Εγώ, πότε θα γίνω μάνα!

Γράφει η Boo:

Ατέλειωτες ώρες συζητήσεων με φίλους για το φλέγον θέμα των σχέσεων όχι μόνο δεν είχαν αποτέλεσμα, αλλά περιέπλεξαν ακόμα περισσότερο το θέμα καθώς καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι οι άντρες και οι γυναίκες ανήκουν σε διαφορετικούς πλανήτες. Πόση δόση αλήθειας και πόση ψέματος έχει αυτό, άραγε;  Ή πόσο βολεύει να το πιστεύει κάνεις αυτό σήμερα σε μια εποχή απόλυτης αποξένωσης και αποπροσωποποίησης ως προς τους ίδιους μας τους εαυτούς; Αποπροσανατολισμένοι από τους πραγματικούς μας στόχους και επιθυμίες παγιδευόμαστε… είτε σε ιδέες είτε σε καταστάσεις οι οποίες καταλήγουν να

γίνονται εμμονές. Σε αυτό το σημείο λοιπόν αναρωτιέμαι εάν και η αγωνία μου να γίνω μάνα είναι απλά μια εμμονή η οποία έχει μεγαλώσει μέσα στη μήτρα της κοινωνίας και καλλιεργείται μέσα στην οικογένεια με τόση προσοχή σαν να είναι ένα από τα παιδιά της.
Στο σχολείο μας μαθαίνουν να είμαστε καλοί άνθρωποι, χρήσιμοι στην κοινωνία, σωστοί και ολοκληρωμένοι. Μας έμαθαν πως η ολοκλήρωση έρχεται μέσα από τη δημιουργία της δικής μας οικογένειας και εδώ προκύπτει πάλι το θέμα της αναγκαιότητας του γάμου και της διαιώνισης του είδους μας. Ο άνθρωπος τόσο μοναδικό είδος,  τόσο διαφορετικό από όλα τα άλλα είδη του πλανήτη μόνο και μόνο επειδή έχει νοημοσύνη και το αίσθημα της ντροπής. Μέσα από τη μανία του να μετατρέψει σε ύλη, όλες του τις επιθυμίες έχει κατορθώσει να μεταλλαχτεί σαν είδος. Μήπως όμως έχει έρθει η στιγμή που πρέπει να αρχίσουμε σαν είδος να μετατρέπουμε τις επιθυμίες μας, σε πνεύμα; Και κάποιος θα αναρωτιέται τι σημαίνει πνεύμα…Δεν είναι τίποτα παραπάνω από το να βρει το πραγματικό νόημα της ζωής το οποίο είναι το πρωτόγονο ένστικτο του έρωτα…όχι απαραίτητα έρωτα ως προς ένα πρόσωπο αλλά ως προς μια ιδέα, μια στάση ζωής ωφέλιμη και όχι παρασιτική. Μόνο τότε θα είναι πρωταγωνιστής στη ζωή και θα πάψει να παίζει το ρόλο του κομπάρσου και μάλιστα σε ταινία Low Budget .
Τραγούδι της συζήτησης και της στιγμής…