Kουκουλώματα

Με μικρές τροποποιήσεις ο υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος έκανε δεκτή την τροπολογία για τον «κουκουλονόμο», δηλαδή για την κατάργηση των επιβαρυντικών διατάξεων του νόμου σε ό,τι αφορά εγκλήματα στα οποία οι δράστες φορούν κουκούλα, με μόνη εξαίρεση την περίπτωση ληστείας.

Του Νίκου Καραμάνογλου

Φαίνεται πως η ηγεσία του υπουργείου Δικαιοσύνης ήθελε να κάνει μια παραχώρηση προς την αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ,

εφόσον προχώρησε στην επέμβαση στην Πρυτανεία του Πανεπιστημίου, ενέργεια που έληξε με την προσαγωγή και σύλληψη 14 ατόμων, ανάμεσα στα οποία -κατά διαβολική σύμπτωση- ήταν και ο συνεργάτης του Βασίλη Παλαιοκώστα Πολύκαρπος Γεωργιάδης.

Η κυβέρνηση φαίνεται πως διακατέχεται από σύνδρομο φοβίας για το ακροαριστερό κομμάτι της βάσης της και αισθάνεται πως κάθε φορά πρέπει να προβαίνει σε παραχωρήσεις προκειμένου να το κατευνάσει. Η στάση αυτή βέβαια ενισχύεται και από στελέχη της ίδιας της κυβέρνησης, που φαίνεται να συγχέουν τον Λένιν με τον Μπακούνιν.

Σε κάθε περίπτωση η αριστεροφροσύνη έχει εξελιχθεί σε ευαγγέλιο μιας κυβέρνησης, η οποία στις ενενήντα σχεδόν ημέρες της διακυβέρνησής της δεν έχει να παρουσιάσει και κανένα σπουδαίο έργο. «Μα είχαν να παρουσιάσουν οι άλλες;», θα μου πει εύλογα κάποιος. Μα εδώ μιλάμε για μια κυβέρνηση που ψηφίστηκε για να μην κάνει ό,τι και οι άλλες. Και για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, που εδώ και δύο χρόνια προαλείφεται για την εξουσία, πραγματικά αποτελεί έκπληξη η νομοθετική αβελτηρία, σε βασικούς τομείς τουλάχιστον της δημόσιας ζωής. Αφήνω κατά μέρος τη διαπραγμάτευση, που κανείς δεν ξέρει πώς θα καταλήξει και αφορά στον εξωτερικό τομέα.

Στην εσωτερική ζωή, στην καθημερινότητα του πολίτη και τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής του, η κυβέρνηση μένει στάσιμη ή προχωρά με εξαιρετικά βραδείς ρυθμούς σε θέματα, που υποτίθεται πως τα είχε έτοιμα πριν αναλάβει την εξουσία. Και εδώ μπορεί να συμβαίνουν τρία τινά: Ή δεν είχαν ετοιμάσει τίποτα και είχαν τη νοοτροπία «πάμε και βλέπουμε» ή δεν περίμεναν να αναλάβουν την εξουσία και αιφνιδιάστηκαν ή διαπίστωσαν με τον πικρό τρόπο πως άλλο είναι να σχολιάζεις απλώς και άλλο να ενεργείς, πράγμα που επιστημονικότερα ονομάζεται και πολιτική ωρίμανση. Όπως και να έχει, καμία από τις τρεις εκδοχές δεν είναι υπέρ τους.