Ευρωεκλογές: Ο σταυρός κι ο Σταύρος

Στα μαθηματικά της ευρωκάλπης υπάρχουν δυο νέα κλάσματα. Εύκολα διακριτά. Ο σταυρός κι ο Σταύρος.

Γράφει η Αντριάννα Παρασκευοπούλου

Μετά την αποτυχία δημιουργίας της μεγάλης «Ελιάς», η πρωτοβουλία του Σταύρου Θεοδωράκη δείχνει να συγκεντρώνει, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, το ενδιαφέρον ικανού αριθμού πολιτών. Μάλιστα, τα πρώτα δημοσκοπικά στοιχεία καταγράφουν διείσδυση του «Ποταμιού» σε όλα τα κόμματα του συνταγματικού τόξου. Προφανώς, αυτό οφείλεται

κυρίως σε δύο λόγους. Ο πρώτος είναι η δίψα για κάτι νέο και άφθαρτο (να είναι ή απλώς να φαίνεται). Ο δεύτερος είναι η φυσιογνωμία του νέου κόμματος, δηλαδή η έμφαση που δίνει περισσότερο στο στυλ, το ύφος και τη νοοτροπία, παρά στο περιεχόμενο. Αλλά για το Ποτάμι… έχουμε καιρό. Ακόμη είναι νωρίς…

Στο ερώτημα τώρα αν ο σταυρός είναι ο σωτήρας του πολιτικού συστήματος, υπάρχει ένα δεδομένο. Πως οι παθογένειες του πολιτικού συστήματος , ούτε μπορούν να κρυφτούν ούτε να αντιμετωπιστούν με μικροεπεμβάσεις. Είναι αναγκαία, φωνάζει από μακριά, μία μεγάλη, συνολική παρέμβαση μία Νέα Αρχιτεκτονική. Είναι όρος επιβίωσης κι όσο πιο γρήγορα γίνει τόσο καλύτερα.

Όποιες και αν ήταν οι προσδοκίες από την ευρωλίστα, οι πράξεις υπήρξαν μικρές. Πρέπει να ομολογήσουμε πχ ότι δεν αξιοποιήθηκε για να ταξιδέψουν στις Βρυξέλλες σημαντικές προσωπικότητες που δεν τους ταίριαζε να οργώνουν την Ελλάδα δίνοντας τη μάχη του σταυρού. Οι διακεκριμένοι Έλληνες που επελέγησαν για το Ευρωκοινοβούλιο, μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Αντίθετα , χρησιμοποιήθηκε από τους αρχηγούς, κυρίως για την προώθηση αυλικών ή ακόμη και για εξορία πολυτελείας εσωκομματικών αντιπάλων. Μόνο η λειτουργία κομμάτων αρχών με διαφανείς δημοκρατικές διαδικασίες, με τακτικά συνέδρια θέσεων και επιλογής προσώπων μπορεί να υπερισχύσει των πλεονεκτημάτων του σταυρού. Γιατί, έτσι όπως εφαρμόστηκε η λίστα, ο σταυρός φαντάζει πολύ καλύτερη επιλογή, ανεξάρτητα από την αιτία που τον επέλεξαν Σαμαράς και Βενιζέλος.

Το διαβάσαμε στο aixmi.gr