Μένουν στο “Ice”, βγαίνουν από τον πάγο

Πολλά είναι αυτά που μου αρέσουν κάθε Κυριακή όταν κάθομαι στη θέση του κριτή στο “Dancing On Ice”. Αλλά αυτό που γουστάρω περισσότερο είναι που βλέπω την βελτίωση των παιδιών όσο περνάει ο καιρός.

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Ειλικρινά λυπάμαι όταν κάποιος φεύγει από το “Dancing On Ice”. Όλοι λυπούνται εκτός από κανένα μίζερο ανταγωνιστή που βλέπει ότι έτσι προχωράει. Από εκεί και πέρα βλέπω ότι το σόου που δίνουν τα παιδιά γίνεται ολοένα και πιο εντυπωσιακό. Εκεί που έβλεπα Φραγκολιά και το Χειμωνέτο να μπαίνουν

μέσα ακίνητοι σαν τον Φρανκενστάιν τζούνιορ, τώρα τους βλέπω να τσουλάνε με αυτοπεποίθηση, να κάνουν πηδήματα και περιστροφές! Θα ήταν άδικο να περιμέναμε να το κάνουν από την πρώτη φορά. Διάβαζα κάποιες κριτικές -που δεν είχαν άδικο- ότι στην αρχή, λέει. απλώς τσουλούσαν. Οk, όμως στο τέταρτο σόου πια, “πετάνε”. Και η Αναστασοπούλου και η Πάμελα έδωσαν ένα θέμα που αξίζει κανείς να το δει από ένα ερασιτέχνη…

Εγώ αισθάνομαι σαν… δάσκαλος, λέμε τώρα. Θέλω να πω αισθάνομαι περήφανος να τους βλέπω να προχωρούν, να εξελίσσονται. Μια παρένθεση εδώ: Ο Γεωργαντάς μου άρεσε για άλλο λόγο. Γιατί ήξερε ότι δεν είναι καλός χορευτής, αλλά δεν “μασούσε”. Το διασκέδαζε. Τώρα θα μου πείτε, μα έτσι δεν σου δημιουργούνται μεγαλύτερες συμπάθειες για κάποιους αντί για άλλους. Κι αν συμβαίνει αυτό, δεν επηρεάζει τη βαθμολογία; Στο πρώτο θα πω ναι, κάποιοι σου κάνουν πιο πολύ από άλλους σαν χαρακτήρες. Και ξέρετε, στους διαγωνισμούς παίζει μεγάλο ρόλο και ο χαρακτήρας, όπως και στον αθλητισμό. Γουστάρεις αυτόν που έχει guts, που ξέρει τις αδυναμίες του και προσπαθεί να τις φτιάξει. Να το πω ποδοσφαιρικά, θαυμάζω περισσότερο τον Φουστέρ από τον Φετφατζίδη. Γιατί αν ο “Φέτφα” έκανε τις προπονήσεις που κάνει ο Φουστέρ θα μπορούσε να γίνει όντως ένας μικρός Μέσι. Θυμηθείτε πόσοι ξεκίνησαν για… Τζόρνταν και τελικά κατέληξαν στο πουθενά. Τι εννοώ; Ο “Μιχαλάκης” έφτιαξε το σουτ του στα τρίποντα πατώντας σχεδόν τα 30! Είχε τα πάντα εκτός από αυτό. Το έφτιαξε, όμως.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό για να γουστάρεις κάποιον είναι όταν αποδέχεται την ήττα. Προτού δεις το βίντεο όλων -και του δικού σου χορού- δεν θα πρέπει να μιλάς. Ούτε ο κύριος Κωστάλας, ούτε η Έλενα, ούτε εγώ είμαστε εκεί για να ευνοήσουμε κάποιο από τα παιδιά. Αν επίσης συμπαθούμε κάποιον πολύ και μας πάει, θα θέλαμε να γίνει φίλος μας, όχι νικητής. Το “Dancing On Ice” είναι ένα παιχνίδι που κανείς δεν έχει να  κερδίσει τίποτα. Μιλάμε για ένα σκέτο τηλεοπτικό σόου. Αν κάποιος σκέφτεται να επωφεληθεί από αυτό, θα πρέπει το αποδείξει με δύο τρόπους.

Πρώτον με την cool συμπεριφορά του, τη σωστή ομιλία και το σωστό συναίσθημα. Με την ευγένεια που τηλεοπτικά “χαρίζει”. Και δεύτερον με την προσπάθεια που προανέφερα. Πάντα εκτιμάς αυτούς που ξεκινούν από τον πάτο για να φτάσουν στην κορυφή.

Κατά τα άλλα μια χαρά περνάμε. Μπορώ να πω ότι όταν πηγαίνω στο στούντιο και ο αποκλεισμός μου εκεί λειτουργεί σαν αγχολυτικό. Έξι, εφτά ώρες απομονώνομαι,  χαζεύω τηλεόραση, διαβάζω τις σημε