Μια μαντίλα για την ελευθερία

«Κάθε έθνος, κάθε εποχή, κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος, πρέπει συχνά να καθορίζει τα όρια ανάμεσα στην ελευθερία και την εξουσία. Γιατί ελευθερία χωρίς εξουσία καταντάει χάος, και εξουσία χωρίς το σεβασμό της ελευθερίας, τυραννία»

Στέφαν Τσβάιχ

Της Ευτυχίας Παπούλια

Σε μιαν άλλη εποχή, με τσαγανό και τιμή, η παρέλαση ήταν μια επίδειξη ενώπιον του λαού που συμβόλιζε τη δύναμη και την αυταπάρνηση των νιάτων της χώρας, στην υπεράσπιση της πατρίδας απέναντι σε οποιονδήποτε εισβολέα. Στην εποχή μας, συνεχίστηκε ως μια απόδοση τιμής σε αυτά τα νέα

παλικάρια που ήπιε το αίμα τους η γη μας για να μείνει λεύτερη, ώστε να την ποδοπατάμε ανελέητα εμείς οι ίδιοι, ή αυτοί που τους δίνουμε δύναμη με το «σταυρό».

Ωστόσο, τα τελευταία αριστερά χρόνια, οι παρελάσεις αμφισβητήθηκαν έντονα, με πολλούς από μας να αναρωτιούνται ποια είναι η αξία τους όπως κατήντησαν κι αν συνεισφέρουν εν τέλει στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης ή στην απόδοση τιμής στους αγωνιστές μας. Στο ερώτημα που τέθηκε πολλάκις σχετικά με το αν πρέπει να καταργηθούν ή όχι, οι περισσότεροι βροντοφώναξαν το όχι. Εκεί τιμούμε τους ήρωες μας, την Ελλάδα, τους αγώνες των προγόνων μας για την Πίστη και την Ελευθερία. Η γαλανόλευκη να κυματίζει, τα εμβατήρια, ο ρυθμικός βηματισμός και η σεμνή μα παράλληλα επιβλητική ενδυμασία, τονώνει την εθνική συνείδηση, συγκινεί και συμβολίζει τη συνέχεια του ελληνικού έθνους.

Τα …φάουλ

Ας θυμηθούμε τα φάουλ. Το 2011 αποχωρεί ο πρόεδρος της Δημοκρατίας από την παρέλαση. Οι τοπικές αρχές βρίσκουν ευκαιρία να πιάσουν τη ντουντούκα και να φωνάξουν για τα προβλήματα της πόλης ή να διιαφημίσουν τα καινούρια τους απορριματοφόρα που παρελαύνουν τελευταία ένα- ένα υπό τους ήχους του «Μακεδονία ξακουστή». Τα κορίτσια ντυμένα λες και βγήκαν από τα μπουζούκια με όλους να δείχνουν ανοχή και τα αγόρια να περπατούν σα να κάνουν το πιο βαρετό πράγμα στη ζωή τους. Οι μούντζες κατά των πολιτικών δίνουν και παίρνουν – με όσους το τόλμησαν να γίνονται ήρωες , που ακολούθησαν κατά γράμμα τις διαταγές κάποιων μεγαλύτερων, που κρύβονται πάντα από πίσω.

Η …μαντίλα

Όπως συνέβη τώρα, με την κοπέλα που φορούσε τη μαντήλα κι ήρθε ή πιο σωστά «την ήρθαν», να παρελάσει μαζί με τους Έλληνες , να τιμήσει εκείνους που σκοτώθηκαν το ’21 από τους άντρες των γυναικών με τις μαντίλες. Μια μαντίλα, σύμβολο καταπίεσης, παρέα με όσους ήταν εκεί για να τιμήσουν την ελευθερία, φαίνεται λίγο οξύμωρο και δύσκολο να το δεχτεί κανείς, όσο δύσκολα θα δεχόταν μια αυστηρά μουσουλμανική χώρα, μια γυναίκα να περπατά στο κέντρο με το μίνι και τα δωδεκάποντα.

Και γίνεται ακόμη πιο δύσκολο, όταν είναι εμφανές σε πολλούς πως η κοπέλα δεν απολαμβάνει και πολύ την παρουσία της εκεί, όσο κι αν ήθελε να δώσει ένα μήνυμα κατά του ρατσισμού- κάτι που δε νομίζω να ναι πρώτο μέλημα μια νέας μαθήτριας. Το σίγουρο είναι πως κάποιοι άλλοι είχαν αυτή την ιδέα, οι ίδιοι που στο όνομα του σεβασμού και της αποδοχής των άλλων, φρόντισαν να της τονίσουν να μη γυρίσει το κεφάλι της προς τους επίσημους, όπως έπραξαν όλοι οι υπόλοιποι! Να περιφρονήσει τους κανόνες μας, την ιστορία μας, τα ήθη μας, ζητώντας την ίδια στιγμή να μην περιφρονήσουμε εμείς τη διαφορετική θρησκεία, τη διαφορετική κουλτούρα.

Κι εμείς, στα τυφλά ακολουθούμε. Στο βωμό της αποδοχής της διαφορετικότητας. Δε σκεφτόμαστε, δεν αναλύουμε, δεν έχουμε τεκμηριωμένη γνώμη. Και μέσα σε όλα αυτά, θα ήθελα να ρωτήσω το εξής: Γιατί να είναι πάντα μόνο η μία πλευρά που θα ανέχεται τη διαφορετικότητα; Γιατί εμείς πάντα να αγκαλιάζουμε την κάθε «μαντίλα», όταν «εκείνη» δείχνει περιφρόνηση στα χέρια που άνοιξαν για να τη δεχτούν; Ψάχνω κάπου στα άχυρα την ισότητα…