Οι σκοτεινές σκέψεις του J. Edgar

Μία ελλειμματική, αλλά θαρραλέα προσέγγιση του Eastwood μέσα από την υποκριτική αβάντζα του DiCaprio. Ένα βιογραφικό δράμα για τον άνθρωπο των οκτώ προέδρων και τριών πολέμων.

Από τον Άρη Βουρβούλια

Τι παίζει με την ταινία
Ο John Edgar Hoover αποτέλεσε μία από τις ισχυρότερες και πιο αντιφατικές προσωπικότητες του  20ού αιώνα. Όντας επικεφαλής και ουσιαστικός εκσυγχρονιστής του FBI

για σχεδόν μισό αιώνα (48 χρόνια για την ακρίβεια), δεν θα υπήρχε περίπτωση να υπηρετήσει το δόγμα, που πρέσβευε, χωρίς να διχάσει το κοινό αίσθημα. Έτσι καταγράφηκε στην ιστορία ως μία προσωπικότητα, που επικροτήθηκε από πολλούς για την, εκ του πρακτέος, αποτελεσματικότητα του, αλλά κατακρίθηκε και από ακόμα περισσότερους, κυρίως για τις μεθόδους, τα παρασκηνιακά παιχνίδια και αντιλήψεις του.

Ισχυρότερος πολλές φορές και από Προέδρους της Αμερικής, ήξερε πως το δυνατό του όπλο ήταν να γνωρίζει τα μυστικά των άλλων, ακόμα και αν κάτι τέτοιο παρέβλεπε τους ηθικούς φραγμούς ενός κρατικού λειτουργού με υψηλόβαθμη θέση. Η ταινία ακριβώς αυτήν την πολυπλοκότητα της αποκωδικοποίησης, προσπαθεί να εκφράσει μέσα από ένα (παρα)πολιτικό πορτραίτο που ισορροπεί και ανισορροπεί μεταξύ ιστορίας, βιογραφίας και κρίσης. Ένα, αν μη τι άλλο, αξιοπρεπές αποτέλεσμα, που μας χαρίζει επίσης και μία από τις καλύτερες ερμηνείες στην καριέρα του – όσο πάει και εξελισσόμενου - Leonardo DiCaprio.

Όταν πρέπει να περιγράψεις κινηματογραφικά μία προσωπικότητα όπως ο J. Edgar Hoover, τότε οι παράμετροι και οι πολύπλευρες εστιάσεις που οφείλεις να κάνεις είναι τόσες πολλές, που δύσκολα μπορείς να ανταπεξέλθεις σε όλες εξίσου μεστά και μετρημένα. Εκεί μπορεί να εντοπισθεί και η Αχίλλειος πτέρνα στην σκηνοθετική προσπάθεια του Clint Eastwood. Αφού επιζητά να αποδώσει ολοκληρωμένα, από την μία τον πολυσχηματικό, επαγγελματικά, χαρακτήρα του (φανατικός αντι-κομμουνιστής, ιδιάζουσα ηθική-ανηθικότητα, εργασιομανής, μεγαλομανής, λασπολόγος, εκβιαστής, αποτελεσματικός κ.α.) και από την άλλη τον βαθιά συμπλεγματικό χαρακτήρα του (μισάνθρωπος, ματαιόδοξος, σεξουαλικά καταπιεσμένος-ομοφυλόφιλος, εξαρτημένος από την μητέρα του, συντηρητικός, ρατσιστής κ.α.) . Όπως καταλαβαίνεις είναι δύσκολο να μην εντοπίσεις αδυναμίες. Αν θες να το κρίνεις αυστηρά καλλιτεχνικά, τότε μπορείς να διακρίνεις ανορθογραφίες από το σενάριο και την φλύαρη δομή μερικών σεκάνς, μέχρι την, ακατανόητα, ερασιτεχνική δουλειά στο make up (ιδιαιτέρως στον -κατά τα άλλα εξαιρετικό- Armie Hammer). Αλλά θεωρώ άδικο να μην αναγνωριστούν και οι επιτυχίες της ταινίας. Αφού καταφέρνει να προσεγγίσει μετρημένα και με ορθή απόσταση το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα του Edgar, να παρουσιάσει τον ανομολόγητο ομοφυλοφιλισμό του με κατανόηση και να δώσει και την δικιά του έμμεση -αλλά με ορθή απόσταση ξανά- κρίση για τα παρασκηνιακά παιχνίδια και πρακτικές, που χρησιμοποίησε. Από άποψη αντικειμενικότητας του αξίζουν τα εύσημα, αφού δεν αναλώθηκε ούτε στην εύκολη δαιμονοποίηση ενός χαρακτήρα ,αλλά ούτε στην, εξ απαλών ονύχων, κριτική τ