Εθνική ποδοσφαίρου: Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα

Μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα ότι τα βάσανα της Εθνικής τελείωσαν μόλις έπεσε η αυλαία των προκριματικών του Euro; Ότι κλείσαμε «γλυκά» μια εντελώς πικρή και άνοστη σειρά αγώνων και τώρα θα αρχίσει ξανά η ανοδική πορεία; Μακάρι, αλλά με ευχολόγια δεν φτιάχνονται ομάδες – μόνο με σχέδιο και σωστό προγραμματισμό.

Γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης

Νίκησε η Εθνική με 4-3 την Ουγγαρία στο τελευταίο της ματς και γέλασε το χειλάκι μας. Διότι εκτός από νίκη, είδαμε και τέσσερα

γκολ και διάθεση και φάσεις και παίκτες που πανηγύρισαν τα γκολ, σαν να λυτρώθηκαν από μια κατάρα που τους στοίχειωνε εδώ και έναν χρόνο και κάτι. Είδαμε βέβαια και μια άμυνα που έφαγε τρία γκολ από έναν αντίπαλο που είχε ήδη εξασφαλίσει τη συμμετοχή του στα μπαράζ και είχε δει ήδη από το ημίχρονο ότι δεν είχε ελπίδες να σκαρφαλώσει στη δεύτερη θέση και να πάει απευθείας στο Euro. Και είδαμε και τον γίγαντα Νέμεθ να μας βάζει δυο γκολ, το οποίο όπως και να το κάνεις, είναι κατόρθωμα...

Αυτή η ΕΠΟ θα σχεδιάσει την επόμενη μέρα;

Το θέμα είναι το γίνεται από δω και πέρα και κυρίως από ποιους και με ποιους. Με το «από ποιους», εννοώ ποια ΕΠΟ, ποια ηγεσία της Ομοσπονδίας θα χαράξει το «αύριο» της Εθνικής: η ΕΠΟ του Γκιρτζίκη, που είπε το αμίμητο «δυστυχώς δεν θα πάμε στο Μουντιάλ της Γαλλίας»; Η «αμαρτωλή», ΕΠΟ, που μπαινοβγαίνει στις δικαστικές αίθουσες, με διάφορα πρώην και νυν μέλη της κατηγορούμενα για πολύ σοβαρές πράξεις; Και – κυρίως μια που μιλάμε για Εθνική – η παντελώς αποτυχημένη ΕΠΟ που κατάφερε να διαλύσει ό,τι καλό υπήρχε στην Εθνική (και όχι μόνο των Ανδρών, αλλά και στις μικρές Εθνικές), φέρνοντας τον Ρανιέρι και τον Μαρκαριάν μετά τον Σάντος, προχωρώντας με Τσάνα εδώ και λίγο καιρό και χωρίς να έχει καταλήξει ακόμα στον επόμενο προπονητή, διώχνοντας ένα σωρό κόσμο χωρίς να τους αντικαταστήσει και απαξιώνοντας μέσα σε λίγες εβδομάδες το «βαρύ χαρτί» του ελληνικού ποδοσφαίρου που λέγεται Γιώργος Καραγκούνης;

Το μεγάλο ερωτηματικό για τον πάγκο

Οι επόμενες επίσημες αγωνιστικές μας υποχρεώσεις, είναι τον Σεπτέμβριο του 2016, για τα προκριματικά του Μουντιάλ. Ο καιρός μοιάζει αρκετός, αλλά δεν είναι: η FIFA έχει ορίσει συγκεκριμένα «παράθυρα» για φιλικά και αυτά είναι ανοιχτά το Νοέμβριο, την άνοιξη και λίγο πριν το Euro της Γαλλίας (και όχι Μουντιάλ κύριε Γκιρτζίκη μου...) Και το Σεπτέμβριο, έχουμε στον όμιλο Βέλγιο, Βοσνία, Εσθονία και Κύπρο, όπου προκρίνεται απευθείας ο πρώτος και οι οκτώ καλύτεροι δεύτεροι πάνε στα μπαράζ. Με ποιον προπονητή όμως θα πάμε εκεί, πότε θα έρθει, πότε θα ξεκινήσει να δουλεύει, να γνωριστεί με τους παίκτες, να αξιολογήσει το υλικό, να καλέσει αυτούς που υπολογίζει ή αυτούς που θέλει να δοκιμάσει; Και με ποια κριτήρια θα γίνει αυτή η επιλογή τελικά; Θα είναι ένα «μεγάλο όνομα»; Θα είναι ένας γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας, Έλληνας ή ξένος; Θα είναι λάτρης της αμυντικής τακτικής; Διότι τα ονόματα που έχουν ακουστεί ως τώρα, είναι για όλα τα γούστα και για όλα τα κασέ: από τον «φτηνό» Κετσπάγια μέχρι τον πανάκριβο Χίντινγκ, από τον «δικτάτορα» Μπιέλσα μέχρι τον «όσα πάνε κι όσα έρθουν Σάαφ» και πάει λέγοντας.

Παίκτες, υπάρχουν. Διάθεση υπάρχει;

Κι ας πούμε ότι καταλήγουμε σχετικά σύντομα στον επόμενο προπονητή κι ας υποθέσουμε ότι είναι αυτός που μας ταιριάζει και μπορεί να μας επαναφέρει στο δρόμο των επιτυχιών κι ας εικάσουμε ότι δεν του «φοράμε» βοηθό προπονητή της αρεσκείας μας αλλά του δίνουμε το δικαίωμα να επιλέξει εκείνος τους συνεργάτες του. Τι θα κάνουν οι «ξενερωμένοι» παίκτες, αυτοί που έχουν «διαολίσει την κοινή γνώμη με τη συμπεριφορά ή την αδιαφορία τους»; Θα κάνουμε το κέφι του λαού, να «θυσιάσουμε» έναν ή δυο, να τους φορτώσουμε το ανάθεμα κόβοντάς τους από την Εθνική, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν των υπολοίπων; Θα αποχωρήσει κάποιος ή κάποιοι από τους «παλιούς» εθελοντικά; Θα έχουμε κάποιον παλιό παίκτη, με ηγετικά χαρακτηριστικά, σε πόστο – κλειδί της ομάδας, αυτό του τεχνικού διευθυντή ή του team-manager, ώστε να απορροφά τους κραδασμούς και να λειτουργεί σαν συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε παίκτες – προπονητή – Ομοσπονδία;

Πολλά τα ερωτήματα, μεγάλη η απογοήτευση, λίγος ο χρόνος, ο οποίος συνήθως γιατρεύει τις πληγές. Στην περίπτωση της Εθνικής μας όμως, είναι τόσο λίγος ο χρόνος και τόσο ανεπαρκείς αυτοί που πρέπει να πάρουν τις σημαντικές αποφάσεις, που δεν σε αφήνουν να ατενίσεις το μέλλον με ιδιαίτερη αισιοδοξία.

The post Εθνική ποδοσφαίρου: Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα appeared first on KoolNews.