Αναζητήσεις…

Το μολύβι έχει γίνει η προέκταση του χεριού του, τον βλέπουμε μόνιμα να κρατάει ένα μολύβι και να σκιτσάρει, παρατηρώντας μέσα από τα σκίτσα του τον κόσμο, όπως ακριβώς οι Ασιάτες τουρίστες βλέπουν τον κόσμο μέσα από την φωτογραφική τους μηχανή.

της Μαρίνας Προβατίδου, εικαστικού

«Κυνηγάω το εφήμερο που είναι παντοτινό, που είναι ζωντανό δηλαδή, και πίσω από αυτό υπάρχει ο φόβος του θανάτου», μας αναφέρει χαρακτηριστικά στη συνέντευξη που παραχώρησε στην «Αττική freepress» ο κ. Χρήστος Αλαβέρας, ζωγράφος και βοηθός καθηγητή στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών

Πώς σε αντιμετωπίζει ο κόσμος μέσα στο μετρό και στα λεωφορεία, όταν τους σκιτσάρεις;

«Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η σχέση με τον κόσμο, είναι ένας τρόπος για συζήτηση μαζί τους χωρίς λόγια. Μέσα από αυτήν την σχέση έχουν προκύψει γνωριμίες και φιλίες. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι άνθρωποι που δεν βλέπουν ότι τους σκιτσάρω, το νιώθουν αυτό. Και έτσι βλέπω συχνά να ξύνονται στο σημείο όπου τους κοιτάζω, να νιώθουν αμηχανία χωρίς να ξέρουν τον λόγο ή να αλλάζουν θέση. Είναι επίσης εντυπωσιακό το γεγονός ότι πολλές φορές πρόσωπα που με ενδιαφέρουν για να σχεδιάσω έρχονται και κάθονται απέναντί μου ακόμα και σε ένα άδειο λεωφορείο».

Ήσουν έτσι από μικρός, παρατηρούσες τον κόσμο μέσα στα λεωφορεία ή στα μέσα μεταφοράς;

«Από μικρός πάντα μου άρεσε να ζωγραφίζω, ενώ όσο μεγαλώνω βρίσκω περισσότερο πρόσφορο έδαφος για να εκφράζομαι μέσα από τη ζωγραφική και το σχέδιο».

Είναι εμμονή τελικά αυτό ή μήπως πάθος για να απαθανατίσεις τη στιγμή;

«Έμμονο πάθος για να απαθανατίσεις τη στιγμή».

Τί βλέπεις σε αυτές τις φευγαλέες στιγμές; Είναι ένα καθημερινό ημερολόγιο από σκίτσα, από διαδρομές και ίχνη;

«Βλέπω φευγαλέες στιγμές να αποτυπώνονται στο χαρτί και ωστόσο να παραμένουν φευγαλέες και ωστόσο να παραμένουν αποτυπωμένες και ωστόσο... Κυνηγάω το εφήμερο που είναι παντοτινό, που είναι ζωντανό δηλαδή, και πίσω από αυτό υπάρχει ο φόβος του θανάτου».

Σε τί χρησιμεύουν τόσο φευγαλέα σκίτσα; Τί θέλεις να κάνεις με αυτά;

«Να κρατήσω αυτό το φευγαλέο ζωντανό. Είναι σαν μια φωτογραφική μηχανή με εργαλείο το χέρι και τη σκέψη. Αντί για φωτογραφική μηχανή όμως υπάρχει το ανθρώπινο χέρι και η αυθόρμητη σκέψη».

Γιατί τα έργα σου είναι ασπρόμαυρα; Είναι συνειδητό αυτό που κάνεις;

«Προσπαθώ να αποδόσω όλη την αλήθεια της σκέψης, το δράμα, τα βαθύτερα συναισθήματα, διατηρώντας τη συνεκτικότητα μιας εικόνας. Τα πολλά χρώματα είναι περισσότερα στοιχεία, τα οποία δεν διευκολύνουν την συνεκτικότητα της εικόνας. Η λιτότητα των στοιχείων διευκολύνει την συνεκτικότητα μιας πληθωρικής διατύπωσης».

Σε οδηγεί η τέχνη ή η ζωή;

«Η ζωή μέσω της τέχνης».

Τα πρόσωπα στα έργα σου μοιάζουν ζωντανά-νεκρά, υπάρχει θάνατος, απουσία του έλεγχου…

«Αφήνω τον θεατή να ταξιδέψει στα έργα και να δει μέσα από αυτά τον εαυτό του, όπως καθρεφτίζεται σε εκείνον. Είναι οι σκέψει