Με όποιον δάσκαλο καθίσεις…

Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση.

Της Ευτυχίας Παπούλια

«Ο μεγαλύτερος εχθρός της προόδου δεν είναι η
στασιμότητα, αλλά η πλαστή πρόοδος. »

Sydney J. Harris, Αμερικανός δημοσιογράφος

Όταν ακούει κανείς τη λέξη Πανεπιστήμιο, αιωρείται την ίδια στιγμή- χωρίς δεύτερες σκέψεις και αναλύσεις για το σήμερα- ένα κύρος, μια δύναμη που αυτονόητα προκαλεί το θαυμασμό του ακροατή. Δεν είναι ένα εντυπωσιακό επιβλητικό κτίριο που σου ανοίγει την πόρτα για την επαγγελματική καταξίωση και την καριέρα που θα σε τοποθετήσει στους επίλεκτους της κοινωνίας με το κοστούμι, το ταγιέρ

και το γεμάτο πορτοφόλι. Δεν είναι η στιγμή εκείνη της ορκωμοσίας που θα φορέσεις τη μαύρη δυναμική τήβεννο και το μοναδικό καπέλο, ούτε κάποια χρόνια από τη ζωή σου που θα σου δώσουν ένα πτυχίο στο χέρι και μια ιδιότητα στο βιογραφικό.

Είναι πολύ περισσότερα. Είναι ένας χώρος ιδεών, ένας χώρος που διαμορφώνονται οι συνειδήσεις, που συλλαμβάνονται και διακινούνται ιδέες , ενώ καθοδηγεί τους νέους επιστήμονες να μελετήσουν, να εμβαθύνουν και να καλλιεργήσουν τα συστατικά της επιστήμης έτσι όπως αυτή εξελίσσεται μέσα στους αιώνες, μια εξέλιξη που θα διεκδικήσουν και για τον ίδιο τους τον εαυτό. Ή τουλάχιστον, οφείλουν σα σπουδαστές να το κάνουν. Το Πανεπιστήμιο πρέπει να μορφώνει και να δημιουργεί επιστήμονες ικανούς και ανταγωνιστικούς, καταρτισμένους σύμφωνα με τις ανάγκες της εποχής ώστε να μπορούν να σταθούν, να επιβιώσουν, ακόμη και να διακριθούν στον πολύ σκληρό πλέον και ολοένα και περισσότερο απαιτητικό κόσμο της αγοράς.

Αναφερόμαστε λοιπόν σε νέους που πατούν στα πόδια τους, διακρίνονται από συνέπεια, έχουν όνειρα και στόχους – αν μη τι άλλο αγωνίζονται και κοπιάζουν κατά τη διάρκεια της σχολικής ζωής προκειμένου να ακολουθήσουν το δύσκολο δρόμο της επιτυχίας με ένα σύστημα εκπαίδευσης που δε μοιάζει και ιδιαίτερα δίκαιο. Νέους με διάθεση να αφοσιωθούν στις σπουδές τους, να παρακολουθούν τα μαθήματα τους, να μελετούν, να προβληματίζονται, να προσπαθούν για την ανάπτυξη των ικανοτήτων τους.

Αυτά τα χαρακτηριστικά, αναμφισβήτητα δεν ανήκουν στους νέους που δεν άνοιξαν βιβλίο στις Πανελλαδικές εξετάσεις , παρά μόνο έδειξαν μια αδιαφορία για τις σπουδές και το μέλλον τους , «πετυχαίνοντας» βαθμολογίες που δεν προκαλούν κανένα θαυμασμό. Βαθμοί κάτω από τη βάση, βαθμοί που κερδίζονται μόνο με το ονοματεπώνυμο και τις υπόλοιπες κόλλες λευκές, δείχνουν ένα σύστημα που προάγει τη μετριότητα και μπουκώνει τα Πανεπιστήμια με φοιτητές , η πλειοψηφία των οποίων δε δείχνουν κανένα σεβασμό για την ευκαιρία που τους χαρίστηκε, καταλήγοντας «αιώνιοι» χωρίς σκοπό, που αν δεν τα παρατήσουν στη μέση, θα διεκδικήσουν στο τέλος επί ίσοις όροις θέσεις στον πολυπόθητο δημόσιο τομέα αλλά και όχι μόνο.

Πολλοί νέοι απομακρύνονται από την πόλη τους σε ιδρύματα χαμηλής στάθμης που ανήκουν στις τελευταίες επιλογές των μηχανογραφικών τους δελτίων αλλά «δε βαριέσαι, ας πάω να πάρω το χαρτί», με το κράτος να πληρώνει επί σειρά ετών σημαντικά ποσά για να προσφέρει δωρεάν στέγαση κι εστίαση κάκιστης συνήθως ποιότητας, ή επιβαρύνουν τις οικογένειες τους μέχρι να τα παρατήσουν για να εγγραφτούν σε κάποιο ιδιωτικό κολέγιο της επιλογής τους. Μέχρι τότε, οι μεροκαματιάρηδες γονείς θα πληρώνουν για το παιδί που με βαθμό 1,5 με άριστα το 20 εμποδίζει τη γνώση από κάποιο άλλο που είχε ικανότητες και όρεξη να σπουδάσει. Γιατί ένας νέος με αυτό το βαθμό, είναι σίγουρο σχεδόν πως δε θα αλλάξει τακτική κερδίζοντας μια θέση σε μια πανεπιστημιακή αίθουσα. Πιθανόν να μην πατήσει ποτέ το πόδι του κι αν το κάνει , θα είναι επειδή έχει ενσωματωθεί σε κάποια πολιτική παράταξη από αυτές που κανένα λόγο ύπαρξης δεν έχουν στους ιερούς χώρους της παιδείας.

Η κατάντια του εκπαιδευτικού συστήματος δε συγκίνησε ως τώρα καμία κυβέρνηση, αν και σίγουρα μπορεί κανείς να χρεώσει στην τελευταία τον ευτελισμό των αρίστων και τις ευκαιρίες που άδικα χαρίστηκαν στους μέτριους και κάκιστους μαθητές, με αυριανούς δασκάλους που θα εκπαιδεύσουν την επόμενη γενιά των Ελλήνων να έχουν βαθμό κάτω από τη βάση!

Φαίνεται πλέον να είναι επείγον το ζήτημα αναπροσαρμογής του εκπαιδευτικού συστήματος και μία ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση θα έπρεπε να εξεταστεί πολύ προσεκτικά από την κυβέρνηση, με απαραίτητη όμως προϋπόθεση οι σπουδαστές να τηρούν πολύ αυστηρούς κανόνες και να δείξουν τεράστια συνέπεια προκειμένου να κρατήσουν τη θέση που επιθυμούν. Είναι αδιανόητο να μιλά κανείς για επιστήμονες με βαθμό κάτω από τη βάση, για απόφοιτους που διάβαζαν αποκλειστικά τις ημέρες της εξεταστικής περιόδου, για δασκάλους των 9.887 μορίων, για μια κυβέρνηση που πολεμά την αριστεία!

Ως τότε όμως, πρέπει κι εμείς οι ίδιοι να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας, να προτιμήσουμε να δώσουμε εξετάσεις μία δεύτερη φορά χωρίς να «ξοδέψουμε» τα χρόνια μας σε κάτι που δεν ήταν στις προτιμήσεις μας και να αποβάλλουμε- γονείς και παιδιά- αυτή τη μανία για την εισαγωγή σε οποιοδήποτε ίδρυμα, αρκεί να είναι πανεπιστημιακό. Η καλλιέργεια, η προσωπική ανάπτυξη άλλωστε είναι προσωπική υπόθεση και ανεξάρτητη τις περισσότερες φορές με το επάγγελμα που επιλέγει κανείς να ακολουθήσει.

Η μόδα των πτυχίων, θα κάνει αργά η γρήγορα τον κύκλο της και τότε θα αναδυθούν τα πραγματικά προβλήματα της σχέσης που έχει ο καθένας μας με αυτό που ονομάζουμε παιδεία. Τότε, που θα πέσουμε από τα σύννεφα με την «αμορφωσιά» μας, θα μπορούμε να μιλήσουμε για ρετσινιά, έχοντες και μη έναν πάκο από πτυχία στο συρτάρι.

Το άρθρο Με όποιον δάσκαλο καθίσεις… εμφανίστηκε πρώτα στο Alphafreepress.gr.