Δυο παραστάσεις γεμάτες σεξ και ηδονή

12:19 27/10/2014 - Πηγή: Attiki Press

Δυο πασίγνωστα μυθιστορήματα, επαναλαμβάνονται για δεύτερη χρονιά στην Αθηναϊκή σκηνή.

από την Ηρώ Μητρούτσικου

Δυο παραστάσεις γεμάτες σεξ, που προέρχονται από μυθιστορήματα δυο μεγάλων συγγραφέων, αλλά και μια τεράστια διαφορά ανάμεσα τους:

Στην πρώτη, ένα κείμενο γραμμένο 70 χρόνια πριν, δεν βλέπουμε καθόλου γυμνό, καμία αναπαράσταση σεξουαλικής πράξης. Αντίθετα, στην δεύτερη παράσταση, ένα κείμενο 660 χρόνων, το γυμνό κυριαρχεί τόσο, που από ένα σημείο και μετά το αντιλαμβάνεσαι ως κουστούμι.

Μέγας Ανατολικός, ερωτογραφία εν πλώ

Ο “Μεγάλος Ανατολικός” είναι το οκτάτομο μυθιστόρημα του ψυχαναλυτή και υπερεαλιστή συγγραφέα και ποιητή, Ανδρέα Εμπειρίκου (1901-1975), η συγγραφή του οποίου διήρκεσε από το 1945 μέχρι το 1951. Το άκρως ερωτικό περιεχόμενό και των εκατό κεφαλαίων του, προκάλεσε αντιδράσεις, επιτρέποντας τη σύγκριση με γραπτά του Μαρκήσιου Ντε Σαντ. Ο Εμπειρίκος το έγραφε μόνο για να το αναγιγνώσκει σε φιλικά σαλόνια, γι αυτό και εκδόθηκε, μόλις ,το 1990! Πραγματεύεται τις ερωτικές περιπέτειες των επιβατών στο παρθενικό ταξίδι του τεράστιου υπερωκεανίου «Μέγας Ανατολικός», από το Λίβερπουλ στην Ν.Υόρκη, το 1867. Με αυτό το πλοίο ταξίδεψε και ο Ιούλιος Βερν!

Ο Μπάμπης Γαλιατσάτος, ο οποίος υπογράφει και την σκηνοθεσία, αρχικά είχε σκοπό να παρουσιάσει ένα μόνο κεφάλαιο του έργου, αλλά κατά την δραματουργική επεξεργασία του έργου, αποφάσισαν -μαζί με την ηθοποιό- να βάλουν αποσπάσματα από όλα τα κεφάλαια! Η ηδονή είναι αυτό που κυριαρχεί σε όλο το μυθιστόρημα και σε όλα τα πρόσωπα του έργου, μιλώντας για το όραμα μίας ερωτικής και πολιτικής ουτοπίας του Εμπειρίκου.

Ήμουν περίεργη πως θα μπορούσε αυτό, το τόσο ερωτικό και σεξουαλικό βιβλίο, να αποδοθεί στην σκηνή. Το αποτέλεσμα με αποζημίωσε και με το παραπάνω.

Στον ιδιαίτερο χώρο του ΚΕΤ (Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων) στην Κυψέλη, για δεύτερη χρονιά, η σκηνή στήθηκε στο κέντρο της αίθουσας (πασαρέλα). Οι θεατές κάθονται αντικριστά, από την μια πλευρά μόνο άντρες και από την άλλη μόνο γυναίκες, έτσι ώστε να μπορούν να κοιτάζονται κατά την διάρκεια της παράστασης. Ανάμεσά τους, πάνω στο μωσαϊκό, ένα περσικό χαλί και πάνω σε αυτό πάρα πολλά ποτηράκια του λικέρ, με χρωματιστό λικέρ μέσα…. Μόνο σκηνικό αντικείμενο ένα σκαμπό πιάνου με βελούδινο μαξιλάρι. Οι δύο ηθοποιοί, ντυμένοι με κουστούμια που παραπέμπουν στην εποχή του συγγραφέα (κι όχι του έργου) δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό!

Είχα θαυμάσει, πέρυσι, τον Μπάμπη Γαλιατσάτο στον μονόλογο-βιογραφία του Τέννεσι Γουίλιαμς “Blue Devils of Tennessee”, στο Θέατρο Φούρνος (η οποία βραβεύτηκε και ως η καλύτερη gay παράσταση της χρονιάς) και, έτσι, φέτος, πήγα με μεγάλη χαρά να δω μια καθαρά δική του παράσταση (σύνθεση κειμένων, δραματουργική επεξεργασία, σκηνοθεσία, ερμηνεία, σκηνικά – κουστούμια). Εκεί ανακάλυψα άλλη μια εκπληκτική -και πανέμορφη- ηθοποιό, την συνεργάτη του: Κατερίνα Μαούτσου.

Παρόλο το έντονο σεξουαλικό περιεχόμενο του κειμένου, θα τολμούσα να χαρακτηρίσω την παράσταση γλυκιά και με απίστευτη αισθητική μέσα στην όλη της λιτότητα! Μην περιμένετε να αντικρίσετε γυμνό, ούτε σεξ επί σκηνής, αλλά θαυμάστε δυο εκπληκτικούς ηθοποιούς είτε να αφηγούνται -στην ιδιαίτερη γλώσσα που έγραφε ο Εμπειρίκος- είτε να παίζουν κάποιους από τους, γεμάτους πάθος, ήρωες που έχουν επιβιβαστεί στο υπερωκεάνιο. Ωραίοι οι φωτισμοί (Αποστόλης Τσατσάκος) σε έναν χώρο που αν και δεν ενδείκνυται για ατμόσφαιρα, κατάφεραν να το πετύχουν!

Στις 9.30.

Τελευταίο Σαββατοκύριακο 25+26/10,

Καθώς και την Τετάρτη 29/10 μια ειδική παράσταση για την αλληλεγγύη:

Αντί εισόδου: τρόφιμα (ρύζι, όσπρια, αλέυρι, γάλα μακράς διάρκειας, ζάχαρη, τσάι, καφέ) τα οποία θα διανεμηθούν στις 400 οικογένειες που στηρίζει το δίκτυο αλληλεγγύης της 6ης διαμερισματικής κοινότητας «Το Μυρμήγκι».

Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων

Κύπρου 91Α & Σικίνου, Κυψέλη, (στάση Καλλιφρονά)

(μέχρι την Κυριακή του Αγ.Δημητρίου)

Δεκαήμερο

Ο Βοκκάκιος (Giovanni Boccaccio 1313-13750), ήταν Ιταλός ποιητής, ανθρωπιστής και συγγραφέας ενός αξιοσημείωτου αριθμού έργων. Στο μνημειώδες λογοτεχνικό του έργο «Το Δεκαήμερο» (1349-1351), ξορκίζει το θάνατο εκθειάζοντας τις ηδονές της ζωής. Εκατό ιστορίες συνθέτουν το μεγαλεπήβολο αυτό πόνημα – ιστορίες τολμηρά ερωτικές, χωρίς ταμπού, με χιούμορ- προβάλλοντας την αρμονία και την απελευθέρωση των ενστίκτων που προσφέρει η φύση. Μια παρέα μετακομίζει στην εξοχή, για να αποφύγει την εξάπλωση της πανούκλας στην πόλη, και τα μέλη της αφηγούνται για δέκα μέρες από μια ιστορία.

Ο Νίκος Καραθάνος, μετά την αριστουργηματική του Γκόλφω, επιχειρεί να επαναλάβει την επιτυχία με τους ίδιους, σχεδόν, συνεργάτες (ηθοποιούς και στο κείμενο την Λ.Κιτσοπούλου) και τα ίδια, σχεδόν, υλικά. Τα θαύματα, όμως δεν επαναλαμβάνονται…. Πολλές κριτικές (ευτυχώς, όχι όλες) εκθείαζαν το “Δεκαήμερο” κι αναρωτιόμουν μήπως είναι από κεκτημένη ταχύτητα.

Είδα μια καλή παράσταση, με καλούς ηθοποιούς, αλλά και αρκετά προβλήματα! Είδα να χρησιμοποιούνται, με πολύ όμορφο τρόπο συνταγές που αρέσουν στον μέσο θεατή, ενώ καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης αισθανόμουν την παρουσία της Κιτσοπούλου (καθώς και την επιρροή του Παζολίνι, παρότι δεν έχω δει την ομώνυμη ταινία) κι ένιωθα, σε σημεία, ότι υπήρχαν ηθοποιοί ενώ δεν χρειαζόντουσαν (με κορύφωση τον ίδιο τον Καραθάνο). Με λίγα λόγια, γινόταν πολύς χαμός, επί σκηνής, για το τίποτα.

Η παράσταση ήταν πολύ λιτή, όλα γίνονταν μπροστά στα μάτια σου, οι ηθοποιοί έστηναν και ξεστήναν, τις σκηνές, τα σκηνικά και τα φώτα, αλλά, παρόλα αυτά, δεν έβγαινε απόλυτη αλήθεια, χωρίς να θέλω να πω ότι υπήρχε ψευτιά ή δήθες ευρήματα… Το γυμνό, ίσως, ήταν παραπάνω από όσο έπρεπε, αλλά δεν ήταν αυτό που με ενόχλησε. Θα έλεγα ότι πιο πολύ με ενόχλησαν τα ημίμετρα, δηλαδή, τα κομπινεζόν, παρά η γυμνή σάρκα.

Κανείς δεν θα διαφωνήσει ότι η σκηνή θεάτρου σκιών με το γεράκι ήταν αριστουργηματική… Όσο όμορφη και γλυκιά, όμως ήταν, αυτή η σκηνή, τόσο αχρείαστη ήταν και η σκηνή στο σπίτι όπου ένας-ένας μπαίνουν όλοι στο οικογενειακό κρεβάτι καταλήγοντας σε μια τεράστια παρτούζα. Αν και το συγκεκριμένο είχε χιούμορ, το έχανε λόγω της τεράστιας διάρκειάς του! Γενικά, η παράσταση ήταν αδικαιολόγητα μεγαλύτερη από ότι έπρεπε.

Απ’ όλους τους καλούς και καταξιωμένους ηθοποιούς, ξεχώρισε το απίστευτο, κωμικό ταλέντο της Γαλήνης Χατζηπασχάλη, την οποία είχα θαυμάσει και πρόπερσι στο Εθνικό, στο “Του Κουτρούλη ο γάμος” (http://www.inewsgr.com/199/pnevma-theatriko-3.htm), ενώ συχνά αισθανόμουν λίγοι περίεργα βλέποντας σε τέτοια παράσταση την, μεγάλης ηλικιάς, Αλίκη Αλεξανδράκη.

Υπέροχες οι χορογραφίες (Αμάλια Μπένετ), η ζωντανή μουσική (Άγγελος Τριανταφύλου, Δημήτρης Τίγκας) καθώς και τα μηδαμινά σκηνικά και κοστούμια, αν και όχι όλα, (Έλλη Παπαγεωργακοπούλου).

Εθνικό Θέατρο(Τσίλλερ)

(μετρό Ομόνοια) Mέχρι: 16/11/

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ:

Βυθός, 104

Ρωμαίος & Ιουλιέτα για 2, Θησείον

Bus και αυτοσχεδιάζουν; Π.Κ.

Κόλχαας, Διέλευσις

Φεύγουσα κόρη, Φούρνος

Μεφίστο, Εθνικό

Αβελάρδος και Ελοΐζα, Θ. Ν.Κόσμου

Το αμάρτημα της μητρός μου, Θησείον

Ρωμαϊκό Λουτρό, ΑποΜηχανής