Γιοι και κόρες, μια παράσταση για την αναζήτηση της ευτυχίας

Από την Ηρώ Μητρούτσικου

Η Εταιρεία Θεάτρου Sforaris, μετά τις πολύ επιτυχημένες «Παραλογές ή Μικρές καθημερινές τραγωδίες», επανήλθε το καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Αθηνών, αναζητώντας... την ευτυχία. Η παράσταση «Γιοι και κόρες», η οποία παίζεται στο Βios, βασίζεται στο υλικό 80 συνεντεύξεων που πήραν πέντε νέοι ηθοποιοί από νέους του παρελθόντος, παππούδες και γιαγιάδες

δηλαδή, από όλη την Ελλάδα και την Κύπρο, από τους οποίους ζητήθηκε να θυμηθούν την ιστορία που σημάδεψε τη ζωή τους! Η αφετηρία για τη σύλληψη της συγκεκριμένης ιδέας ήταν ο πρόσφατος χαμός του παππού του σκηνοθέτη, που έζησε όλη του τη ζωή βαρήκοος, μετά τον τορπιλισμό της Έλλης, στην οποία υπηρετούσε σαν ναύτης…
Οι ήρωες της παράστασης δεν είναι πια λέξεις στο χαρτί και πρόσωπα που γέννησε η φαντασία ενός συγγραφέα, αλλά ζώντες άνθρωποι, απέναντι στους οποίους είχαν και μεγάλη ευθύνη. Ιστορίες καθημερινών ανθρώπων, που σημαδεύονται από κάποιο απροσδόκητο γεγονός, ουσιαστικές και ανθρώπινες, μεταφέρονται στη σκηνή με τον κάθε ηθοποιό να ενσαρκώνει τον ηλικιωμένο/η με τον/ην οποίο/α συνομίλησε.
Οι ιστορίες αυτές δεν εμπνέουν νοσταλγία στον θεατή, αλλά δίψα για να ακούσει το παρακάτω και φτάνουν έως το Ευρωμπάσκετ και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Ο Α΄ και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Εμφύλιος, οι σεισμοί, η ανέγερση του Τείχους στο Βερολίνο και η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, μέσα από τα απλά λόγια, απλών ανθρώπων, αλλά γεμάτων ψυχή. Ο θεατής νιώθει σα να μπαίνει μέσα στα σπίτια των ηρώων και, πίνοντας μαζί τους ελληνικό καφέ, να μπαίνει και στην ψυχή τους και να αντιλαμβάνεται τον αντίκτυπο μεγάλων ιστορικών γεγονότων πάνω σε πρόσωπα ζωντανά, προσιτά. Πώς τα μεγάλα γεγονότα της Ελλάδας άλλαξαν τη ζωή των κατοίκων της.
Τρία κορίτσια και δύο αγόρια (Άν. Ελεφάντη, Μ. Κοσκινά, Αλ. Μπεζίκη, Κ. Ντέλλας, Γ. Παπαπαύλου), ανεπιτήδευτοι, με απλά ρούχα, χωρίς σκηνικό και με ελάχιστα χρηστικά αντικείμενα που βρίσκεις στα παλιά σπίτια (Αλ.Μπουσουλέγκα–Ρ.Υφαντίδου), γίνονται συγχρόνως και αφηγητές και ήρωες των ιστοριών και συχνά μας τραγουδούν κιόλας! Στην ουσία μας εξιστορούν τη βιαιότητα της μεγάλης ιστορίας του αιώνα που πέρασε μέσα από μικρές ιστορίες ανώνυμων ανθρώπων. Τα πρώτα τους ερωτικά σκιρτήματα εν μέσω πολέμου, προδοσίες στον Εμφύλιο, υποτιμήσεις περιουσίων, ξενιτεμοί, απιστίες στην Αθήνα του ’60, αλλά και το πως ούτε το τείχος, ούτε η απόσταση Θεσσαλονίκη-Βερολίνο στέκεται εμπόδιο στη δυνατή αγάπη! Προξενιά, ανωτέρα βία, ξενιτεμοί, αγάπες που κράτησαν ή δεν κράτησαν για πάντα, παράλληλα με τα γεγονότα της πολιτικής και της ιστορίας. Η ζωή, όμως, πάντα συνεχίζεται και πάντα προσπαθούμε να την καλυτερεύσουμε, πάντα αναζητούμε την ευτυχία...
Όλη η παράσταση εμπνέει μία φυσικότητα και μια ειλικρίνεια και σου δίνει την αίσθηση του αυτοσχεδιασμού, ίσως λόγω της ανεπιτήδευτης σκηνοθεσίας του Γ. Καλαβριανού. Αυτό όμως δεν στερεί από την συγκίνηση. Δάκρυσα σε πολλές ιστορίες, γέλασα με κάποιες άλλες ή πήρα μια γλυκόπικρη γεύση. Στο τέλος της παράστασης, σαν τίτλοι τέλους, παρουσιάζονται αποσπάσματα από τα video, στα οποία οι πραγματικοί πρωταγωνιστές-συνεντευξιαζόμενοι διηγούνταν τις ιστορίες τους, που πιο πριν είδαμε από τους ηθοποιούς! Η παράσταση παίζεται στις 8.30 μ.μ., μέχρι αύριο. Θα κάνει ένα διάλειμμα τον Φλεβάρη και θα ξαναξεκινήσει τον Μάρτη πάλι στο Βios.

Καύση

Στο ολοκαίνουργιο θέατρο Olvio, στον Βοτανικό, παρακολούθησα την θεατρική απόπειρα του κινηματογραφικού σκηνοθέτη Στράτου Τζίτζη, σε γραφή και σκηνοθεσία! Πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία καταστάσεων με πολιτικές προεκτάσεις. Σε μια μονοκατοικία στην σύγχρονη Αθήνα συγκεντρώνεται μια ψυχολόγος, ο καθηγητής άντρας της και τα δύο αδέλφια του, μια νοικοκυρά και ένας αναρχικός, για να αποφασίσουν πως θα θάψουν τον αδελφό τους που πέθανε από ναρκωτικά, μην υπολογίζοντας και πολύ την αλλοδαπή κοπέλα του, τον άνθρωπο, δηλαδή, που τον φρόντιζε ως το τέλος... Το σκοτεινό τους παρελθόν ενώνεται με το σκοτεινό παρόν τους, τον ωχαδερφισμό τους και τις προσωπικές τους αξίες για την ζωή. Ενώ, η Αθήνα έξω καίγεται, λίγο ενδιαφέρει αυτό τους ήρωες, μέχρι η εξωτερική κοινωνικοπολιτική βία να εισβάλλει και στη ζωή τους και τις αποφάσεις τους.
Απλό και λιτό σκηνικό (Ισμ. Καρυωτάκη), γνωστοί ηθοποιοί και καλές ερμηνείες: Γ. Μπρέμπου, Ν. Γεωργάκης, Γ. Χρανιώτης, Β. Τρουφάκου. Ωστόσο, η ηθοποιός που με εξέπληξε με την ερμηνεία της ήταν η Ιωάννα Μαυρέα, που υποδύεται την μεγαλύτερη της οικογενείας, μία μεσοαστή νοικοκυρά, λίγο άβουλη, λίγο καταπιεσμένη, κάμποσο ανασφαλής. Ίσως, και ο μόνος κωμικός ρόλος του έργου, που η Μαυρέα εμπλούτισε κιόλας, με κωμικές μικροκινήσεις.
Οι μονόλογοι-εξομολογήσεις των ηρώων δεν με ενθουσίασαν (όχι από θέμα υποκριτικής, αλλά για την ύπαρξή τους μέσα στο έργο), όπως επίσης θεωρώ ότι η παράσταση είχε πολλά black out. Και εκεί που όλα πήγαιναν καλά και παρακολουθούσα μια αξιοπρεπή παράσταση, πάνω στην κορύφωση του έργου η παράσταση τελειώνει... Αν δεν έβγαιναν οι ηθοποιοί για υπόκλιση, θα νομίζαμε ότι πρόκειται για διάλειμμα! Δεν θεωρώ ότι αυτό το τέλος ήταν για να παροτρύνει τον θεατή να σκεφτεί στο σπίτι, θα το κάνει έτσι κι αλλιώς αν θέλει, νομίζω ότι χρειαζόταν, τουλάχιστον, μια σκηνή ακόμα! Τί να σας πω... Ίσως ήταν ένα κινηματογραφικό τέλος που κάπου «κλώτσησε»...

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Alarme, Άττις
Βασανίζομαι, Άβατον
Βρώμικα κόλπα, Studio Κυψέλης
Δεσποινίς Μαργαρίτα, Πράξη Επτά Studio
Γυάλινος κόσμος, Δημήτρης Χορν
10cm up, Rabbithole
Mistero Buffo, Θησείον
Το καβούκι του ελέφαντα, Τρένο στο Ρουφ
Κατσαρίδα, Αθηνών
Κήπος Στάχτες, Νεοκλασσικό σπίτι
Λευκές νύχτες/Φόνισσα, Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας
Mια απ’ τα γίδια, Ήβη
Η πόρνη από πάνω, Σφενδόνη
Πολιτισμένα Ζώα, Bios
I am my own wife, 104
Βυσσινόκηπος/Η ρομαντική ιστορία, Θέατρο Νέου Κόσμου
Η τρυφερή σου Μολότωφ, Ακαδήμεια