Ντιέγκο Κόστα, ασταδιαλαποδωχάμω!

Ναι, κακάσχημε Βραζιλιάνε που έπεσες μικρός στο καζάνι με τη μανούρα, σε ‘σένα πάει αυτό. Γιατί αν δεν υπήρχες θα έπρεπε να σε εφεύρουμε. Όχι ως ποδοσφαιριστή όμως, αλλά ως προβοκάτορα. Έναν σαλτιμπάγκο που υποδύεται την αθώα περιστερά, την ώρα που η καριέρα του είναι γεμάτη από εσκεμμένα χτυπήματα που έμειναν ατιμώρητα.

Τα πήρε στο κρανίο ο Γιάννης Τσαούσης

Το λοιπόν, Ντιέγκο -επιβάλλεται να σου απευθύνομαι στον ενικό, τόσο μεγάλο αλάνι που είσαι, ε;- πρώτα απ’ όλα είσαι η ντροπή του ονόματός σου. Ο μπαμπάς σου σε βάφτισε Ντιέγκο γιατί γούσταρε τον έναν, τον θεό της μπάλας,

παρότι Βραζιλιάνος. Βέβαια, αν το καλοσκεφτούμε, μπορεί και να το έκανε επειδή απλώς είστε γεννημένοι την ίδια χρονιά με τον Ντιέγκο, το 1960. Τι; Δεν είσαι 55; Ποιόν κοροϊδεύεις δηλώνοντας 26 στα 27 μ’ αυτή τη μούρη; Τέλος πάντων, το ξεπερνάμε και πάμε παρακάτω.

Ότι κάποιες βίδες έχουν λασκάρει στο κεφάλι σου και ότι είσαι κλινική περίπτωση, το ξέρουμε εδώ και χρόνια. Από το 2012 συγκεκριμένα, όταν στο τότε Ρεάλ-Ατλέτικο άρχισες να προπονείσαι στα βρώμικα χτυπήματα που θα γίνονταν αργότερα σήμα κατατεθέν σου, με τους καλύτερους αντιπάλους που μπορούσες να βρεις. Ξεκίνησες με σφαλιαρίτσες στον Σέρχιο Ράμος (που σε έπαιρνε) και συνέχισες με αγκωνιές και φτύσιμο στον Πέπε (που δεν σε έπαιρνε). Και έζησες! Και προφανώς γούσταρες, ερεθιζόσουν ρε παιδί μου. Και άρχισες να νιώθεις άτρωτος. Και είπες να το συνεχίσεις.

Την επόμενη χρόνια πέτυχες μπόσικο τον Γκάμπριελ της Βιγιαρεάλ και σε μια ανύποπτη στιγμή του έχωσες μια αγκωνιά στο στομάχι. Ντάξει, έπεσε κι αυτός κάτω σαν πυροβολημένος, αλλά τί έγινε τελικά με το ύπουλο χτύπημά σου; Τίποτα! Αθώος ο κατηγορούμενος.

Το 2014, σε παιχνίδι με την Τσέλσι για το Τσάμπιονς Λιγκ, ξεκίνησες καυγά με τον Τέρι. Τον Τζον τον Τέρι, που νταήδες σαν και του λόγου σου τους ξαπλώνει πριν προλάβεις να πεις «puta madre». Σε λυπήθηκε ο Θεός κι εκεί και μετά... πήγες στην Αγγλία και συνέχισες το ίδιο τροπάρι. Την είπες στον Κόουλμαν της Έβερτον, δύο φορές μάλιστα, και σ’ έκραξαν μέχρι κι οι πέτρες. Την ίδια χρονια, σε αγώνα με την Σίτι, ο Ζαμπαλέτα σου έκανε φάουλ κι εσύ τον άρπαξες απ’ τον λαιμό να τον πνίξεις. Αποτέλεσμα; Έξω από το παιχνίδι με δεύτερη κίτρινη ο Αργεντινός, μέσα εσύ!

Χωρίς ίχνος ντροπής, συνέχισες. Τον Ιανουάριο που μας πέρασε, στο πρώτο παιχνίδι με τη Λίβερπουλ για το κύπελλο Αγγλίας, τσακώθηκες με τον Χέντερσον γιατί προκαλούσες τους συμπαίκτες του. Στον επαναληπτικό, τσουπ, ξανά εσύ αρνητικός πρωταγωνιστής. Πάτησες στα ίσια (και καθόλου στα παληκαρίσια) τον Τζαν στον αστράγαλο. Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί είσαι εσύ. Γιατί είσαι αυτός που είσαι και δε δίνεις λογαριασμό σε κανένα. Γιατί να δώσεις άλλωστε, μήπως αποβλήθηκες από τον αγώνα; Ούτε καν.

Λίγους μήνες αργότερα, πάνω στο χάλασμά σου που η Παρί σας απέκλεισε από τα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, έβρισες τον τίμιο Γιοάν Καμπάιγ και έτσι, σιγούλια-σιγούλια που λέει και μια ψυχή, φτάνουμε στο ματς με την Άρσεναλ. Αφού έκανες ζέσταμα ψιλοπαίζοντας μαπίδια με τον Κοσιελνί, βρήκες τον «παλιόφιλο» τον Γκάμπριελ (τον ίδιο που είχατε πλακωθεί το ‘13 και προφανώς έκρινες ότι δεν τις είχε φάει αρκετά), κόλλησες πάνω του σε μια σέντρα, αυτός σε έσπρωξε, εσύ σηκώθηκες και τον κουτούλησες και μόλις ήρθε να σου ζητήσει τον λόγο τον έπιασες από τον λαιμό. Sportsmanship το λένε αυτό, αν θυμάμαι καλά. Ώ του θαύματος, και πάλι, κόκκινη για τον Γκάμπριελ, τίποτα για ‘σένα. Ούτε καν φάουλ ρε θεομπαίχτη! Ok, θα σε τιμωρήσει ετεροχρονισμένα η αγγλική ομοσπονδία, αλλά... πώς διάολο τα καταφέρνεις και ξεγελάς τόσο κόσμο για τόσο πολύ καιρό;

Κάτι ακόμα, πολύ σημαντικό, που δείχνει για μία ακόμα φορά το ποιόν σου. Τον Μάρτιο του 2013 ο Σκολάρι σε κάλεσε στην εθνική της πατρίδας σου, της Βραζιλίας, σε δύο φιλικά -με Ιταλία και Ρωσία. Έπαιξες ως αλλαγή και στα δύο και δεν γούσταρες, πίστευες ότι έπρεπε να ξεκινήσεις εντεκαδάτος. Τον Ιούλιο λοιπόν πήρες την ισπανική υπηκοότητα και δύο μήνες αργότερα (πιθανώς και με υψηλό χρηματικό αντίτιμο στη μέση, όπως θρυλείται) η ισπανική ομοσπονδία έστειλε αίτημα στη FIFA, για να σου επιτρέψει να αγωνιστείς στην εθνική Ισπανίας. Τί κατάφερες μ’ αυτό; Ουσιαστικά να απαρνηθείς τη χώρα σου και να γίνεις persona non grata για τους κατοίκους της. Άξιζε τον κόπο; Τι ρωτάω... Μήπως σε νοιάζει;

Να σου πω, όμως, κάτι; Αν ήθελες να ήσουν τίμιος και παντελονάτος, δεν θα έκανες αίτηση να παίξεις στην εθνική Ισπανίας επειδή «αυτούς ένιωθες ως ποδοσφαιρική σου οικογένεια», αλλά στην εθνική Κολομβίας ή την εθνική Γαλλίας. Περίεργο; Καθόλου, μια και αν το καλοκαίρι του 2013 ο Φαλκάο δεν έφευγε από την Ατλέτικο για την Μονακό, εσύ θα ήσουν ακόμα μια υποσημείωση στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Μέχρι τότε, με μόλις 47 γκολ σε 182 παιχνίδια, ήσουν μια μετριότητα που έψαχνε χώρο στο ρόστερ της Ατλέτικο, μετά ξεψάρωσες και άρχισες να σκοράρεις κατά ριπάς. Ψέματα κι αυτό, ρε προδόταρε; Άλλη μια συνωμοσία, μήπως, σε βάρος του απύθμενου ταλέντου σου;

Μετά απ’ όσα έχεις κάνει κι απ’ όσα δεν έχεις υποστεί, καταλαβαίνω ότι νιώθεις παιδί ενός ανώτερου Θεού. Θυμήσου, μόνο, ότι μαγική σου ασπίδα δεν είναι η πολλά κιλά μαγκιά που (νομίζεις ότι) κουβαλάς αλλά η τύχη σου. Που μπορεί σε πρώτη φάση να βοηθάει τους τολμηρούς, αλλά όταν -μοιραία- εξαντληθεί, το κάρμα θα σε κυνηγήσει μέχρι να πατήσεις μαύρο χιόνι.

The post Ντιέγκο Κόστα, ασταδιαλαποδωχάμω! appeared first on KoolNews.