Ante portas

Με μεθοδικότητα και τη σιγουριά του ανθρώπου που ξέρει πως ο χρόνος κυλάει υπέρ του οι δανειστές μας έφεραν την κυβέρνηση εκεί που ήθελαν, στο καναβάτσο.

Του Νίκου Καραμάνογλου

Μια κυβέρνηση που δεν έκανε και πολλά βέβαια για να τους δυσκολέψει, αφού δεν εκμεταλλεύτηκε ούτε στο ελάχιστο τα δύο κατ’ ουσίαν όπλα που της είχαν απομείνει, την ταχύτητα και την αποφασιστικότητα στη λήψη αποφάσεων.

Χωρίς προετοιμασμένο σχέδιο, κινούμενη ανάλογα με τις αντιδράσεις που δημιουργούνταν και με μία διασπαστική ιδεολογική πολυφωνία, η κυβέρνηση εγκλωβίστηκε γρήγορα ανάμεσα στις προεκλογικές

της δεσμεύσεις και στην έλλειψη ρευστότητας ή αν θέλετε καλύτερα ανάμεσα στον προεκλογικό ουτοπισμό και τη μετεκλογική πραγματικότητα.

Και τώρα που «ξύσαμε» όλα τα ψιλά από τα συρτάρια, τώρα που το πιστωτικό γεγονός είναι ante portas «καιγόμαστε» για μια συμφωνία, που θα μας κρατήσει ζωντανούς, έστω και διασωληνωμένους.

Κι αυτοί, «οι βάρβαροι, που βαριούνται ευφράδειες και δημηγορίες», που δεν ξέρουν να εκτιμήσουν τις «δημιουργικές ασάφειες» των ρητόρων μας και ξέρουν να μιλούν μόνο με αριθμούς, σαδιστικά ανακοινώνουν πως έχουμε ακόμη να κλίνουμε και άλλο το γόνυ και ότι η συμφωνία αργεί ακόμη. Μια συμφωνία, που στο μυαλό του νεοέλληνα φαντάζομαι πως έχει αποκτήσει μυθικές διαστάσεις, κάτι σαν την Αποκάλυψη, που συνέχεια έρχεται, αλλά ποτέ δεν φτάνει και διαρκώς της μεταθέτουμε ημερομηνία.

Και μιλάμε για μια διαπραγμάτευση που κοντεύει να προσεγγίσει σε διάρκεια τον χρόνο που έκανε η Διεθνής Διάσκεψη της Ειρήνης μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου για να καταλήξει στη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Όπως και να ʼχει φαίνεται πως μια κάποια πρόταση για συμφωνία θα έχουμε σχετικά σύντομα. Τώρα το αν αυτή η πρόταση, δεδομένου του διπολισμού του ΣΥΡΙΖΑ, εγκριθεί και από το ελληνικό κοινοβούλιο, αυτό είναι ένα άλλο θέμα.