UEFAλόνα μπορείς, μπορείς να προκριθείς…

Θες να αγιάσεις και δεν μπορείς. Θες να ασχοληθείς με μπάλα και μόνο με μπάλα και δεν σε αφήνουν. Να ξεφύγεις από τη μιζέρια της ελληνικής πραγματικότητας, τη διαιτησία, τη διαπλοκή, τους ψιθύρους, τις αβάντες. Το θες πραγματικά. Και ένας (ακόμα) αγώνας της Μπαρτσελόνα, αρκεί για να σε (ξανα)ρίξει στα σκληρά.

Γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης

Μπαρτσελόνα – Ατλέτικο, βράδυ Τρίτης. Στο «Καμπ Νου»,

λίγες μέρες μετά τη νίκη της Ρεάλ στο ίδιο γήπεδο. Περίμενα με μεγάλο ενδιαφέρον το παιχνίδι, για να δω τακτική, θέαμα, δυνατές μονομαχίες, κυρίως την αντίδραση της Μπαρτσελόνα μετά την αμφισβήτηση που έσκασε από το Σάββατο, την επιστροφή της στα καλά παιχνίδια μετά από «ένα ματς που δεν είχε κίνητρο μπλα μπλα μπλα γιατί έχει καθαρίσει το πρωτάθλημα μπλα μπλα μπλα ποια Ρεάλ μωρέ φααααππππ που τους κερδίσαμε με τέσσερα γκολ στο Μπερναμπέου μπεεεεεε».

Τι είδαμε; Μια Ατλέτικο μυαλωμένη και ψυχωμένη, με πλάνο και σχέδιο να απορροφά με άνεση την επιθετικότητα της Μπάρτσα και να απαντά στην κατοχή μπάλας των Καταλανών με το γκολ του Τόρες και την ευκαιρία του Γκριεζμάν. Να δείχνει έτοιμη ανά πάσα στιγμή να βγάλει και δεύτερο γκολ σε μια κόντρα και να τους ξεράνει όλους. Και τι είδαμε τελικά; Ένα ακόμα μεγάλο σόου. Όχι από το MSN, όχι από την «Αρμάδα του Λουίς Ενρίκε», όχι μια παράσταση υψηλού επιπέδου «από την καλύτερη ομάδα του κόσμου», αλλά από έναν διαιτητή που πήγε να κάνει τη δουλειά που του είχαν αναθέσει και την εκτέλεσε στο ακέραιο: «προστατεύστε με κάθε τρόπο τη Μπαρτσελόνα, μην γίνει καμιά στραβή και αποκλειστεί και χάσει το Τσάμπιονς Λιγκ την αγαπημένη ομάδα της ΟΥΕΦΑ». Ο Γερμανός κύριος Φέλιξ Μπριχ έδειξε την απαραίτητη ευαισθησία και πυγμή στη φάση όπου έδειξε τη δεύτερη κίτρινη κάρτα στον Φερνάντο Τόρες, για ένα μαρκάρισμα που κανείς δεν θα τον κατηγορούσε αν δεν την έβγαζε από το τσεπάκι του (τσουρουκο-τάκλιν από έναν επιθετικό, στο κέντρο του γηπέδου, προφανώς από αγαρμπιά και όχι από πρόθεση), χάλασε τις αριθμητικές ισορροπίες και έδωσε ένα σαφέστατο αβαντάζ στους γηπεδούχους. Στη διπλή κλωτσιά όμως του Σουάρες στον Φελίπε Λουίζ, μούγκα. Σιωπή. Καταρράκτης. Στραβισμός. Κι από τον διαιτητή και από τους βοηθούς του. Τα ίδια φαινόμενα επιλεκτικής τύφλωσης σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού: κίτρινη χωρίς πολλά – πολλά στους φιλοξενούμενους, συστάσεις και κάρτα κατόπιν ωρίμου σκέψεως στους γηπεδούχους. Δυο μέτρα και έξι σταθμά. Ως συνήθως...

Γιατί «ως συνήθως»; Διότι οι κάρτες σε αντιπάλους της Μπαρτσελόνα, είναι η συνήθεια που έγινε λατρεία: 30 φορές έχουν αποβληθεί αντίπαλοί της σε αγώνες του Τσάμπιονς Λιγκ. «Ναι, αλλά είναι ομάδα που κρατάει πολύ τη μπάλα, που την κυκλοφορεί, που δέχεται πολλά μαρκαρίσματα στο 90λεπτο». Σωστά. Σάμπως είναι η μοναδική ομάδα με τεχνίτες παίκτες που «τρώει ξύλο»; Όχι βέβαια, υπάρχουν κι άλλες. Πόσες φορές λοιπόν αυτές οι άλλες, έχουν δει αντίπαλό τους να αποβάλλεται σε αγώνες Τσάμπιονς Λιγκ; 20 η Μπάγερν Μονάχου. 18 η Άρσεναλ. 16 η Ρεάλ Μαδρίτης. Ναι, η «ευνοημένη Ρεάλ», η «Ρεάλ των θεατρίνων» έχει κερδίσει τις μισές αποβολές αντιπάλων σε σχέση με την «άμεμπτη Μπαρτσελόνα».

Ναι, είναι ομαδάρα η Μπαρτσελόνα. Και έχει εκατομμύρια φίλους σε όλο τον κόσμο. Φίλους που την βλέπουν και την αγαπούν εδώ και πολλά χρόνια αλλά και διάφορους «τρέντιδες» του ποδοσφαίρου, νεόκοπους φίλους του αθλήματος, που υποστηρίζουν τη Μπαρτσελόνα διότι είναι μόδα να είσαι Μπαρτσελόνα, διότι οι γνώσεις τους γύρω από το ποδόσφαιρο περιορίζονται στον Μέσι, «στον άντρα της Σακίρα» και «σ' αυτόν που δαγκώνει τους αντιπάλους». Δυστυχώς, αυτοί οι τελευταίοι είναι πολλοί και είναι «πελάτες» και καταναλωτές που αγοράζουν τα προϊόντα των χορηγών και τρώνε πατατάκια και πίνουν μπύρες (ενδεχομένως τρώγοντας σούσι οι ελεεινοί κατά τη διάρκεια των αγώνων...) και χρησιμοποιούν πιστωτική κάρτα. Αυτοί οι «πελάτες» λοιπόν, είναι ο λόγος που «πρέπει» η Μπαρτσελόνα να συνεχίζει πάσει θυσία στη διοργάνωση, όσο παραπέρα γίνεται, να παίρνει το απαραίτητο σπρωξιματάκι ή τη χυδαιότερη αβάντα, να ξεπερνάει τον σκόπελο με μια αυστηρή αποβολή αντιπάλου ή με ένα πέναλτι με πολλά κιλά υποκριτικής ερμηνείας.

Και φυσικά, όταν θα πάρει το σφύριγμα που χρειάζεται και μετά πάει και βάλει ένα και δυο και τρία γκολ, οι φίλοι της θα «ξεχάσουν» ό,τι προηγήθηκε, τον τρόπο με τον οποίον ισοφάρισε ή το γεγονός ότι έπαιξε με παίκτη παραπάνω για 60 λεπτά και θα μιλήσουν για «καταλανική ψυχή», «μεγάλη μπάλα», «ομαδάρα από άλλο πλανήτη», το MSN, τη VGA, το Gti... Γνωστή ιστορία και καραμέλα που δεν λέει να λιώσει εδώ και τόσα χρόνια...

The post UEFAλόνα μπορείς, μπορείς να προκριθείς… appeared first on KoolNews.