Η αβάσταχτη ελαφρότητα του ιδεαλισμού

Από συστάσεώς της η Αριστερά έμαθε και συνήθισε στην ασφάλεια και το απυρόβλητο της κριτικής και του αντιπολιτευτικού λόγου.

Του Νίκου Καραμάνογλου

Δεν της ζητήθηκε ποτέ να πάρει κρίσιμες διοικητικές αποφάσεις υπό την πίεση διεθνών παραγόντων και χρονικών συγκυρίων, παρά μόνο στα μέσα του περασμένου αιώνα και τότε δεν αντέδρασε και με τον καλύτερο τρόπο, όπως τελικά έδειξε η ιστορία.

Τώρα όμως, περιβεβλημένη τον μανδύα της ευθύνης για τη διοίκηση του κράτους, καλείται να αφήσει πίσω της τους ανέφικτους ουτοπικούς ιδεαλισμούς και να γίνει μια πιο πραγματιστική Αριστερά. Κοινώς,

να ωριμάσει. Μια ωρίμανση, που ήρθε απότομα, όπως όταν πετάς κάποιον σε βαθιά νερά. Και εκεί ή κολυμπάς ή πνίγεσαι, δεν υπάρχουν ατέρμονες συζητήσεις για το ποιο κολυμβητικό στυλ πρέπει να ακολουθηθεί.

Η εξέλιξη αυτή βέβαια αναπόδραστα έφερε και τους πρώτους τριγμούς στο εσωτερικό της νεόκοπης κυβέρνησης. Υπάρχουν ορισμένοι, που κοιτάζουν τις λέξεις, όταν δεν βγαίνουν οι αριθμοί, που θεωρούν δηλαδή ότι η κυβέρνηση υποχώρησε σε σχέση με τις προεκλογικές εξαγγελίες της και ότι έκανε βήματα πίσω σε σχέση με τους δανειστές.

Μα φυσικά και θα έκανε βήματα πίσω. Γι’ αυτό λέγεται συμβιβασμός, αλλιώς θα λέγαμε ότι τους ενημερώσαμε για το τι μονομερώς θα κάνουμε. Και θέλω να επισημάνω ότι παρόλη την απειρία της η κυβέρνηση έπαιξε πολύ σοφά το παιχνίδι της αδιαλλαξίας.

Μέχρι εκεί που την έπαιρνε τουλάχιστον. Γιατί από ένα πιθανό διαζύγιο και οι δύο πλευρές είχαν να χάσουν. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι από τη στιγμή που οι εταιροδανειστές μας θα θεωρούσαν μη αναστρέψιμη τη μονολιθική μας σκέψη, είχαν πολλούς τρόπους να μας κάνουν να περπατήσουμε στα αγκάθια. Και αυτό δεν θα πρέπει να το αμφισβητεί κανείς. Αυτά για τους από θέση ασφαλείας ελαφρώς και αφελώς ιδεαλίζοντες.