ως τώρα σχετικά με το φύλο του παιδιού σας που θα γεννηθεί, μάλλον ήρθε η ώρα να το ξεχάσετε. Όχι μόνο στα υπερηχογραφήματα μη δίνετε σημασία αλλά κι όταν το παιδί έρθει στον κόσμο κι εσείς έχετε πλέον χειροπιαστές ανατομικές αποδείξεις αγνοείστε τις , γιατί το αν θα γίνει αγόρι ή κορίτσι θα

το αποφασίσει μόνο του αργότερα.Ως τώρα αυτό που βλέπαμε και προσδιορίζαμε ως φύλο, δεν ήταν παρά μια αυταπάτη ανάμεσα στις τόσες που τρέφουμε. Γυναίκα ή άνδρας δε γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι– αυτό ήταν το κεντρικό σύνθημα του 12ου Athens Pride , του οποίου μάλιστα ηγήθηκε ο ίδιος ο δήμαρχος.

Η τρανς κοινότητα αφού πέτυχε στην εξασφάλιση κάποιων σοβαρών αιτημάτων ζητά και τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου ενός ατόμου, όχι με βάση τα φυσικά ατομικά χαρακτηριστικά αλλά με το πώς αυτό θα αυτοπροσδιοριστεί κάποια στιγμή στη ζωή του. Σε πρακτικό επίπεδο σκέφτομαι, πως βάση με αυτό το καθόλου επιτυχημένο σύνθημα τους, θα πρέπει το φύλο του παιδιού στη ληξιαρχική πράξη να καταγράφεται ως προσωρινό μέχρι να αποφασίσει , αφού έχεις «κόψει και ράψει» πάνω σου, έχεις δοκιμάσει ώσπου να καταλήξεις.

Τελικά μήπως κ εμείς οι υπόλοιποι δεν είμαστε αυτό που νομίζουμε και μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποδειχθεί πως οι ίδιοι ή ο σύντροφος μας έχουμε άλλες σεξουαλικές προτιμήσεις από αυτές που ως τώρα είχαμε δεδομένες; Ο ευφάνταστος εμπνεστής του συνθήματος που κινδυνεύει να κατεδαφίσει ολόκληρη τη βιολογία, μπορεί να μας υποδείξει και τη διαδικασία αυτοπροσδιορισμού.

Τελικά νομίζω γίνεται πολύς ντόρος και φασαρία για το τίποτα. Δε βλέπω να υφίσταται κανένα ρατσισμό η τρανς κοινότητα, κανένα bullying, πέρα από τα συνηθισμένα των νέων παιδιών ή των ηλικιωμένων ανθρώπων που δε διαχωρίζουν τα θύματα τους ούτως ή άλλως. Τα τελευταία χρόνια δε νομίζω να απειλούνται από καμία κοινωνική απομόνωση, απεναντίας, είναι οι ίδιοι που προκαλούν, όπως συνέβη και στην χθεσινή τους παρέλαση όπου τους είδαμε ντυμένους με ροζ φορέματα, με στολές Αρχαίων Ελλήνων σε μια προσπάθεια να μας πείσουν για μια αρχαιότητα που δεν ήταν όπως την ξέραμε, με λουλούδια στα εσώρουχα και πολύ μακιγιάζ στα αρρενωπά τους πρόσωπα. Όλο αυτό γινόταν υπό την προστασία του Δημάρχου μας που αναρωτιέμαι τι θα απαντούσε, αν μικρά αγόρια που περνούσαν εκείνη την ώρα με το ποδήλατο τους, ρωτούσαν για όλες αυτές τις ενδυμασίες ή για το τόσο μακιγιάζ πάνω σε ανδρικά πρόσωπα.

Η αλήθεια είναι πως όσο κι αν φθίνουν τα ταμπού της κοινωνίας μας, οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι πρέπει να ξεχωρίσουν το δικαίωμα και την ελεύθερη επιλογή συντρόφου,το σεβασμό στο διαφορετικό και στις επιθυμίες του καθενός, από αυτό που ορίζεται ως φυσιολογικό, τη σύζευξη δηλαδή 2 ετερόφυλων ανθρώπων μέσω σεξουαλικής πράξης και την τεκνοποίηση που προέρχεται από αυτή την επαφή. Απο την στιγμή που δεν προέρχεται απόγονος μέσω φυσικού τρόπου αναπαραγωγής και άρα διαώνιση του είδους δεν μιλάμε για φυσιολογικότητα αλλά για μια σεξουαλική επιλογή.

Η επικρατέστερη ως τώρα αντίληψη της κοινωνίας μας ήταν πως οι ιδιαιτερότητες αυτών των ανθρώπων συνιστούν μια κλίμακα επιθυμιών που στην ακραία τους μορφή εξελίσσονται σε ανεξέλεγξτα πάθη και με αυτό το σκεπτικό η κοινωνία τους αποκλείει με άτυπο τρόπο από τη δυνατότητα να υπηρετήσουν κάποιους βασικούς θεσμούς της κοινωνίας, αυτό όμως συμβαίνει όχι μόνο με την ομοφυλοφιλική κοινότητα. Ένας νέος για παράδειγμα που έχει γεμίσει το σώμα του με τατουάζ , δε θα επιλεχθεί εύκολα για να εργαστεί σε μία μεγάλη εταιρεία με κύρος. Λειτουργήματα όπως αυτό του δασκάλου, δε θα μπορούσαν να ασκηθούν με ηρεμία από έναν ομοφυλόφιλο χωρίς να υπάρξουν έντονες αντιδράσεις από την πλευρά των γονιών και αυτή η αλήθεια δεν πρέπει να κρύβεται πίσω από την ανάγκη μας να μη χαρακτηριστούμε ρατσιστές αλλά μοντέρνοι και ανοικτόμυαλοι.

Ο συντηριτισμός μιας κοινωνίας πολιτών, είναι ακατόρθωτο έστω και με το πέρασμα των αιώνων να εξαλειφθεί εξ ολοκλήρου. Αλλά ακόμα κι αν υπάρχει η διάθεση, όταν βλέπουμε εμείς οι «υπόλοποι» ένα τεράστιο κομμάτι του δημόσιου βίου που έχουν επιρροή στο λαό, να κρύβει με νύχια και με δόντια τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, αντί ανοιχτά να υπερηφανευτεί γι αυτές, αναρωτιόμαστε αν τελικά επικρατεί η ομοφοβία ή η ετεροφοβία και εν τέλει γιατί να πρέπει να γίνει αποδεκτή από όλους μία συμπεριφορά, τη στιγμή που κανείς, δεν ενοχλεί κανέναν…

Το άρθρο Οι «περήφανοι» και οι «ρατσιστές» εμφανίστηκε πρώτα στο Alphafreepress.gr.