Το ζόρι

Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης

Πολλές φορές τα τελευταία χρόνια αναρωτήθηκα τι ζόρι τραβάει ο ΣΥΡΙΖΑ με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Διότι τραβάει ζόρι!

Μόλις χθες, στο «Εθνος της Κυριακής», ο Αλ. Τσίπρας μιλούσε για «καλοστημένη επιχείρηση εξαπάτησης από τα τρία κόμματα και τα μέσα ενημέρωσης που λειτουργούν ως χορηγοί επικοινωνίας της κυβέρνησης και της πολιτικής του Μνημονίου».

Δεν του φτάνει δηλαδή να επικρίνει

την κυβέρνηση, πράγμα που, ως αντιπολίτευση, είναι η δουλειά του. Θέλει να τη χώσει και στα μέσα ενημέρωσης που για κάποιον λόγο τού χαλάνε τη μαγιονέζα.

Σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που μια πολιτική παράταξη στοχοποιεί τα μέσα ενημέρωσης με απώτερο στόχο να τα αντικρούσει, να τα εκφοβίσει, να τα χειραγωγήσει ή απλώς να εκμαιεύσει μια ευνοϊκότερη αντιμετώπιση.

Το έκαναν ο Κ. Καραμανλής το διάστημα 2001-2004 και ο Γ. Παπανδρέου το διάστημα 2007-2009.

Αυτή τη φορά όμως η στοχοποίηση αφορά τους βασικούς κανόνες λειτουργίας του Τύπου σε καθεστώς δημοκρατίας.

Για πρώτη φορά, ας πούμε, εκπρόσωπος κόμματος θέτει επισήμως υπό αμφισβήτηση την ελεύθερη επιχειρηματική λειτουργία του λέγοντας ότι «δεν μπορεί η ενημέρωση να αντιμετωπίζεται σαν μια οποιαδήποτε άλλη επιχειρηματική δράση».

Δηλαδή να αντιμετωπίζεται πώς; Ως ιδιώνυμο αδίκημα; Ή μήπως σε καθεστώς κομματικού ελέγχου; (Και για να μην ακούσω καμία ανοησία: άλλο πράγμα η ρύθμιση με την οποία ουδείς σοβαρός άνθρωπος διαφωνεί κι άλλο ο έλεγχος που ντύνεται ρύθμιση στις Απόκριες!)

Επί της ουσίας η άποψη αυτή αμφισβητεί το πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργεί ο Τύπος όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη τη δημοκρατική Ευρώπη.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο πρώτος που εκφράζει τέτοιου τύπου ορέξεις.

Ολα σχεδόν τα ιδιόμορφα καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής, από τον Τσάβες και τον Μαδούρο έως τον Μοράλες, τους Κίρσνερ και τον Κορέα πέρασαν (και περνούν ακόμη…) από φάσεις αμφισβήτησης, παρεμπόδισης ή καταστολής της ελεύθερης λειτουργίας του Τύπου.

Στο όνομα μιας λογικής προσφιλούς στην τριτοκοσμική Αριστερά (και στη Monde Diplomatique!..) ότι ο Τύπος είτε τίθεται «στην υπηρεσία του λαού» (δηλαδή, τη δική της…) είτε αποτελεί «τα μαντρόσκυλα των συμφερόντων κατά του λαού» και πρέπει να ελεγχθεί.

Για πρώτη φορά αυτή η λογική διατυπώνεται ευθέως στην Ελλάδα – με περισσότερο ή λιγότερο εύσχημο τρόπο.

Η διαφορά είναι ότι η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη.

Κι ότι το πλαίσιο λειτουργίας του Τύπου δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί από τους εχθρούς του χωρίς να αμφισβητηθεί η συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Τα υπόλοιπα είναι κουραφέξαλα.

Μέχρις νεωτέρας βεβαίως κι έως ότου η χώρα μετακομίσει στη Λατινική Αμερική…

Το διαβάσαμε στα Νέα