Πάου Γκασόλ, πόσο αχώνευτος θεούλης είσαι τελικά;

Εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα, η Εθνική Ισπανίας στο μπάσκετ, έχει δημοφιλία χαμηλότερη κι από τη ΔΗΜΑΡ. Κάτι οι πελατειακές σχέσεις που έχουν συνάψει με τη δική μας Εθνική, κάτι το μπλαζέ υφάκι που έχουν σχεδόν όλοι οι παίκτες της, κάτι ο Ρούντι που τον βλέπει ο καθρέφτης του και του γυρίζουν τα άντερα, δεν θέλει και πολύ. Αλλά όσο κι αν τους αντιπαθείς, όσο κι αν μας έχουν πικράνει τόσες και τόσες φορές, αυτό που έκαναν ως τώρα στο Ευρωμπάσκετ

και ο τρόπος με τον οποίον νίκησαν τους Γάλλους μέσα στο σπίτι τους, αξίζει μια βαθιά υπόκλιση κι ένα μεγάλο respect.

Γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης

Η επιτυχία της Ισπανίας να προκριθεί στον τελικό, έχει ονοματεπώνυμο: λέγεται Πάου Γκασόλ. Δεν είναι οι 40 πόντοι και τα 11 ριμπάουντ που σημείωσε στον ημιτελικό, είναι η συνολική του παρουσία στο τουρνουά. Δεν είναι μόνο όσα κάνει στο Ευρωμπάσκετ, είναι και όσα έκανε μέσα στη χρονιά στο ΝΒΑ με τη φανέλα των Μπουλς. Δεν είναι ότι είναι με τεράστια διαφορά ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης, είναι ότι τα κάνει όλα αυτά στα 35 του, παίζοντας περίπου τόσα λεπτά σε κάθε αγώνα, όσα και τα χρόνια του. Δεν είναι μόνο ότι λείπει από την Εθνική φέτος ο μικρός του αδελφός, με τον οποίον μοιραζόταν ευθύνες, το «ξύλο» μέσα στη ρακέτα και την προσοχή της αντίπαλης άμυνας, αλλά και το γεγονός ότι κοιτάζεις τον πάγκο της Ισπανίας και σε πιάνει κατάθλιψη, τόσο στη γραμμή των ψηλών όσο και των κοντών.

Άλλοι δεν πάνε στις καλοκαιρινές υποχρεώσεις των Εθνικών τους και άλλοι πάνε διότι «πρέπει». Άλλοι κάνουν μια άτυπη συμφωνία με τον προπονητή τους να παίζουν συγκεκριμένα λεπτά και άλλοι βαριούνται επιδεικτικά. Άλλοι παίζουν με ύφος Λεμπρόν επειδή έχουν κάνει ένα γκεσταριλίκι στο ΝΒΑ και άλλοι απαιτούν να γυρίζει όλη η υδρόγειος γύρω τους επειδή έχουν πάρει Ευρωλίγκα. Υπάρχουν όλοι οι παραπάνω ηγέτες, «ηγέτες», ανθυποηγέτες και ψευδο-ηγέτες και υπάρχει και ο Πάου Γκασόλ. Με δαχτυλίδια πρωταθλητή στα δάχτυλα, με σημαίνοντα ρόλο τους φετινούς Μπουλς, με όλο τον μπασκετικό κόσμο να τον παραδέχεται και να τον αποδέχεται ως έναν από τους καλύτερους σέντερ που γνώρισε ο πλανήτης. Όχι μόνο από τους Ευρωπαίους, αλλά συνολικά. Εγώ θα συμπλήρωνα μόνο κάτι: σκεφτείτε να είχαν ο Τζόρνταν και ο Πίπεν τον Πάου Γκασόλ στη θέση «5» δίπλα τους αντί για κάτι Κάρτραϊτ και Λόνγκλεϊ - θα έχαναν παιχνίδι και θα είχαμε breaking news από το CNN...

Ναι, είναι αχώνευτη η φάτσα του, ναι, έχει κάτι το «θεατράλε» στο παιχνίδι και τις εκφράσεις του, ναι, μιλάει πολύ στους διαιτητές και απολαμβάνει μιας σχετικής ασυλίας από τους «γκρι» λόγω ονόματος και αξίας. Ναι σε όλα τα παραπάνω. Αλλά τον βλέπεις να παίζει στα 35 του, να έχει πάρει από το χεράκι της Εθνική του, να παίζει και για τον αδελφό του που λείπει και για τον τεράστιο Ναβάρο και τον Καλντερόν και τον Ρούμπιο και τον Αμπρίνες και τον Ιμπάκα και να την έχει πάει στον τελικό. Σαν να ψάχνει μια (προ)τελευταία μεγάλη παράσταση, ένα (προ)τελευταίο καθολικό ανκόρ, μια (προ)τελευταία βαθιά υπόκλιση απ' όσους γνωρίζουν και αγαπάνε πραγματικά το υπέροχο άθλημα που λέγεται μπάσκετ. Και λέω προτελευταία και όχι τελευταία, διότι πιθανότατα θα κρεμάσει τη φανέλα του του χρόνου στο Ρίο και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά εκεί ο ίδιος θα είναι 36 και θα βρει ενδεχομένως απέναντί του τις ΗΠΑ, που δεν αστειεύονται πλέον όταν παίζουν μπάσκετ με τα «άλλα παιδάκια».

Χαλάλι σου τεράστιε Πάου... Ανάγκασες εμένα και ένα σωρό άλλους Έλληνες, που δεν σας χωνεύαμε, να σας χειροκροτήσουμε και να σας υποστηρίξουμε στον ημιτελικό με τη Γαλλία (αν με καλέσει ο εισαγγελέας, θα δώσω ονόματα και διευθύνσεις...) Και αυτό από μόνο του, είναι μια μεγάλη επιτυχία. Δεν ξέρω αν θα το σηκώσεις την Κυριακή ή αν η πρασινο-κόκκινη σύμπραξη (Ραντούλιτσα – Κούζμιτς – Μιλουτίνοφ) θα σε γεμίσει μώλωπες, θα σε σπρώξει, θα σε κουράσει και θα σε φθείρει με φάουλ. Ό,τι και να γίνει την Κυριακή, χρυσός ή ασημένιος, για όλους εμάς που αγαπάμε το μπάσκετ, είσαι ο μεγάλος Νικητής του Ευρωμπάσκετ.

The post Πάου Γκασόλ, πόσο αχώνευτος θεούλης είσαι τελικά; appeared first on KoolNews.