Πέθανε ο Χρόνης Μίσσιος

Η Ελλάδα θρηνεί τον χαμό ενός σημαντικού συγγραφέα που σημάδεψε με τα βιβλία του μια ολόκληρη γενιά. Ο δημιουργός του «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς» άφησε την τελευταία του πνοή σε ιδιωτικό νοσηλευτήριο της Αθήνας, ενώ «πάλεψε» με τον καρκίνο αρκετά χρόνια. Ήταν 82 ετών.

«Για πρώτη φορά, ζω σε μια κοινωνία, η οποία δείχνει να “χει πάθει εγκεφαλικό! Δεν αντιδρά με τίποτα! Πρέπει να αντιληφθούμε ποιά είναι η ουσία και το νόημα της ζωής! Δηλαδή, δεν γίνεται

αντί να ζούμε, να προσπαθούμε να επιβιώσουμε! Να πάρουμε τα βουνά, να ξαναεποικήσουμε την Ελλάδα«, δήλωνε ο Χρόνης Μίσσιος σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις στο tvxs ο συγγραφέας ο οποίος ζούσε στο Μικροχώρι Καπανδριτίου, σαν τους ήρωες ορισμένων από τα βιβλία του, σχεδόν αποκομμένος από τον πολύ κόσμο.

Ο συγγραφέας των συγκλονιστικών βιβλίων «Χαμογέλα ρε τί σου ζητάνε» και «Τα κεραμίδια στάζουν», γεννήθηκε στην Καβάλα το 1930, από γονείς καπνεργάτες, και έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στα Ποταμούδια, μια γειτονιά γεμάτη πρόσφυγες, καπνεργάτες από τη Θάσο και παράνομους κομμουνιστές κυνηγημένους από τη δικτατορία του Μεταξά. Η οικογένειά του κατέφυγε στη Θεσσαλονίκη και εκείνος άρχισε να εργάζεται σαν μικροπωλητής, με κασελάκι, στο λιμάνι γεγονός που τον ανάγκασε να σταματήσει το σχολείο στη δεύτερη τάξη του δημοτικού. Από τα Γιαννιτσά, όπου τον στέλνει ο Ερυθρός Σταυρός μαζί με άλλα παιδιά για να γλιτώσουν από την πείνα της Κατοχής, περνάει στους αντάρτες.  Με την απελευθέρωση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και οργανώνεται στον Δημοκρατικό Στρατό Πόλεων. Το 1947 συλλαμβάνεται, βασανίζεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Έζησε εννιά μήνες περιμένοντας κάθε πρωί να τον εκτελέσουν και γλίτωσε τον θάνατο χάρη σ’ένα τυχαίο γεγονός.  Έκτοτε, μέχρι και τον Αύγουστο του 1973 (αμνηστία του Παπαδόπουλου) περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε φυλακές και εξορίες όπου μαθαίνει  ανάγνωση και γραφή. Οργανώνεται στη νεολαία της ΕΔΑ, γίνεται μέλος της πενταμελούς γραμματείας της Δ.Ν. Λαμπράκη και, στη συνέχεια, ιδρυτικό μέλος του ΠΑΜ. Το Νοέμβριο του 1967 συλλαμβάνεται και καταδικάζεται από το στρατοδικείο σε δεκαοχτώ χρόνια φυλακή. Και πάλι Αβέρωφ, Κέρκυρα, Κορυδαλλός, ως την αμνηστία, τον Αύγουστο του 1973.

Το πρώτο του βιβλίο “Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς… ” εκδόθηκε το 1985.

Σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις, στο Car & Drive είπε «..Πιστεύαμε, κάποιοι ρομαντικοί, τότε ότι μπορούσαμε να φτιάξουμε κάτι όμορφο, κάτι ιδιαίτερο, αλλά όπως έχει πει ο Δαντών: «τα βήματα της ανθρωπότητας είναι οι ταφόπλακες των ρομαντικών». Ήμαστε, θαρρώ, η τελευταία γενιά των Μοϊκανών, των ρομαντικών. Είχαμε έναν μύθο, πιστεύαμε μια ιδεολογία, για αυτή θυσιάζαμε και τη ζωή μας ακόμα. Για μια καλύτερη ανθρωπότητα, για μια ομορφότερη κοινωνία, όλα τα γνωστά. Ε! αποδείχτηκε ότι το όραμα της ιδανικής κοινωνίας που παλεύαμε δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί, διότι η συνείδηση των ανθρώπων, κι όταν λέω συνείδηση εννοώ παιδεία, βαθιά παιδεία, δεν ήταν στο επίπεδο του πολιτισμού που έπρεπε να δη