Ιστορίες Αέναης Απορίας του Τσέχωφ

Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση.

Του Γιάννη Βασιλείου

Κάθε καλλιτεχνικό δημιούργημα επηρεάζει τον ψυχισμό του θεατή, όπως μια πέτρα που βυθίζεται σε μια λίμνη και αναταράσσει την ήρεμη επιφάνεια της δημιουργώντας αλλεπάλληλους κυματισμούς.

«Διασκεδαστικές ιστορίες περί θνητότητας»

Η παράσταση του Γιάννη Μόσχου στο φεστιβάλ Αθηνών μου άφησε ένα αρνητικό συναίσθημα. Συγκεκριμένα, δεν θα ήθελα να σχολιάσω

την παράσταση, γιατί ήταν μια έντιμη πρόταση, με κάποια ωραία σημεία, η οποία, όμως, δεν καθήλωνε, ούτε προκαλούσε έντονο ενθουσιασμό.

Ωστόσο, κάποιες λέξεις και σκηνές γύριζαν και ξαναγύριζαν στο μυαλό μου: Ο νεαρός ιδεολόγος βιβλιοπώλης που κατάντησε ένας γελοίος εμποράκος, η γυναίκα που δεν ήταν πια ερωτευμένη και ήθελε να χωρίσει, ο σιχαμένος και άξεστος καλλιτέχνης που αυτοσαρκάζεται, το ζευγάρι που ονειρεύεται ότι κέρδισε τον τυχερό λαχνό και ξαφνικά προβάλλονται οι αντιθέσεις τους.

Ο τσεχοφικός λόγος, σαν πολύβουο μελίσσι, με κέντριζε με απανωτά ερωτήματα. Με ανάγκαζε να σκεφτώ πάνω στη σημασία των πραγμάτων και εάν αξίζει να ζεις, αν όλα είναι γελοία και μάταια, μπροστά στον χρόνο που σβήνει τα πάντα.

Γιατί κάνουμε οτιδήποτε; Μήπως όλα είναι βαρετά και άχρηστα;

Τότε αντιλήφθηκα τί ήταν το αρνητικό συναίσθημα που αισθάνθηκα αρχικά, σε σχέση με την παράσταση: η παράθεση διηγημάτων του Τσέχωφ με είχε αναγκάσει να έρθω κι εγώ, ο ίδιος, αντιμέτωπος με την ματαιότητα της ζωής…. Το γεγονός αυτό, μάλλον είναι δύσκολο να το διαχειριστώ -κι εγώ και πολύς κόσμος- και γι αυτό έστρεψα το βλέμμα μου αλλού κι όχι στην παράσταση, στην οποία έβλεπα δυσάρεστες αλήθειες να καθρεφτίζονται.

Η συνειδητοποίηση αυτή μου έφερε στο νου την σκηνή όπου οι τέσσερις ηθοποιοί, σαν ταξιδιώτες, πηγαινοέρχονται σε ένα χωματόδρομο με σταθερό και βαρετό φόντο. Ξαφνικά σταματούσαν και έβλεπαν στον ουρανό ένα πανέμορφο παιχνίδι από γλάρους που φτερούγιζαν γύρω τους.,

Μήπως, όμως, δεν είναι χαρακτηριστικό στοιχείο της γραφής του Τσέχωφ; Μέσα από την παρουσίαση σκηνών σκληρής καθημερινότητας, οι ήρωες βγάζουν από τα βάθη της ψυχής τους –η οποία έχει τραυματιστεί από τις δυσκολίες της ζωής- απίστευτη αισιοδοξία με λόγια ή με πράξεις!!! Ο Τσέχωφ ακροβατεί σε τεντωμένο σκοινί, ανάμεσα στην απαισιοδοξία και τον άκρατο ενθουσιασμό…

Οι ηθοποιοί στο τέλος παραδέχονται (με τα πραγματικά τους ονόματα) ότι κάποια στιγμή δεν θα υπάρχουν και δεν θα τους θυμάται κανείς, ούτε αυτούς, ούτε την παράσταση. Εκείνη την στιγμή τίθεται η εξής εύλογη ερώτηση: «Γιατί κάνουν θέατρο;»

Το ερώτημα αυτό, καθώς και άλλα παρόμοια, θα μας περικυκλώνουν σαν τους γλάρους αφήνοντας μας σαστισμένους και απορημένους, χωρίς να απαντηθούν, ίσως, ποτέ….

Η παράσταση ήταν παραγωγή της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας “Θεατροεργαστήριον”, οπότε ίσως να ξαναπαιχτεί και τον χειμώνα

Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας

Σύνθεση κειμένων – Σκηνοθεσία: Γιάννης Μόσχος

Κίνηση: Ανθή Θεοφιλίδου

Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου, Διδασκαλία τραγουδιού: Ανρί Κεγκομάρ

Σκηνικά – Κοστούμια: Τίνα Τζόκα

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Video Art: Μάνος Αρβανιτάκης

Βοηθός σκηνοθέτη: Μάρω Πετλή

Ερμηνεύουν (αλφαβητικά):

Αλέξανδρος Μυλωνάς, Μιχάλης Οικονόμου, Εύη Σαουλίδου, Λυδία Φωτοπούλου

Το άρθρο Ιστορίες Αέναης Απορίας του Τσέχωφ εμφανίστηκε πρώτα στο Attikipress.gr |Ηλεκτρονική ενημέρωση. - Τα γεγονότα τώρα|.