Από τους βραχιολάκηδες στους σακουλάκηδες…

Γράφει ο Άγγελος Μόσχοβας

Μερικά πρώτα, γενικά, συμπεράσματα από τις διακοπές στην Ελλάδα:

1. Αν πήγες θεωρείσαι προνομιούχος. Όχι αδίκως εν μέρει, αφού κατήντησε πολυτέλεια μια απόδραση λίγων ημερών.

2. Αν δεν πήγες, θεωρείσαι μη προνομιούχος. Όχι αδίκως.

3. Πήγες-δεν πήγες πιάστηκες μαλάκας. Όχι αδίκως. Αν πήγες, είδες τις τιμές, το μάτι του ξενοδόχου, του ταβερνιάρη, του μπάρμαν, να γυαλίζει. Πλήρωσες τα μαλλιοκέφαλα σου σε ακτοπλοϊκά εισιτήρια

– όσο κάνει η Πάρος σε φτάνει να πας Ιταλία Αν δεν πήγς πουθενά, έπηξες στην Αθήνα με φωτιές, σεισμούς, ερημιά. Μαλάκας έτσι κι αλλιώς λοιπόν.

Πάμε στα ειδικότερα.

Είδα κι έμαθα πολλά φέτος.

- Μέχρι τώρα ήξερα τους τουρίστες με τα βραχιολάκια, αυτό το αρρωστημένο είδος διακοπών (κατά τη γνώμη μου) που εξελίσσεται στο βραχνά του τουρισμού. Είναι οι τουρίστες που φεύγοντας από τις πατρίδες τους, έχουν προπληρώσει το πακέτο: Πτήση τσάρτερ, διαμονή, πλήρη διατροφή στο ξενοδοχείο πρωί-μεσημέρι-βράδυ, όπου τρώνε και πίνουνε όσο αντέχουν. Φορούν ο καθένας από ένα ελαστικό βραχιόλι (εξ ου και το όνομα) για να μην πληρώνουν οπουδήποτε στο ξενοδοχείο. Όταν δε βγαίνουν εκτός ξενοδοχείο, το κάνουν πάντα σε ομάδες με ξεναγό ή συνοδό, καθώς φοβούνται τυχόν «στραβές».

- Φέτος έμαθα τους τουρίστες με τα... σακουλάκια. Φίλος μου αποκάλυψε το ανατριχιαστικό σενάριο: Μεγάλα ξενοδοχεία που συνεργάζονται με ξένα τουριστικά πρακτορεία-κολοσσούς, πήραν το φιρμάνι: Τους παρήγγειλαν να εφοδιάζουν τους τουρίστες των all inclusive hotels με ειδικά σακουλάκια, συγκεκριμένων διαστάσεων τα οποία να χωρούν: Ένα μπουκάλι νερό, ένα τοστ και ένα πλαστικό ποτήρι φραπέ. Το καταλάβαμε; Το κάνω πιο λιανά: Πλέον – εφόσον υιοθετηθεί – οι τουρίστες δεν θα αφήνουν ούτε μισό ευρώ για ένα μπουκαλάκι νερό στα καταστήματα της περιοχής.

- Είδα κοσμικά μέρη να χτυπάνε μύγες και ξενοδόχους, μαγαζάτορες, το κεφάλι τους. «Πότε θα έρθουν αυτά τα 17 εκατομμύρια π’ανάθεμα τους; Το Φλεβάρη;» έλεγε περιπτεράς στη Λευκάδα σε φίλο μου.

- Στη Ζάκυνθο, ο ιδιοκτήτης εκλεκτής ταβέρνας που δουλεύει κυρίως με Έλληνες, ήταν πιο ήρεμος. «Κάναμε μια σύσκεψη εγώ με τους υπαλλήλους μου και συμφωνήσαμε: Κρατάμε ποιότητα και όσο αντέξουμε». O Λαγανάς, άδειος από βαβούρα και Βρετανούς. Ρώσοι, Ρουμάνοι και γερμανόφωνοι (Γερμανοί, Ολλανδοί, Αυστριακοί) κυριάρχησαν φέτος.

- Στα μαγαζιά, λιγοστά πράγματα. Πιένες γνώριζαν τα super-markets από ξένους και έλληνες. Όμως σε πολλές περιπτώσεις, η αισχροκέρδεια, απίστευτη. Όπως και το θράσος. Στην περιοχή του Λαγανά σε πλαζ ξενοδοχείου (χωρίς είσοδο) μια φίλη μου ζήτησε τρία εμφιαλωμένα μικρά νερά. «3 ευρώ» μουγκρίζει η υπάλληλος σε σπαστά ελληνικά. «Ένα ευρώ το νερό;!» διαμαρτύρεται εκείνη. «Άμα δεν τα θες άστα πίσω» της απαντά. «Τουλάχιστον δώσε μου κρύα, αυτά είναι ζεστά». «Αυτά έχω, κι άμα θέλεις, αλλιώς βάλ’τα στη θέση τους». Απόδειξη δεν έκοψε ποτέ φυσικά.

- Ως μανιακός του espresso είχα κουβαλήσει μαζί μου μια μικρή εσπρεσιέρα στις διακοπές και έψαχνα πλαστικές κάψουλες καφέ, της συγκεκριμένης μάρκας. Σταματάω σε σούπερ-μάρκετ στο Αργάσι. Ο ιδιοκτήτης με αρπακτικό βλέμμα τσεκάριζε τα πάντα γύρω του. Του εξηγώ τι θέλω. «Αποκλείεται να βρεις στο νησί. Τι να τις κάνουμε τις κάψουλες; Πρέπει να έχεις την μηχανή μαζί σου». «Την έχω του λέω». «Εσύ, ένας μόνο» μου πετάει. «Ρε φίλε, οι ζακυνθινοί δεν έχουν σπίτια τους μηχανές εσπρέσσο; Αυτοί από που παίρνουν κάψουλες;». «Δεν ξέρω». «Τις χάρτινες ταμπλέτες γιατί τις βρήκα στο νησί;». «Ε, για μηχανές είναι αυτές;» «Εμ, γιατί είναι;». «Άσε ρε φίλε. Τις σκίζεις με το δόντι, πετάς το περιεχόμενο σε καυτό νερό, έτοιμος ο espresso» με αποστομώνει.

- Α! Στα τουριστικά μέρη της Ζακύνθου, πιο εύκολα θα βρείτε καρέτα-καρέτα παρά θα βρείτεfreddo. Μόνο... «φράπε» λένε οι αλλοδαποί υπάλληλοι κουνώντας αδιάφορα τους ώμους. Υπήρξε φυσικά και ένας μικρός θεούλης που απάντησε: «Φράπε και εσπρέσσο κάνω. Φρέντο όχι...».