Steve Jobs: Ο Fassbender κάνει το δικό του «βαθούλωμα» στο μέλλον [βίντεο]

Όταν πέθανε, ήταν κάτι παραπάνω από δεδομένο ότι η ζωή του θα γίνει ταινία.

Γράφει ο Στέργιος Πουλερές

Δεν περιμέναμε όμως με τίποτα ότι θα έβγαινε η ξενέρα με τον Asthon Kutcher. Κι αυτό το λάθος, αυτή η αμέλεια σε βάρος του Steve Jobs έπρεπε με κάποιο τρόπο να διορθωθεί. Γι΄αυτό όταν έγινε γνωστό ότι ο Aaron Sorkin θα έγραφε σενάριο, ο Danny Boyle θα σκηνοθετήσει

Το μόνο που έμενε, ήταν να δούμε πόσο ψηλότερα από το απλώς «καλό» θα κυμαινόταν. Εν τέλει, κινήθηκε τόσο ψηλά, ώστε η διάκριση «καλό» ήταν τόσο μακρινή που φαινόταν σαν μια τελεία.

Ο Sorkin, για τους μη γνωρίζοντες, είναι ένας από τους 4-5 καλύτερους σεναριογράφους στο Hollywood, έχοντας στο βιογραφικό του το Newsroom, που μπαίνει άνετα στις δέκα καλύτερες σειρές της δεκαετίας ως προς τη δύναμη του σεναρίου και την ώθηση που έδινε στους ηθοποιούς, έχει το Moneyball με τον Brad Pitt, έχει και το Social Network με τον Jesse Eisenberg.

Έτσι ακριβώς λειτούργησε και στην ταινία Steve Jobs, την καλή. Το σενάριο του απλοποίησε το έργο του Boyle, μιας και ήταν δομημένο με τέτοιο τρόπο ώστε να βγει μια ταινία που δεν χρειάζεται τίποτα άλλο για να την δεις. Ούτε φωτογραφία τρομερή, ούτε ιδιαίτερα εφέ. Χρειάζεται έναν σκηνοθέτη σαν τον Boyle και ένα καστ που ξέρεις ότι δίνει πάντα το καλύτερο που έχει. Ο Michael Fassbender, η Kate Winslet, ο Jeff Daniels (πρωταγωνιστής του Newsroom) και αυτός που εξέπληξε πολύ ευχάριστα, ο Seth Rogen, που απέδειξε ξανά ότι δεν είναι απλός ένας αστείος τύπος, είναι ένας πολύ έξυπνος τύπος με ταλέντο που ξέρει πως να το διαχειριστεί.

Το Steve Jobs είναι τρεις ιστορίες. Ιστορίες που μοιάζουν σαν deja vu μέσα στο χρόνο. Είναι όλα όσα συνέβησαν πριν από τις τρεις μεγάλες παρουσιάσεις στην ζωή του Steve Jobs. Η πρώτη, όταν θα σύστηνε το Macintosh στο κοινό. Η δεύτερη όταν έφυγε από την Apple και έκανε την δική του εταιρεία, με στόχο, όχι να την διατηρήσει, αλλά να πείσει την Apple να τον αγοράσει και να επιστρέψει. Η τρίτη, όταν θα εγκαινίαζε μια νέα εποχή στην εταιρεία με τα νέα Mac. Δεν είναι δηλαδή μια ιστορία με γραμμική συνέχεια. Δεν είναι το success story του Steve Jobs. Είναι όλα τα υπόλοιπα που τον έκαναν ότι ήταν, που τον διαμόρφωσαν.

Η βασική ερώτηση που θέτουν Sorkin και Boyle είναι η εξής: πώς λειτουργεί ένας άνθρωπος στην συνδιαλλαγή του με τους άλλους ανθρώπους, όταν ο στόχος του είναι να κάνει ένα βαθούλωμα στο σύμπαν και το μέλλον; Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να θέλει να αφήσει το αποτύπωμα του στην παγκόσμια Ιστορία και να καταφέρει να είναι φυσιολογικός στους δεσμούς του με φίλους, γυναίκα και παιδί; Η απάντηση είναι καταφανώς αρνητική.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι ισχύει πραγματικά απ΄όλα αυτά για τον Steve Jobs, αλλά η αναζήτηση της τελειότητας, μιας ελιτίστικης τελειότητας, σε κάνει να αδιαφορείς για το τι πιστεύουν οι άλλοι γύρω σου. Σε κάνει να λειτουργείς με μοναδικό γνώμονα την δική σου αισθητική, τις δικές σου επιθυμίες, αδιαφορώντας για το αν οι άλλοι σε αντιπαθήσουν ή σε θεωρήσουν μαλάκα. Κι αυτό γιατί έχεις επιφορτιστεί με τον ρόλο του καλλιτέχνη, αυτού που το νιώθει μέσα του ότι προορίστηκε για να αλλάξει τον κόσμο, για να τον πάει πολλά βήματα μακριά. Όχι όμως όλους. Μόνο τους λίγους κι εκλεκτούς.

Στην ανηφόρα προς το πάνθεον είναι πιθανό να αφήσεις ως θύματα πρόσωπα και καταστάσεις που είθισται να τις εκμεταλλεύονται αλλιώς οι άνθρωποι. Τα είθισται όμως είναι για τους συνηθισμένους ανθρώπους. Αυτούς που η δουλειά δεν είναι πάθος και προτεραιότητα. Ο Steve Jobs δεν ήταν τέτοιος. Αρνήθηκε να δεχτεί το γεγονός ότι έχει κόρη και έμενε σε μια απλή οικονομική κάλυψη των αναγκών της και της μητέρας της. Δεν ήταν στοργικός απέναντι της. Είχε τολμήσει να πει στο Time ότι το παιδί μπορεί να είναι κόρη του 28% των Αμερικάνων. Κι όλα αυτά γιατί ένας άντρας, και δη ένας τέτοιος άντρας αρνείται να χτίσει έναν τέτοιο δεσμό. Τον βλέπει σαν δεσμά που θα τον κρατήσουν στο έδαφος όταν εκείνος θα πάρει την απόφαση να πετάξει.

Για να κάνεις βαθούλωμα στο σύμπαν πρέπει να μην σε νοιάζουν οι απώλειες. Πρέπει να αγκαλιαστείς με τις θυσίες. Οι επαμφοτερίζουσες συμπεριφορές, τα μπρος-πίσω, μόνο την αποτυχία θα φέρουν. Αυτό δεν είναι μια per se κυνική αντίληψη του γίγνεσθαι. Είναι ζήτημα ατομικών στόχων. Και ο Steve Jobs τους είχε οριοθετήσει εξ αρχής και τοποθετήσει στο ψηλότερο σκαλί του.

Σημαντική είναι και η έννοια του χώρου στην ταινία, αφού ο Danny Boyle κάνει ελάχιστη αλλαγή τοποθεσίας. Όλα γίνονται σε ένα μεγάλο αμφιθέατρο, στην αίθουσα του κοινού, στα παρασκήνια, στα καμαρίνια και ελάχιστα σε εξωτερικό χώρο. Αυτός ο περιορισμός είναι συνυποδηλωτικός της προσήλωσης του Steve Jobs. Ένα είναι το δοχείο στο οποίο ρέει η ύπαρξη του. Όλα τ΄άλλα είναι απλώς αναπόφευκτα. Ακόμα και τη γυναίκα που στάθηκε βοηθός του για είκοσι χρόνια, τη Joanna, την είχε στη διαταγή. Στην διευθέτηση των λεπτομερειών που δεν έπρεπε να αποσπάσουν την προσοχή του από τη μεγάλη εικόνα.

Ο Michael Fassbender σε έναν από τους ρόλους που σίγουρα θα τον μνημονεύουν στο μέλλον, είναι η ιδανική αντανάκλαση μιας ζωής βασισμένης στο σκληρό, στο πειθαρχημένο, στο οραματικό, στο κυνήγι μιας μονοθέσιας αιωνιότητας. Να ξεπεράσει την ανθρώπινη υπόσταση του, γιατί την θεωρεί παραπαίουσα μπροστά στη δύναμη της τεχνολογίας. Για όλους όμως έρχεται το πέρασμα του χρόνου που σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι κυνηγάς ανεμόμυλους και ότι είσαι ένας Δον Κιχώτης που κάποια στιγμή θα γίνεις Σάντσο Πάντσα. Οι εκφράσεις του Fassbender πριν από κάθε παρουσίαση, η επιβλητικότητα του είναι στοιχεία που αποτελούν το «δεύτερο σπίτι» του.

Δίπλα του η Kate Winslet, προσφάτως βραβευθείσα με Χρυσή Σφαίρα, στον ρόλο μιας γυναίκας που αποτελεί τον κυματοθραύστη του Steve Jobs, της βοηθού του Joanna Hoffman. Ξέρει πότε την παίρνει να φέρει αντίρρηση και πότε πρέπει να πάει με τα νερά του. Γιατί δεν είναι μόνο η γυναίκα που ερωτεύεσαι εκείνη που σε μανιπουλάρει. Η Winslet είναι Η Γυναίκα, με όλα τα συμπαραμαρτούντα, και έχει τη φωνή που οδηγεί τον Jobs στα μονοπάτια, όχι αυτά που επέλεξε, αλλά αυτά που απέφευγε και πίστευε ότι δεν θα είναι ποτέ έτοιμος να αντιμετωπίσει. Εκείνη του δείχνει πόσο λάθος έβλεπε για χρόνια κάποια πράγματα, του αναιρεί τις πανίσχυρες και εδραιωμένες πεποιθήσεις, φέρνει την επανάσταση στο μυαλό του και του καθαρίζει την εικόνα της ζωής του.

Εκείνος όμως που εκπλήσσει είναι ο Seth Rogen. Τον έχουμε συνηθίσει σε κωμικούς ρόλους, σε ταινίες που τις φτιάχνει μόνος του και έχουν στόχο το υπερβολικά καμμένο χιούμορ και την καρικατουρίστικη αναπαράσταση καταστάσεων, όμως στον ρόλο του Steve Wosniak δίνει ρεσιτάλ δραματικά ουδέτερης ερμηνείας, όντας ο τύπος που δεν βλέπει το όνομα του να φωτίζει στη μαρκίζα μόνο, αλλά αυτός που θέλει να λειτουργεί ως Ντ' Αρντανιάν. Βρίσκεται στη σκιά της δόξας του ενός, αλλά το αποδέχεται και τον επιβραβεύει προσπαθώντας να τον κάνει περισσότερο ανθρώπινο.

Στο συμπλήρωμα οι Jeff Daniels και Katherine Waterston, ο ένας CEO της Apple, ο John Sculley και η άλλη η μητέρα της κόρης του Jobs. Ο μεν Daniels, με την παρακαταθήκη του Will McAvoy, παίζει άνετα και με υψηλές προδιαγραφές τον ρόλο του, ενώ η Waterston μεταβαίνει από την απόγνωση στην αγανάκτηση και τούμπαλιν. Όλοι τους βέβαια με την καθοδήγηση του Danny Boyle.

Όλοι μαζί κάνουν εν τέλει ένα βαθούλωμα στον κινηματογράφο και την καριέρα τους.

Πηγή ToraTora.gr

The post Steve Jobs: Ο Fassbender κάνει το δικό του «βαθούλωμα» στο μέλλον [βίντεο] appeared first on KoolNews.