Γιατι το Πολυτεχνείο έπρεπε να είναι εθνική γιορτή

Τις τελευταίες ημέρες διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον τη μάχη που γίνεται μεταξύ γενεών. Από τη μία νέα παιδιά που βιώνουν την κρίση, επιχειρούν να αποδομήσουν την εξέγερση της γενιάς των πατεράδων τους, βαφτίζοντας συλλήβδην ως χούντα οτιδήποτε τους μοιάζει αυστηρό ενώ μερικοί εξ αυτών αναπολούν τις "καλές μέρες" που φαίνεται να προσέφερε το καθεστώς των συνταγματαρχών- μηδενική ανεργία, δρόμους, καθόλου χρέος.

Γράφει

Στη γενιά των πατεράδων επικρατεί μια άλλη μόδα. Ξαφνικά το Πολυτεχνείο έγινε σαν το ΠΑΣΟΚ, τον Νίκο Φώσκολο, τις σειρές του Χάρη Ρώμα ή τα σόου του Λαζοπουλου- κανείς δεν τα έχει δει αλλά χτυπούσαν όλα 44%.

Για να μη σας κουράζω, η κοινή συνισταμένη όλων αυτών είναι ότι θεωρούν το Πολυτεχνείο μια υπόθεση που αφορά λίγους, μια γιορτή καπηλείας της Αριστεράς και στην πιο light περίπτωση θεωρούν ότι κακώς εορτάζεται γιατί o κόβει εργατόωρες, εμποδίζει τον κόσμο να κατέβει για ψώνια και ταλαιπωρεί ακόμη παραπάνω το ιστορικό κέντρο.

Η δική μου εκτίμηση είναι πως οχι μόνο το Πολυτεχνείο αποτελεί σημαντική στιγμή αλλά θα έπρεπε μια Πολιτεία που σέβεται τον εαυτό της και το πολίτευμα της να έχει θεσμοθετήσει εδώ και χρονια την γιορτή ως επίσημη, ως εθνική.

Πριν μερικοί βγάλετε σπυριά με την ιδέα πρέπει να γίνει σαφές το εξής: μια εθνική γιορτή δεν είναι ιστορική μελέτη. Μία πολιτεία που θεσμοθετεί μια μέρα ως επίσημη εορτή δεν το κάνει απο την αγάπη της για την ιστορική επιστήμη αλλα γιατι θεωρεί ότι η ένα γεγονός αποτελεί σταθμό στη συλλογική πορεία και το φαντασιακό του έθνους.

Μια τέτοια προσέγγιση συνεπώς εξαφανίζει ως δια μαγείας τις επί μέρους διαφορές, συγκρούσεις, αντιφάσεις κτλ γιατί ακριβώς προτάσσει μια συγκεκριμένη διδαχή και ένα σαφές μήνυμα στου πολίτες. Αυτός είναι ο λόγος η Επανάσταση του 1821 γιορτάζεται 25η Μαρτίου ανήμερα του Ευαγγελισμού και η συμμετοχή μας στον Β´ Παγκόσμιο με την έναρξη του την 28η Οκτωβρίου και όχι πια τη λήξη του. Σε αυτές τις γιορτές σπανίως ακούμε για τους εμφυλίους που ακολούθησαν οι για τις διαφορετικές προσεγγίσεις των πρωταγωνιστών. Το ίδιο ισχύει πχ και στη Γαλλία - γιορτάζεται η πτώση της Βαστίλλης, όχι η μετέπειτα Τρομοκρατία και η Αυτοκρατορία του Ναπολέοντα.

Θα μου πείτε τι σύγκριση μπορεί να υπάρχει μπροστά στους Αγώνες του Έθνους με μια φοιτητική εξέγερση; Για μένα οχι μόνο υπάρχει αλλά δίνει και μια άλλη προσέγγιση από αυτή που έχουμε συνηθίσει να τιμούμε στην Ελλάδα. Αυτή της διεκδίκησης της εφαρμογής των νομών από τους ίδιους τους πολίτες.

Η γιορτή του Πολυτεχνείου έπρεπε να είναι η γιορτή της ίδιας της Δημοκρατίας, η εφαρμογή στην πράξη του 1-1-4 ( σήμερα 120) του Συντάγματος που θεωρεί υποχρέωση των Ελλήνων την υπεράσπιση του πολιτεύματος. Λείπει μια γιορτή που εκτός από το έθνος ως συλλογικότητα θα θέτει πλέον τον Έλληνα πολίτη στο επίκεντρο ως υπεύθυνο για τη μοίρα του. Μια τέτοια γιορτή μπορούσε να είναι και η 3η Σεπτεμβρίου που δυστυχώς έπεσε στη λήθη ελέω γενεθλίων του ΠΑΣΟΚ. Ας μην επιτρέψουμε την ίδια κομματική μοίρα και για τη 17η Νοεμβρίου.

Κάντε like στην σελίδα μας στο Facebook και ακολουθήστε μας στο Twitter.