Daily Post by Πέτρος Κωστόπουλος: Η μέρα που γνώρισα τον Ντέιβιντ Μπάουι

Ο Ντέιβιντ Μπάουι ήταν για μένα ένας γλυκός κύριος με κουστούμι. Τον θαύμαζα μια ολόκληρη ζωή. Και τελικά, καλά έκανα και τον θαύμαζα.

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

Θα σας γυρίσω πίσω στο 1989. Τότε, αρθρογραφούσα στο ΚΛΙΚ. Εγώ αρθρογραφούσα και ο Ντέιβιντ Μπάουι βρισκόταν σε μια μεταβατική καλλιτεχνικά περίοδο της ζωής του. Ήταν στο φινάλε μιας δεκαετίας που επαναπροσδιόριζε συνεχώς τον εαυτό του και το περιεχόμενο της μουσικής του.

Χάρις σε μια πρόσκληση της EMI, είχα βρεθεί στη Νέα

Υόρκη να παρακολουθώ τα International Rock Awards. Από τη σκηνή παρέλασαν όλα τα ονόματα που ήθελα για χρόνια να δω. Keith Richards, Tina Turner, Living Colors, Bangles, Robert Palmer, Eric Clapton, Alice Cooper, Sheila O και φυσικά ο Ντέιβιντ Μπάουι που τότε σύστηνε για πρώτη φορά στο κοινό τη μπάντα του, τους Teen Machine. Η αλήθεια είναι εγώ είχα τρελαθεί με το China Girl, το Let's Dance και το Modern Love στον δίσκο του '83, οπότε ο ήχος των Teen Machine μου έκανε πολύ ξένος, πολύ metal για τον Μπάουι. Αλλά ο Μπάουι, είναι Μπάουι.

Μετά το τέλος των βραβείων είχε κανονιστεί να πάμε στο bar-restaurant ZIG ZAG στην 7η λεωφόρο, όπου είχαν προσκληθεί γύρω στα 50 άτομα, και μου είχαν φιξάρει μια μικρή συνέντευξη στον Μπάουι.

Τα φλας άστραφταν, οι νεαρές τον ακουμπούσαν, τα μάτια τον κοίταζαν με θαυμασμό, αλλά και με λίγη ζήλια. Όχι για τις νεαρές και τα φλας, αλλά γιατί στα 40 του χρόνια, ο Ντέιβιντ Μπάουι ήταν πάντα ένας καλοδιάθετος νεαρός πρίγκηπας. Με ιδιαίτερα καλή ανατροφή και τρόπους. Καλά έκανα τελικά και τον θαύμαζα μια ζωή ολόκληρη, σκεφτόμουν. Ο θαυμασμός αξίζει στους γλυκούς κυρίους με τα κουστουμάκια.

Στεκόταν στο μπαρ, γλυκός, σεμνός, χαμογελαστός, με το κλασσικό σταυρωτό, μπλε κουστούμι, Δανδής με τα όλα του, με τη γραβάτα άψογα δεμένη. Πηγαινοερχόταν με ένα ποτό στο χέρι και μιλούσε με τους καλεσμένους του. Εγώ ήμουν με ένα φίλο μου που έμενε στη Νέα Υόρκη, τον Μιχάλη τον Σκαφίδα, που ήταν συνεργάτης μου στο ΚΛΙΚ. Ήταν κάποιος δίπλα του και μιλούσαν, αλλά δεν μπορούσα να τον καταλάβω. Εγώ με τον Μιχάλη πίναμε τα ποτάκια μας, αλλά εμένα, με 10 ώρες ταξίδι, τζετ λαγκ και 25 ώρες αϋπνίας, με είχαν στείλει αδιάβαστο.

Μας σύστησαν και μου λέει να περάσω σε λίγο, γιατί μιλούσε με τον φίλο του, στεκόταν από πάνω του και καμιά φορά δίπλα του. Αφού τον περιεργαζόμουν για κανά δεκάλεπτο και σκεφτόμουν ότι ο καναπές είναι ό,τι πρέπει για να κοιμηθώ. Ξαναπήγα και δεύτερη φορά και μου λέει πάλι να πάω σε λίγο. Του λέω «πώς το βλέπεις; Θα το κάνουμε; Γιατί έχω και τζετ λαγκ και κουτουλάω στο μπαρ». Ήταν τόσο χαλαρός και μου λέει «Όχι στο υπόσχομαι. Αλλά έλα σε λίγο, άλλωστε δεν βιαζόμαστε εδώ πέρα. Μην ανησυχείς όμως».

Καθώς μου τα έλεγε εγώ έβλεπα τον φίλο του που είχε πέσει πάνω στο ποτό, με γυρισμένη πλάτη, ένα άσπρο t-shirt, ένα ξεφτισμένο τζιν και μια μπαντάνα, κλασσική κοκκινόμαυρη. Αρχίσαμε να μιλάμε και αφού τελειώσαμε τη συζήτηση, που είπαμε χαβαλεδιάρικα πράγματα που δεν γράφονται, τον ρώτησα «τι έχει ο φίλος σου;». Μου λέει«Στεναχώριες γκομενικές. Έτσι είναι αυτός». «Πολύ βαριά το έχει πάρει» του λέω με περισπούδαστο ύφος. «Καλά, δεν κατάλαβες ποιος είναι;» είπε ο Μπάουι. Του λέω όχι.

Μου αποκάλυψε ότι ήταν ο Σον Πεν δίπλα του, που μόλις είχε χωρίσει με τη Μαντόνα (ποτέ δεν κατάλαβα τι του βρήκε, τότε υπήρχαν και φήμες ότι την έδερνε), το είχε ρίξει στο ποτό - εξάλλου εκείνη την περίοδο ο Πεν ήταν πάντα μεθυσμένος - και ο Ντέιβιντ Μπάουι τον παρηγορούσε. «Έχω να παρουσιάσω τον δίσκο, αλλά αυτός είναι φίλος μου, δεν μπορώ να τον αφήσω. Ήρθε να με δει γι΄αυτό» μου είπε. Μιλούσαμε για αρκετή ώρα και καθώς τον παρατηρούσα να μιλάει ήρεμα και ωραία αγγλικά, κατάλαβα ότι δεν έχω απέναντι μου αυτή την εξωγήινη εξτραβαγκάντζα, αυτόν τον extreme καλλιτέχνη, τον Ziggy Stardust, αλλά έναν κανονικό λόρδο, έναν βασιλιά της glam rock σε κουστουμάτη εκδοχή. Ήταν ένας ακόμα πιο καλοντυμένος Bryan Ferry.

Ντέιβιντ Μπάουι: Ωραίοι άνθρωποι οι Έλληνες. Τους ξέρω. Πάω συχνά στην Πάτμο.

Εγώ: Το ξέρω. Άλλωστε γίνεσαι θέμα στις εφημερίδες τις πιο πολλές φορές. Νομίζω ότι έχεις ένα σπίτι εκεί...

-Όχι δεν έχω σπίτι. Πάω σ' ένα ζευγάρι πολύ καλών μου φίλων. Φέτος θα ξαναπάω. Είναι όμορφα, ήσυχα, γαλήνια θα έλεγα στην Πάτμο.

-Πώς πήρες την απόφαση να «αφήσεις» το Μπάουι και να γίνεις Teen Machine; Μάλλον δεν έχει ξαναγίνει αστέρας της ροκ να αφήνει το όνομα του για το όνομα ενός γκρουπ.

-Ήταν θέμα μοναξιάς. Τόσα χρόνια δουλεύω μόνος. Ήθελα κάποια στιγμή να λειτουργήσω μέσα σ' ένα σύνολο. Να ανταλλάσσω εμπειρίες και απόψεις. Δε νομίζω ότι χάνω. Αντίθετα, οι εμπειρίες που κερδίζω είναι σημαντικές. Είναι μια υπόθεση μιας ομάδας φίλων, μη νομίζεις ότι αυτό που ακούς είναι μόνο Μπάουι. Δεν είναι μάρκετινγκ, είναι ανάγκη. Εσένα δεν σ' αρέσει να δουλεύεις με φίλους σου;

-Άλλαξες και τους ήχους σου όμως. Έχουμε πάλι τους παλιούς ροκ ήχους, τέλειωσαν τ' άλλα πειράματα;

-Μα για πειράματα πρόκειται πάντα. Όταν σκέφτομαι, οργανώνω, ποθώ κάτι και τελικά το πραγματοποιώ, για μένα έχει πια περάσει. Βρίσκομαι αλλού. Ψάχνω για κάτι άλλο, δεν μπορώ να επαναλαμβάνομαι. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με ένα καθαρόαιμο ροκ, που πάντα μ' άρεσε και πάντα θα μου αρέσει. Δεν είναι όμορφο; Δεν σου άρεσε;

-Μου άρεσε, αλλά μου είχε αρέσει και παλιότερα, το 1984, όταν έπαιζες με μαύρους μουσικούς, τον Nile Rodgers και τους άλλους. Τότε είχες αναγκάσει τους Αμερικάνους να παίζουν την μαύρη μουσική στα ραδιόφωνα τους.

-Τόσο το καλύτερο για μένα. Όταν κάνω κάτι, έχω πάντα μια αγωνία. Όμως τώρα σου ξαναλέω ότι έχω και τη χαρά της παρέας με τα παιδιά. Χωρίς φίλους και παρέα δεν μπορείς να κάνεις ροκ. Πρόσεξε τις κιθάρες και τη φωνή μου σε αυτό το δίσκο. Διάλογος είναι, ερωτήσεις, απαντήσεις, αγωνίες, διασκέδαση, πλάκα.

-Ο Σον Πεν σε περιμένει, να τελειώνουμε. Θα κάνετε συναυλίες; Δεν είναι μουσική δωματίου αυτό που παίζετε.

-Πολύ καλό παιδί ο Πεν. Χάρηκα που είναι εδώ. Ήταν στενοχωρημένος τελευταία. Συναυλίες; Γιατί όχι; Αυτό σκεφτόμαστε. Δεν έχεις κοιμηθεί, ε; Τότε πήγαινε για ύπνο.

-Καληνύχτα κι ευχαριστώ.

-Τι καληνύχτα; Σε κάποιο κλαμπ θα πάω. Κι εγώ ευχαριστώ.

Εννοείται πως σε εκείνο το τεύχος Μαρτίου του ΚΛΙΚ, ο Ντέιβιντ Μπάουι ήταν εξώφυλλο και μέσα είχαμε ένα μεγάλο αφιέρωμα.

Πηγή: ToraTora.gr

The post Daily Post by Πέτρος Κωστόπουλος: Η μέρα που γνώρισα τον Ντέιβιντ Μπάουι appeared first on KoolNews.