Είμαστε σίγουροι ότι θέλουμε να χιονίσει;;;

Η Δούκισσα Νομικού γράφει:Έξω χιονίζει.. Ναι! Ακόμη κι εγώ που απεχθάνομαι το κρύο και παρακαλάω να έρθει το καλοκαιράκι, έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει πονηρά όταν έδωσαν το παρών οι πρώτες νιφάδες χιονιού! Βέβαια στην περιοχή μου δεν νομίζω να το στρώσει, αλλά το μυαλό μου έκανε χίλιες σκέψεις ταυτόχρονα.. «Χιονίζει..Λες να αποκλειστούμε; (στάνταρ σκέψη όσων πηγαίνουν σχολείο!!) Λες να μην μπορούμε να πάμε στη δουλειά;;;#krima #NOTΝα παίξουμε χιονοπόλεμο για πλάκα…;Πού είναι εκείνο το χοντρό μπουφάν που είχα κρύψει στη ντουλάπα για ώρα ανάγκης.;;;!!!Να βγάλω τον Τσόκο μου (το σκυλάκι μου)  έξω να παίξει με το χιόνι…; Μπα όχι μωρέ, θα παγώσει!Το αυτοκίνητο πως το ξεπαρκάρω τώρα;;; (καθαρά γυναικεία σκέψη)Καρότα έχω, κουμπιά έχω, κασκόλ επίσης έχω… Ωραία! Μήπως να φτιάξω και χιονάνθρωπο…; (!!!)Ας ανάψω για αρχή τη θέρμανση στο σπίτι … Στο ΦΟΥΛ !!!Να κάνω ένα καυτό μπάνιο και να φωνάξω τους φίλους για φαγητό και επιτραπέζια…Χμμ… μπορεί όμως να μην μπορούν να έρθουν … γιατί χιονίζει πολύ!! Παγωνιά έχει! Μπρρρ!….… « Το μυαλό δεν σταμάταγε! Εντωμεταξύ όλα αυτά εγώ, που ξαναλέω ότι η αγαπημένη μου εποχή είναι το ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ! Φαντάσου… Το κλίμα σε παρασέρνει τελικά…Αν κρίνω από αυτά που ακούω και από αυτά που διαβάζω στο twitter,οι περισσότεροι περιμένουν πως και πως το χιόνι. Άλλοι παρακαλούν για μερικές νιφάδες χιονιού. Για μια άσπρη μέρα..Κι εδώ αμέσως μου έρχεται άλλη μια σκέψη στο μυαλό,  που με έκανε να αντριχιάσω..«…Και άλλοι πραγματικά περιμένουν μια άσπρη μέρα… Και δεν εννοώ χιονισμένη μέρα. Εννοώ μια μέρα με ελπίδα… Μια μέρα που θα τους γεμίσει με φως, με αισιοδοξία… Για να πιστέψουν ότι κάτι καλύτερο τους περιμένει. Υπάρχουν κάποιοι που παρακαλάνε να χιονίσει, για να παίξουν, για να λουφάρουν από τη δουλειά και το σχολείο, για να απολαύσουν το χιόνι μέσα από τη ζεστασιά του σπιτιού τους… Υπάρχουν όμως και οι άλλοι,  αυτήν τη στιγμή που μιλάμε, που εύχονται να σταματήσουν αυτές οι νιφάδες να φτάνουν στα ήδη παγωμένα κορμιά τους. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που νιώθουν τη θερμοκρασία να πέφτει και μαζί να χάνεται το κουράγιο τους, η δύναμή τους, η αντοχή τους.»Η  σκληρή αλήθεια είναι ότι τα ποσοστά των άστεγων έχουν αυξηθεί δραματικά. Δυστυχώς αυτή τη στιγμή που μιλάμε, πολλοί παγώνουν εκεί έξω και δεν έχουν μια κουβέρτα να σκεπαστούν, πεινάνε και δεν έχουν ένα πιάτο φαγητό να φάνε, νιώθουν μόνοι τους και δεν έχουν μια αγκαλιά να ηρεμήσουν. Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να κρίνω τον λόγο που τους έφτασε σε αυτό το σημείο.  Δεν ξέρω αν φταίνε οι επιλογές τους, τα λάθη τους, τα πάθη τους, δεν ξέρω αν τους έφερε σε αυτό το σημείο η Ελλάδα που τρώει και εγκαταλείπει τα παιδιά της, ξέρω όμως ότι αυτοί οι άνθρωποι μας έχουν περισσότερο ανάγκη από ποτέ. Και το μόνο που θέλω να κάνω μέσα από αυτό το κείμενο είναι να θυμήσω σε όλους μας,  πως ακόμα και σε αυτές τις εξαντλητικά δύσκολες μέρες,  δεν έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας. Και αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για να το αποδείξουμε. Ας προσφέρει ότι μπορεί ο καθένας, έστω και κάτι λίγο. Πιστέψτε με,  αυτό