Πετρέλαιο στην Ομόνοια

Καλώς Ή κακώς, η κυρίαρχη διαχωριστική γραμμή σήμερα στη χώρα είναι η πολιτική σταθερότητα. Και για να μην παρεξηγηθώ σπεύδω να διευκρινίσω: κακώς!

Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης

Θα προτιμούσα χίλιες φορές η πολιτική σταθερότητα και η δημοκρατική ομαλότητα να θεωρούνται δεδομένες, ώστε να τσακωνόμαστε για τα υπόλοιπα. Δυστυχώς, αυτό δεν ισχύει.

Από τη στιγμή λοιπόν που η σταθερότητα αποτελεί την κυρίαρχη διαχωριστική γραμμή, αυτή προσδιορίζει τις δύο πλευρές της αντιπαράθεσης.

Από τη μια πλευρά όσοι επιθυμούν τη διατήρηση και τη διαφύλαξή της. Από την άλλη όσοι επιδιώκουν

την αποσταθεροποίηση. Είναι δύο διακριτά στρατόπεδα και όλοι αντιλαμβανόμαστε ποιοι ανήκουν στο ένα και ποιοι στο άλλο.

Τόσο απλό. Δυστυχώς - να προσθέσω ξανά...

Ως εκ τούτου όλες οι επιμέρους πολιτικές διεργασίες προσδιορίζονται σε σχέση με αυτό το δεδομένο.

Η Κεντροδεξιά ή η Κεντροαριστερά, η Ακροδεξιά ή η Ακροαριστερά, τα κόμματα και οι συγκλίσεις τους ή οι συγκρούσεις τους αποκτούν σημασία μόνο σε σχέση με τη βασική διαχωριστική γραμμή.

Κανείς δεν μπορεί να της ξεφύγει, ούτε να την παρακάμψει.

Γι' αυτό λοιπόν με προβληματίζουν οι διεργασίες για την Κεντροαριστερά (διεργασίες κατ' αρχήν καλοδεχούμενες και ασφαλώς επιβεβλημένες) όταν εξελίσσονται ερήμην της εθνικής συγκυρίας.

Διότι η Κεντροαριστερά για να υπάρξει χρειάζεται να υπάρχει υπέρ του τόπου κι όχι υπέρ οιασδήποτε άλλης φιλοδοξίας ή επιδίωξης.

Ακόμη περισσότερο που κυκλοφορούν και άλλου τύπου ψευδαισθήσεις.

Διότι όταν η ΔΗΜΑΡ λέει ότι δεν συμπράττει «με το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου», τότε με ποιον ακριβώς προτίθεται να συμπράξει; Εξ όσων γνωρίζω «ΠΑΣΟΚ του Ζαν Ζορές» δεν υπάρχει γύρω μας - εκτός και αν η ΔΗΜΑΡ κατορθώσει να αναστήσει τον αείμνηστο...

Ακόμη περισσότερο που το «ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου» (έστω και αποδυναμωμένο) είναι έως τώρα το μοναδικό υπαρκτό πολιτικό μέγεθος στον χώρο της Κεντροαριστεράς, το οποίο απαντά ταυτοχρόνως και στο αίτημα της σταθερότητας.

Ολοι οι άλλοι (μηδέ της ΔΗΜΑΡ εξαιρουμένης αφότου αποχώρησε από τη συμπολίτευση...) τελούν υπό την αίρεση πιστοποίησης της πολιτικής ύπαρξής τους.

Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Οτι ένας πολιτικός χώρος επιχειρεί να συγκροτηθεί παρακάμπτοντας και το βασικό ζητούμενο για τη χώρα και την ισχυρότερη συνισταμένη του.

Ερώτηση κρίσεως: τότε πώς και από ποιους θα συγκροτηθεί;

Ομολογώ ότι δεν βλέπω την απάντηση. Αλλά αν η ΔΗΜΑΡ και οι υπόλοιποι ενδιαφερόμενοι καταφέρουν να βρουν μια κυβέρνηση χωρίς τον Σαμαρά, ένα ΠΑΣΟΚ χωρίς τον Βενιζέλο και μια Κεντροαριστερά χωρίς το ΠΑΣΟΚ, τότε μάλλον χαραμίζουν το ταλέντο τους στην αναζήτηση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.

Καλύτερα να ψάξουν για πετρέλαιο στην Ομόνοια.

Το διαβάσαμε στα ΝΕΑ

Φωτογραφία: Eurokinissi