Μεταπτωτικές βαθμίδες

Οι ψυχολογικές μεταπτώσεις που υπέστησαν οι Έλληνες από τη στιγμή που ξέσπασε η οικονομική κρίση μέχρι σήμερα, αν πιστεύαμε τα σενάρια συνομωσιολογίας και δεχόμασταν ότι αποτελούν αντικείμενο κάποιου σκοτεινού στρατηγικού σχεδιασμού, θα αποτελούσαν σίγουρα μια υποδειγματική καθοδήγηση του συλλογικού θυμικού.

Του Νίκου Καραμάνογλου

Εναλλασσόμενοι διαρκώς όλα αυτά τα χρόνια ανάμεσα στον αιφνιδιασμό, την οργή, την ελπίδα και την απογοήτευση, οι Έλληνες προσάραξαν ομαδόν στην απάθεια.

Είναι τέτοια η έλλειψη ελπίδας που έχουν για το μέλλον, είναι τέτοια η απογοήτευσή τους από τους

πολιτικούς της χώρας, που μοιάζουν πια να αδιαφορούν όχι μόνο για τα κοινά, αλλά και για το μέλλον. Και ίσως αυτός να ήταν και ο στόχος όλων αυτών των μεθοδεύσεων, η απογοήτευση και η ιδιώτευση των Ελλήνων, προκειμένου να «περαστούν» αυτά που πρέπει να «περαστούν».

Μαζί όμως με την ελπίδα χάθηκαν και άλλες αξίες, που χαρακτήριζαν κυρίως την ελληνική οικονομική ψυχολογία. Η αποταμίευση για χαλεπούς καιρούς και η προσπάθεια υπέρ μελλούσης γενεάς υπήρξε το νοητικό, αλλά κυρίως το ψυχολογικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε η ελληνική οικογενειακή οικονομία. Σε καλές, αλλά και σε άσχημες εποχές οι Έλληνες αποταμίευαν, φροντίζοντας για το μέλλον.

Όλα αυτά όμως μοιάζουν να μην έχουν νόημα πια καθόλου. Με πασιφανή έλλειψη ηγεσίας και οράματος και ένα πολιτικό προσωπικό που συλλήβδην αναλώνεται σε μάχες για το όνομα του περιτυλίγματος των μνημονίων, προωθώντας από την άλλη τα προσωπικά του οφέλη, με μια κυβέρνηση αριστεράς που αποδεικνύεται δεξιότερη της δεξιάς και με τα νύχια των δανειστών βαθιά μπηγμένα στον οικονομικό και κοινωνικό ιστό της χώρας, το παρόν αντικατέστησε το μέλλον στο θυμικό των Ελλήνων.

Και ίσως αυτό δεν ήταν αναμενόμενο από όσους οργάνωσαν το σκιώδες αυτό μέλλον. Γιατί οι Έλληνες μπροστά στην αφερεγγυότητα ενός κράτους που αλλάζει κατά βούληση και την ανάγκη της στιγμής τους νόμους και τη φορολογία, εκφράζουν την απάθεια αυτή με παύση πληρωμών. Για να διασώσουν ό,τι μπορούν να διασώσουν. Ή έστω να χαρούν οι ίδιοι ό,τι ούτως ή άλλως θα ριχνόταν στον πίθο των Δαναΐδων. Από την εθνική κατήφεια στην εθνική απάθεια λοιπόν.