Ό,τι σπέρνεις θερίζεις: Το μέταλλο που απέμεινε… μονάχο

Η ευρεία και εύκολη νίκη επί της Ρεάλ μας έριξε στάχτη στα μάτια. Η κρυόπλαστη και άγουρη σε συνθήκες «do or die» Χίμκι έμοιαζε με πρόσφορο σκαλπ μπροστά στην ανάγκη του μπαρουτοκαπνισμένου Ολυμπιακού να κλείσει θέση για 12η σερί χρονιά στα play-off της Euroleague.

Μετά Χριστόν προφήτης ο Δημήτρης Καναβαράκης

Ένας φίλος δεν το συζητούσε καν: «Σε αγώνα ζωής ή θανάτου ανάμεσα στην… Μπράγκα και την Γιουβέντους του μπάσκετ

δεν είναι δύσκολο να φανταστείς τι θα συμβεί στο τέλος», μου είχε πει χαρακτηριστικά. Έπαιξε μάλιστα ρέστα στο διπλό των δευτεραθλητών Ευρώπης, θεωρώντας «δώρο» τις τιμές (μεγάλου) αουτσάιντερ που τους είχαν απονείμει στο άνοιγμα του σετ οι μπουκ.

«Αν είμαστε αποτελεσματικοί στην περιφερειακή άμυνα και τους κόψουμε το τρίποντο θα το πάρουμε το ματς», είχα πέσει και εγώ στη λούμπα. Λούμπα ή ευσεβής πόθος; Επρόκειτο περισσότερο για υποσυνείδητη ανάγκη να πιστέψω ότι το μέταλλο του Ολυμπιακού παραμένει ίδιο με αυτό που τον οδήγησε στις διαδοχικές υπερβάσεις της προηγούμενης τετραετίας. Ο χαρακτήρας από μόνος του όμως δεν είναι επαρκής για να επιβιώσεις στον πιο δύσκολο όμιλο από καταβολής Euroleague. Χρειάζεται και η απαραίτητη ποιότητα, η ισορροπία σε inside game και περιφερειακό σουτ, οι αποτελεσματικές βοήθειες από τον πάγκο.

Τα σημάδια ήταν απολύτως σαφή και αποθαρρυντικά με τις εμφανίσεις σε Κάουνας, Βαρκελώνη, Μαδρίτη και Βαμβέργη. Ο Ολυμπιακός έβγαλε το διπλό στην έδρα της Λαμποράλ με κεκτημένη ταχύτητα από την πρώτη φάση της διοργάνωσης και έκτοτε έκανε μόνο ένα καλό εκτός έδρας παιχνίδι, αυτό με την ΤΣΣΚΑ. Στην πραγματικότητα η απόδοση στο σπίτι της «Ομάδας του Στρατού» ήταν αυτή που είχε δημιουργήσει ελπίδες νίκης κατά τη χθεσινή επιστροφή των ερυθρόλευκων στη Μόσχα. Εντελώς… συμπτωματικά όμως αυτό ήταν το ένα από τα τρία μόλις παιχνίδια του Top 16 στο οποίο συμμετείχε ο Ματ Λοτζέσκι (για 26,5 λεπτά). Το δεύτερο ήταν το εντός με τη Χίμκι (18:41) και το πρώτο το εκτός με τη Ρεάλ, οπότε και είχε μόλις επιστρέψει από τραυματισμό (14:55).

Ο «6ος παίκτης» στο «ΣΕΦ» παρείχε καμουφλάζ στα λάθη διαχείρισης που έγιναν και τον κακό σχεδιασμό του ρόστερ μετά τις απώλειες των Γιανγκ και Λοτζέσκι. Ακόμα και έτσι όμως η ζημιά έγινε με την Μπάμπεργκ και ο Ολυμπιακός ήταν αναγκασμένος να ρεφάρει με μια νίκη μακριά από το Φάληρο.

Και αυτό που αποδείχτηκε είναι ότι χωρίς έναν αξιόπιστο περιφερειακό σουτέρ, με τον Σπανούλη ανήμπορο να τελειώσει προσωπικές φάσεις και παίκτες επιπέδου Τζόνσον-Όντομ στο παρκέ, το διπλό απέναντι σε ομάδες τέτοιου επιπέδου θα ήταν υπέρβαση.

Οκ., ατυχία και Ολυμπιακός είναι δύο έννοιες πολύ συγγενείς χρόνια τώρα. Από την ηπατίτιδα του Ουόλτερ Μπέρι έως τον σοβαρό τραυματισμό του Έισι Λο και από τη ρήξη αχίλλειου τένοντα του Ματσιγιάουσκας έως το άδοξο φινάλε του Παναγιώτη Βασιλόπουλου, η σύγχρονη ιστορία του είναι συνδεδεμένη με την γκίνια. Φέτος ο Λοτζέσκι υπέστη θλάση που τον κράτησε κοντά ένα μήνα έξω και όταν επέστρεψε προσβλήθηκε από μεγαλοκυτταροϊό που του… μεγάλωνε τη σπλήνα.

Όλα τα πιθανά και απίθανα έχουν συμβεί σε αυτή την ομάδα, με πρώτο φετινό κρούσμα αυτό στο εκτός έδρας ματς με την Εφές Πίλσεν. Ένα αγρίμι της φύσης όπως ο Γιανγκ, που σου έδινε την εντύπωση ότι είναι φτιαγμένος από ατσάλι, τράκαρε τότε με τον προκάτοχο του Ντάνστον και τέθηκε εκτός για όλη τη σεζόν με ρήξη χιαστού. Ναι, αλλά αυτό συνέβη αρχές Νοέμβρη και χρειάστηκε να περάσουν τρεις και πλέον μήνες για να αποκτήσει ο πρωταθλητής Ελλάδας έναν στοιχειωδώς «τίμιο» (και όχι επάξιο) αντικαταστάτη.

Στο ματς με την Μπαρτσελόνα έβγαλε μάτια το αποτυχημένο της επιλογής να αφεθεί στην... καταλανική του τύχη ο Τζόι Ντόρσεϊ, αλλά υπάρχει και κάτι που προκαλεί πόνο στα μάτια μας καιρό τώρα: λάθος επιλογές παικτών κάνουν πολλοί προπονητές, αλλά η εμμονή του Γιάννη Σφαιρόπουλου με τον Ντάριους Τζόνσον-Όντομ θα αποτελέσει αντικείμενο ανάλυσης για τον… μπασκετικό του μέλλοντος.

Ανεπαρκής σε όλα του

Σε μια σεζόν όπου ο Σπανούλης χρειαζόταν έναν παίκτη δίπλα του ικανό να τραβήξει το σκοράρισμα, ο Ολυμπιακός έδειξε περισσή εμπιστοσύνη σε έναν γκαρντ που δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα σε ικανοποιητικό βαθμό σε αυτό το επίπεδο. Υποτίθεται ότι θα έδινε τουλάχιστον ενέργεια και αφοσίωση στην άμυνα, στην πραγματικότητα όμως εξελίχθηκε και σε αυτόν τον τομέα «μαύρη τρύπα» σε αρκετές βραδιές, με αποκορύφωμα τη χθεσινή. Από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο παρκέ, «εγκαταστάθηκε» η ανισορροπία στην άμυνα της ομάδας, καθώς ο Ράις τον περνούσε με κάθε πιθανό τρόπο, με αποτέλεσμα τα τέσσερα ελεύθερα τρίποντα της Χίμκι, που μετέτρεψαν το 29-30 σε 41-30. Η ανεπάρκεια σε όλο της το μεγαλείο, στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν. Μοιάζει αποκύημα νοσηρής φαντασίας το ότι ο Τζόνσον-Όντομ έπαιξε περισσότερο από τον αποδεδειγμένα καλύτερο σε όλα Ντάνιελ Χάκετ στον «τελικό των τελικών», όπως τον είχε χαρακτηρίσει ο Σφαιρόπουλος. Αντιθέτως δεν μοιάζει καθόλου τυχαίο ότι ο πρώην παίκτης της Τραμπζονσπόρ δεν χρησιμοποιήθηκε ούτε δευτερόλεπτο στην κορυφαία εκτός έδρας εμφάνιση του Ολυμπιακού (ΤΣΣΚΑ)…

Ο Σφαιρόπουλος αποφάσισε να γεμίσει την περιφέρεια όταν προέκυψε η πρώτη ατυχία με τον Λοτζέσκι, αλλά αντί να αποκτήσει έναν killer από την περιφέρεια (ο Παναθηναϊκός τα έσκασε με τον Ουίλιαμς διατρανώνοντας το «ότι πληρώσεις παίρνεις») επέλεξε έναν παίκτη που υποτίθεται ότι είχε τα ίδια χαρακτηριστικά με τον Ντι Τζέι Στρόμπερι. Καλή και άγια η άμυνα, αλλά η εποχή της Λιμόζ έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Απέναντι στην πυροβολαρχία της Χίμκι ο Ολυμπιακός παρέταξε σφεντόνες, 14/29 τρίποντα οι μεν, 6/24 οι δε. Ο Παπανικολάου δεν είναι (τουλάχιστον όχι ακόμα) ο σουτέρ του παρελθόντος και ο Στρόμπερι δεν είχε κανένα επιθετικό ρόλο κόντρα σε μια -«ορκισμένη» να ρίξει ξύλο στη ρακέτα- ομάδα, θυσιάζοντας το τρίποντο για να αναχαιτίσει τις διεισδύσεις του Σπανούλη και το inside game του Πρίντεζη.

Η απεξάρτηση που άργησε ένα χρόνο

Τον Νοέμβριο, μετά τη νίκη του Ολυμπιακού στην Κωνσταντινούπολη, είχα αναφερθεί στη μαεστρία με την οποία ηγήθηκε της ομάδας ο Γιάννης Σφαιρόπουλος. Προεξοφλώντας σχεδόν ότι η «απεξάρτηση» από τον αρχηγό, που «διαφήμισε» εκείνη τη νύχτα ο κόουτς, αποτελεί εχέγγυο ακόμα καλύτερων ημερών. Οι εξελίξεις με διέψευσαν, όπως διέψευσαν και τις προσδοκίες των αδελφών Αγγελόπουλων.

Μολονότι είναι από την αρχή της σεζόν ξεκάθαρο ότι ο 34χρονος τον ερχόμενο Αύγουστο Σπανούλης έχει χάσει την εκτελεστική ικανότητα του, άρα και την ευχέρεια του να κρίνει παιχνίδια, το επιθετικό πλάνο της ομάδας παρέμεινε προσκολλημένο σε αυτόν. Για να το θέσω πιο σωστά ο Σπανούλης εξακολουθεί να κρίνει παιχνίδια, πλέον όμως είναι περισσότερα αυτά που, από τα δικά του χέρια, κρίνονται εις βάρος και όχι υπέρ του Ολυμπιακού (μιλώντας πάντα για Ευρώπη).

Χθες φάνηκε περίτρανα ότι οι ερυθρόλευκοι δεν μπορούν να πορευτούν άλλο με τα pick ‘n roll του Σπανούλη και με επιθέσεις στις οποίες χρειάζεται για 15-20 δευτερόλεπτα την μπάλα στα χέρια του. Ανεξαρτήτως του τι θα γίνει στους τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος, αν οι Αγγελόπουλοι αποφασίσουν να κρατήσουν τον άνθρωπο που άλλαξε τον ρου της ιστορίας του συλλόγου (το συμβόλαιο του εκπνέει το καλοκαίρι), θα πρέπει από του χρόνου να αναλάβει έναν ρόλο σε μοντέλο Δημήτρη Διαμαντίδη, αρκούμενος σε 15-20 ποιοτικά λεπτά.

Η διαδικασία για τη διάδοχη κατάσταση, που θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει από φέτος, αποτελεί ήδη τη μεγάλη πρόκληση των ιδιοκτητών της ΚΑΕ. Και η προάσπιση της αγωνιστικής υστεροφημίας ενός από τα τοτέμ του ελληνικού μπάσκετ είναι ανάγκη να αναχθεί σε προτεραιότητα τόσο από τον ίδιο, όσο και από τους «προϊσταμένους» του την τελευταία εξαετία. Είναι πιθανότατα και ο μοναδικός τρόπος για να «μεταφραστεί» η φετινή αποτυχία σε μεταβατική σεζόν και όχι σε... τέλος εποχής για την παρέα με τα κόκκινα που έγινε συνώνυμο της μαγκιάς στην μπασκετική Ευρώπη.

The post Ό,τι σπέρνεις θερίζεις: Το μέταλλο που απέμεινε… μονάχο appeared first on KoolNews.