Ράσελ Γουέστμπρουκ: ο άνθρωπος – δυναμίτης

Δώστε όλο σας το χειροκρότημα στο Golden State και όλον σας τον θαυμασμό στον Στεφ Κάρι και την παρέα του. Και τον τίτλο του MVP και την αγάπη σας και την κόρη σας να την παντρευτεί. Εμένα θα μου επιτρέψετε να πάω κόντρα στο ρεύμα και τη μόδα της εποχής και να αποθεώσω τον πιο underestimated παίκτη του κόσμου, τον άνθρωπο που καταπίνει το triple-double σαν στραγάλια,

Γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης

Ο Στεφ Κάρι έβαλε τρίποντο από τη σέντρα. Ο Στεφ Κάρι κάνει ζέσταμα με δυο μπάλες ταυτόχρονα. Ο Στεφ Κάρι χαριεντίζεται με την κορούλα του και οι κάμερες ζουμάρουν στην όμορφη μαμά του. Ο Στεφ Κάρι αερίστηκε και μύρισε λεβάντα. Κοντολογίς, ό,τι και να κάνει ο Κάρι, εντός και εκτός παρκέ, προκαλεί μια φρενίτιδα ενθουσιασμού. Δικαίως; Εν πολλοίς ναι, αλλά ώρες – ώρες η υπερβολή χτυπάει κόκκινο: ο Κάρι είναι παιχταράς, είναι η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση ενός «γήινου» σε ένα πρωτάθλημα «εξωγήινων» (δεν είναι ψηλός, δεν είναι γομάρι, δεν πηδάει στο Θεό κι όμως κάνει πλάκα σε όλους τους αντιπάλους), είναι πρώτο φαβορί για back – to – back πρωτάθλημα, αυτός και οι συμπαίκτες του έσπασαν το στοιχειωμένο ρεκόρ του Τζόρνταν και των Bulls με τις 72 νίκες στην κανονική περίοδο. Μπράβο του και εύγε του και πάντα τέτοια και μαγκιά τους το περσινό πρωτάθλημα, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι έπαιζαν όλοι τους και ο Λεμπρόν μόνος του, αφού Λοβ και Ίρβινγκ τραυματίστηκαν και άφησαν τον «Βασιλιά» μοναχούλη του...

Την ίδια ώρα που οι προβολείς έπεφταν πάνω στον Κάρι, από την περσινή σεζόν, κάπου μέσα στις σκιές ο Ράσελ Γουέστμπρουκ ξεκίνησε τη δική του σταυροφορία. Με τον Ντουράντ και τον Ιμπάκα εκτός, πήρε στα χέρια του την ομάδα με την ιερή υποχρέωση να την πάει στα play-offs. Δεν τα κατάφερε τελικά, έμεινε ουσιαστικά έξω από ένα παλαβό buzzer-beater τρίποντο του Άντονι Ντέιβις, αλλά ως τότε είχε κάνει τέρατα: double – triple και ξανά μανά double – triple, έπαιζε σαν να μην υπάρχει αύριο ακόμα και με ραγισμένο ζυγωματικό και μια διαφανή μάσκα που δεν τον άφηνε καλά – καλά να αναπνέει καλά. Κι όμως, το debate για την ανάδειξη του καλύτερου παίκτη της κανονικής περιόδου, ήταν ανάμεσα στον Στεφ Κάρι (respect...) και τον «μούσια» Τζέιμς Χάρντεν, του ανθρώπου που θεωρεί ότι αν παίζεις άμυνα μπορεί να κολλήσεις Έμπολα, ότι το ριμπάουντ είναι δηλητηριώδες μανιτάρι και η ασίστ είναι ένα αναγκαίο κακό, στο οποίο καταφεύγεις μόνο αν σε κλείσουν τρεις αντίπαλοι...

Φέτος ο Ντουράντ και ο Ιμπάκα είναι υγιείς. Η Οκλαχόμα είναι τρίτη στην κανονική περίοδο και είναι πολύ πιθανό να μην φτάσει πολύ μακριά, αφού θα «τρακάρει» πιθανότατα με Spurs ή/και Warriors στα play – offs. Ε, και; Από πότε η τελική συγκομιδή, η τελική κατάταξη, το αν θα φορέσεις ή δεν θα φορέσεις τα δαχτυλίδι του πρωταθλητή στο τέλος της διαδρομής, καθορίζει το προσωπικό μεγαλείο ενός αθλητή; Πώς να παραγνωρίσει κανείς αυτά που έχει κάνει φέτος ο Ράσελ Γουέστμπρουκ; Μιλάμε για 18 triple – double. 18... Όσα είχε κάνει ο τεράστιος Μάτζικ. Με το 18ο, να το πετυχαίνει από το ημίχρονο του αγώνα με τους Lakers. Στο τελευταίο ματς του Κόμπε μακριά από το L.A. Σαν τελετή παράδοσης – παραλαβής μου έμοιαζε εμένα αυτό το ματς.

Ο Ράσελ Γουέστμπρουκ είναι play-maker που κατεβάζει τα ριμπάουντ σαν σέντερ, που διασχίζει το γήπεδο σαν άνεμος, που καρφώνει μέσα στα μούτρα των αντίπαλων ψηλών, που κάνει μάγκες τους συμπαίκτες του μοιράζοντας ασίστ. Είναι από τους πιο εκρηκτικούς παίκτες όταν παίρνει φόρα και εφορμά στο αντίπαλο καλάθι, είναι αυτός που δεν κρύβεται ποτέ όταν η μπάλα καίει, που σουτάρει από τη γραμμή των τριών πόντων με πολύ αξιοπρεπή ποσοστά. Είναι επίσης αυτός που έχει αποδεχθεί τη σπουδαιότητα και τον ρόλο του Κέβιν Ντουράντ, που δεν κάνει «κωλοπαιδισμούς» και δεν θέλει μια μπάλα δική του, δεν «τσακώνεται» για το ποιος θα πάρει τη μεγαλύτερη προβολή, δεν βάζει ποτέ τον εαυτό του πάνω από το καλό της ομάδας. Μπορεί να είναι και σούπερ – σταρ και εργάτης, μπορεί να είναι πρώτο ή δεύτερο βιολί, μπορεί να κάνει τα πάντα. Μπορεί ακόμα και να ντύνεται κάτι ανάμεσα σε Ταμτάκο και Φλωρινιώτη και να κόβει βόλτες τα βράδια με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Διότι άμα είσαι άνθρωπος χαλαρός και ακομπλεξάριστος, είσαι και μέσα στα παρκέ και έξω απ' αυτά.

Δεν θα πάρει φέτος κατά πάσα πιθανότητα ούτε το βραβείο του MVP, ούτε το πρωτάθλημα. Ίσως να τον αγνοήσουν (ξανά) από κάθε είδους debate και να δοθεί η μάχη ανάμεσα σε Κάρι και Λεμπρόν ή δεν ξέρω κι εγώ ποιον άλλον θα σκαρφιστούν πάλι. Δεν είναι βλέπετε «μόδα» ούτε οι Thunder, ούτε ο Γουέστμπρουκ, δεν είναι η χαρά του νεόκοπου φίλου του μπάσκετ, αυτού που ανακάλυψε το μπάσκετ πέρυσι ή φέτος, που του είπανε «δες ρε συ τι κάνει ο Κάρι, μιλάμε για απίθανα πράγματα!» κι αυτός «κόλλησε με το ΝΒΑ». Όχι. Ο Γουέστμπρουκ είναι κάτι αλλιώτικο. Κάτι διαφορετικό. Σαν τη μπύρα του μικρού παραγωγού που βγαίνει σε συγκεκριμένο και περιορισμένο αριθμό φιαλών και ποτέ της δεν θα γίνει massive, ποτέ δεν θα την πίνει «όλος ο κόσμος», ποτέ η διαφήμισή της δεν θα γίνει σλόγκαν. Θα την ξέρουν όμως και θα την προτιμούν οι μερακλήδες και οι ψαγμένοι. Όπως και τον Ράσελ.

The post Ράσελ Γουέστμπρουκ: ο άνθρωπος – δυναμίτης appeared first on KoolNews.