Το μόνο αντίδοτο στην αλλεργία που λέγεται Χρυσή Αυγή

Γράφει ο Όμηρος Τσάπαλος

Είναι αξιοπερίεργο το γεγονός ότι παρά την συμπλήρωση ενός έτους από τότε που η Χρυσή Αυγή μπήκε για τα καλά στους εκλογικούς συσχετισμούς και κατόρθωσε να εισέλθει πανηγυρικά στην Βουλή, εμείς οι απλοί πολίτες, τα κυρίαρχα αστικά κόμματα και τα mainstream media συνεχίζουμε να την αντιμετωπίζουμε ακριβώς με τον ίδια λανθασμένη

Η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζεται ως ένα εξωτικό φρούτο, ως μια ένδειξη αντιδραστικής πολιτικής που «μόδα είναι θα περάσει»… Αντιμετωπίζεται ως de facto και όπου νάναι (ελέω αντιρατσιστικού νομοσχεδίου) και de jure έκνομο πολιτικό φαινόμενο με ρατσιστικές καταβολές και ολοκληρωτική πρακτική όπου, φευ, «δεν αποτυπώνει το επίπεδο αξιών και τον πολιτισμό της κοινωνίας μας, ούτε μπορεί να δώσει λύσεις στα σημαντικά προβλήματα της καθημερινότητας των πολιτών…» Αντιμετωπίζεται τέλος, ως μια πρόσκαιρη αγκύλωση του πολιτικού μας συστήματος, ως κάτι που θα εξαφανιστεί δια μαγείας μόλις η οικονομία αρχίσει και παίρνει μπρος, μόλις αρχίσουν να έρχονται επενδύσεις και ο κόσμος να βρίσκει δουλειά…

Επιπλέον ο τρόπος με τον οποίο περιγράφουν την δράση της τα κυρίαρχα media είναι τουλάχιστον προπαγανδιστικός, σε σημείο να καταφέρνουν τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιθυμούν! Καταφέρνουν να παρουσιαστεί η Χρυσή Αυγή ως η αμυνόμενη «απέναντι σε ένα σάπιο μιντιοκρατικό σύστημα που τα παίρνει από τα αστικά κόμματα που απειλούνται με την σειρά τους από την Χρυσή Αυγή». Αυτή η απλή φράση, εν συνεχεία, καταγράφεται στην μνήμη ενός απλού ψηφοφόρου της Νίκαιας, του Αγίου Παντελεήμονα ή του Καματερού, που δεν θέλει και πολύ για να πιστέψει κάποιον ο οποίος εναντιώνεται ακόμα και με αυτόν τον τόσο ανορθόδοξο και παράνομο τρόπο στο παρόν πολιτικό σύστημα…Είναι τόσο απλή και τόσο λάθος αυτή η τακτική…

Αυτή η αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής ως μια παρέκκλιση της ιστορίας από όλους εμάς τους ενεργούς πολίτες είναι και ο λόγος που το κόμμα αυτό πολλαπλασιάζει με γεωμετρική πρόοδο τα ποσοστά του. Η Χρυσή Αυγή όσο και αν αρνούμεθα να το παραδεχθούμε είναι πρωτίστως φαινόμενο κοινωνικό με πολιτικές προεκτάσεις και όχι το αντίστροφο. Δεν ισχυροποιήθηκε ως κοινοβουλευτικό κόμμα λόγω μια πολιτικής διχοτόμησης (βλέπε Ανεξάρτητοι Έλληνες) ή λόγω μιας ιδεολογικής πρόταξης με ιστορικές καταβολές (βλέπε ΚΚΕ). Ούτε μπήκε στην Βουλή επειδή οι πολίτες διάβασαν το προεκλογικό της πρόγραμμα και ψήφισαν λελογισμένα και με βάση το προσωπικό, οικογενειακό ή τοπικό τους συμφέρον. Κοινωνικά είναι τα αίτια που καθιστούν αυτήν την στιγμή εν δυνάμει αξιωματική αντιπολίτευση την Χρυσή Αυγή και όχι ηθικά, πόσο μάλλον αξιακά. Δεν γίναμε όλη μια ωραία πρωία αντιδημοκράτες, ρατσιστές και βίαιοι εθνικιστές. Υπάρχουν σοβαρά αίτια που εστιάζουν στην διαχρονική απουσία ισχυρής και σταθερής πολιτικής σε ζητήματα όπως η λαθρομετανάστευση, η ασφάλεια, η εξυγίανση και ανανέωση του πολιτικού μας συστήματος, η ορθή λειτουργία του κράτους, η κοινωνική δικαιοσύνη, η ανεργία, η ανέχεια. Πάνω σε αυτά τα αίτια εδράζεται το κοινωνικό φαινόμενο που λέγεται Χρυσή Αυγή και η αρκετές φορές ενστικτώδης αντίδραση των πολιτών απέναντι σε όλα τα παραπάνω τους οδήγησε μοιραία να επιλέξουν το χείριστο του χειρίστου των πολιτικών κομμάτων για να ρίξουν την ψήφο τους. Αυτή δυστυχώς είναι η πραγματικότητα. Όλα αυτά αν συνδυαστούν με την έλλειψη πολιτικής κουλτούρας, με την απουσία ισχυρού αξιολογικού κριτηρίου μεγάλης μερίδας πολιτών στην επιλογή των αντιπροσώπων τους, με την μείωση (και όχι εξαφάνιση) των ρουσφετολογικών συναλλαγών και της πελατοκρατίας, αλλά και με την παραδεδεγμένη εκ-παιδευτική υστέρηση μεγάλου μέρους του ελληνικού πληθυσμού, δεν θέλει και πολύ να δεις ένα κόμμα σαν την Χρυσή Αυγή να φτάνει στο 15%.

Το θέμα είναι τι κάνουμε για να λύσουμε το πρόβλημα. Καταρχάς θα πρέπει να αποδεχθούμε το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι δηλητηριασμένο μύλο που θα σαπίσει και θα το πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων αλλά φαινόμενο κοινωνικό όπου αν δεν επιλυθούν τα προβλήματα στα οποία εδράζεται τότε όχι μόνο θα συνεχίσει να υπάρχει αλλά και θα μεγεθύνεται. Το σημαντικότερο βήμα είναι αυτό. Να αποδεχθούμε την Χρυσή Αυγή, να την αναγνωρίσουμε ως κοινωνική απαίτηση και όχι μόνο ως μια συνταγματική εκτροπή, ένα πολιτικό έκτρωμα ή ένα άντρο παρανομίας και ολοκληρωτισμού πρόσκαιρης διάρκειας και δυναμικής. Να την αναγνωρίσουμε ως ισότιμο πολιτικό παίκτη, εκλεγμένο από εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών, ως πολιτικό αντίπαλο που με βάση τα επιχειρήματα και τις πολιτικές μας μπορούμε να τον κερδίσουμε. Γιατί εκεί χάνει η Χρυσή Αυγή. Στα επιχειρήματα. Δεν είναι τυχαίο ότι την προηγούμενη εβδομάδα δυο απλά επιχειρήματα του Άδωνι Γεωργιάδη ήταν αρκετά για να αδειάσουν μέσα σε δυο λεπτά την επιχειρηματολογία Κασιδιάρη. Αν αυτό γίνεται επί δέκα, επί εκατό, επί χίλια, και αν συνοδεύεται με ουσιαστική πολιτική, τότε η γεωμετρική πρόοδος πολλαπλασιασμού των ποσοστών της Χρυσής Αυγής θα μετατραπεί σε γεωμετρική πρόοδο κατακρήμνισης των ποσοστών της.

Αν εμείνουμε σε απλούς χαρακτηρισμούς και συλλήβδην καταδίκες και δεν εστιάζουμε στο βάθος του προβλήματος τότε καμία δημοσιογραφική προπαγάνδα, κανένα δελτίο τύπου, κανένας αντιρατσιστικός νόμος, καμία δήλωση Προέδρου της Δημοκρατίας, κανένα δημοκρατικό μέτωπο και καμία δημοσκόπηση δεν είναι ικανή να αποτυπώσει την κοινωνική απαίτηση για αντιμετώπιση των σημαντικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα η καθημερινότητα του Έλληνα πολίτη. Και όσο εμμένουμε στο να εκφράζουμε την έκπληξη και τον αποτροπιασμό μας σε δηλώσεις τραγουδιστών και αθλητών υπέρ της Χρυσής Αυγής άλλο τόσο θα χάνουμε την πραγματική διάσταση του προβλήματος που κρύβεται πίσω από τα λόγια και εδράζεται στην απλή, ουσιαστική και αποτελεσματική πολιτική αντιμετώπιση των προβλημάτων. Είναι το μόνο αντίδοτο στην αλλεργία που λέγεται Χρυσή Αυγή.