Άσπρισε η κούτρα σου Κουβέλη...

Θάνος Οικονομόπουλος

Τα στερνά τιμούν τα πρώτα, λέει ο λαός. Δεν μπορεί, κάπου θα το' χει ακούσει ο Φώτης Κουβέλης, αλλά εμμονικά κάνει σαν να μην το' χει ακούσει ποτέ.

Και με αξιοπερίεργη “συνέπεια”, πολιτεύεται λες και θέλει να σβήσει το στίγμα που άφησε η διαδρομή του στην πολιτική σκηνή...

Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι; Ίσως, Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι οι κινήσεις του συμπαθούς (και στο εκλογικό σώμα κάποτε...) κ. Κουβέλη, απλώς αποκαλύπτουν κάποια

ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ιδιοσυγκρασίας του και της πολιτικής του συμπεριφοράς, τα οποία δεν είχαν γίνει αντιληπτά από την κοινωνία. Σε αντίθεση με τους ανθρώπους που πολιτικά τον περιέβαλλαν, όπως οι ίδιοι σήμερα υποστηρίζουν. Απλώς, η επικοινωνιακή του εικόνα, έξω από τα σκοτεινά δωμάτια της κομματικής εσωστρέφειας σε μειοψηφικούς πλην καθαρούς ως προς τον ιδεολογικό τους προσανατολισμό χώρους όπου εκινείτο, άλλαξε (και αλλάζει ακόμη, δυστυχώς...) στο φως του πολιτικού προσκηνίου και της ευθύνης. Από μια σοβαρή συνιστώσα μιας μειοψηφικής αριστεράς, βγήκε ξαφνικά στην μεγάλη σκηνή στην οποία τα λόγια δεν αρκούν. Απαιτούνται πράξεις. Με το κόστος που συνεπάγονται, από την στιγμή που η μαθημένη στην άνευ κόστους αντιπολίτευση αριστερά, κλήθηκε να επωμισθεί το βάρος της κυβερνώσας εξουσίας...

Το καλοκαίρι του '10, ο κ. Κουβέλης αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι ισχυρίσθηκαν ότι δεν άντεξε την μη ανάληψη της ηγεσίας του κόμματος, με την γεύση του “ανθ' ημών, Τσίπρας”.Να μην δεχθούμε αυτή την άποψη. Να μείνουμε στο ότι ψυχανεμιζόμενος την σκληροπυρηνική στροφή που θα επιχειρούσε η νέα ηγετική ομάδα, αποφάσισε-ο ίδιος και οι σύντροφοί του που τον ακολούθησαν- να μείνει συνεπείς στις ιδέες της ευρωπαϊκής ανανεωτικής αριστεράς. Και από απομειούμενη μειοψηφία, να επιχειρήσει να την αναδείξει σε υπολογίσιμη δύναμη ευθύνης. Που, με δεδομένες τις συγκυρίες και την προϊούσα απαξίωση του επί δεκαετίες δικομματισμού, θα μπορούσε να αναδειχθεί σε κρίσιμη κυβερνητική οντότητα, σε μια δύσκολη εποχή που ήταν φανερό ότι οι αυτοδυναμίες (και παντοδυναμίες...) δεν θα ευδοκιμούσαν ξανά.

Και το πέτυχε, μαζί με τους συνεργάτες που τον ακολούθησαν. Η συμμετοχή του στο κυβερνητικό σχήμα που δημιουργήθηκε μετά τις δεύτερες εκλογές του '12, προ του φόβου της άμεσης χρεωκοπίας και της ευρωπαϊκής απομόνωσής μας, προσέδωσε στο εγχείρημα της ΔΗΜΑΡ και στον Φώτη Κουβέλη ειδικότερα κύρος. Και ανταύγειες πατίνας σοβαρότητας και υπευθυνότητας. Ήταν ,όμως, προφανές για κάθε ρεαλιστή αναγνώστη της δύσκολης πραγματικότητας που βίωνε η Ελλάδα, πως η ευθύνη αυτή, θα είχε και κόστος πολιτικό, αφού οι αποφάσεις που έπρεπε να ληφθούν θα ήταν επώδυνες, ακόμη και άδικες. Ο κ. Κουβέλης, έδειξε να απολαμβάνει την αίσθηση της εξουσίας στο προσκήνιο, αλλά δεν άντεξε (ενδεχομένως και παρακινούμενος από συγκεκριμένους συνεργάτες του που ονειρευόντουσαν έναν.... άλλο αλλά ίδιο ΣΥΡΙΖΑ!) το συνακόλουθο κόστος. Δεν περίμενε να δει αν ,το εξ αρχής υψηλού ρίσκου, εγχείρημά του θ' απέδιδε καρπούς. Και αποφάσισε να... την “κάνει” από την συγκυβέρνηση, τρομοκρατημένος από την (αναμενόμενη-και ΝΔ αλλά και ΠΑΣΟΚ την υπέστησαν) δημοσκοπική κατρακύλα της ΔΗΜΑΡ. Και μάλιστα με μια αφορμή, το άγαρμπο σίγουρα, κλείσιμο της ΕΡΤ που ούτε ως αξιοπρεπής πρόφαση δεν έστεκε...

Το πως εκτιμήθηκε από την κοινωνία αυτή του η μεταστροφή, φάνηκε απροκάλυπτα στις ευρωεκλογές: η ΔΗΜΑΡ, καταποντίστηκε, εξανεμίσθηκε. Και από εκεί... αρχίζει το κωμικό δράμα. Ο κ. Κουβέλης, ανέλαβε (με κάποια καθυστέρηση...) την ευθύνη του δυσμενούς αποτελέσματος, υποσχέθηκε (με ακόμη μεγαλύτερη καθυστέρηση...) να εγκαταλείψει την ηγεσία του κόμματος, και στο τέλος “εξήγησε” γιατί λέγοντας ότι θ' αποχωρήσει, εννοούσε ότι θα ... παραμείνει αρχηγός! Χωρίς να πείσει κανέναν. Ούτε καν τα στελέχη και πολλούς βουλευτές (και προσωπικούς φίλους του...) που σταδιακά αλλά με ευπρέπεια εγκατέλειψαν το σκάφος. Όχι, ίσως, επειδή βυθιζόταν, αλλά επειδή εξευτελίστηκε το όλο “ταξίδι”.

Κανέναν δεν θα πείσει ο κ. Κουβέλης ότι η πρωταρχική σκέψη που κατηύθυνε τις επιλογές και τις κινήσεις του, δεν ήταν η προσωπική του πολιτική διάσωση. Η παραμονή του στο προσκήνιο. Κάποιες πολύ σημαδιακές και εύγλωττες...σιωπές του όταν το όνομά του ανεδύετο στην επικαιρότητα ως πιθανότατου υποψήφιου Προέδρου Δημοκρατίας, κάποιες πολύ χαρακτηριστικές αμφισημίες του ,στον επόμενο πολύ πυκνό και φορτισμένο πολιτικό χρόνο, αναφορικά με το “φλερτ” του με τον ΣΥΡΙΖΑ (που επιβεβαιώνεται σήμερα πανηγυρικά!) δεν άφησαν περιθώρια τεκμηρίου αθωότητας...

Χρειάζεται να ανατρέξει κανείς στα πολύ σκληρά και απαξιωτικά που είπε ο κ. Κουβέλης όχι μόνο όταν αποχώρησε από το κόμμα αυτό, αλλά και στην συνέχεια όταν ξεδιπλωνόταν χαρακτηριστικά η πρωτοφανής διγλωσσία (που αποκαλύπτει και ασάφεια συγκεκριμένης πολιτικής σε κρίσιμα ζητήματα) του ΣΥΡΙΖΑ; Τον ΣΥΡΙΖΑ προς τον οποίον τώρα επαναπλέει ο κ. Κουβέλης, επιλέγοντας τον ως το λιμάνι της διάσωσης...Της προσωπικής του-γιατί οι (εναπομείναντες...) βουλευτές της ΔΗΜΑΡ, δεν πολυφαίνεται να ελκύονται από τα προεκλογικά δολώματα του κ. Τσίπρα για μια θέση στα ψηφοδέλτια...

Αν ο Φώτης Κουβέλης θέλει (και τον ενδιαφέρει...) να μας δείξει ότι είναι αυτός που ξέραμε και εκτιμήσαμε, αν ενδιαφέρεται να περισώσει κάτι, έστω τώρα, για να επιβεβαιωθεί η λαϊκή θυμοσοφία πως “τα στερνά τιμούν τα πρώτα”, ακόμη κι' αν θεωρεί πως έχει κάτι ακόμη να προσφέρει στον δημόσιο βίο (έστω υπό την ομπρέλα του πάλαι ποτέ “επικίνδυνου', κατά τον ίδιο, ΣΥΡΙΖΑ...) θα πρέπει από τώρα να ξεκαθαρίσει και να δεσμευτεί για δυό πράγματα:

πρώτον, ότι δεν θα δεχθεί να είναι υποψήφιος, στις πιθανές εκλογές, στο ασφαλές ψηφοδέλτιο Επικρατείας του νέου του κόμματος, αλλά θα κατέβει ως υποψήφιος που θα ζητήσει την ψήφο, την προσωπική ψήφο, του κόσμου. Ακόμη και αν πριμοδοτηθεί η υποψηφιότητά του από τους κομματικούς μηχανισμούς (κάτι για το οποίον δεν είμαστε βέβαιοι, ποια στάση θα κρατήσουν συγκεκριμένες “συνιστώσες” ), τα “κουκιά” που θα πάρει θα είναι ενδεικτικά. Καιδεύτερον, να ξεκόψει από τώρα, ότι δεν πρόκειται να δεχθεί να είναι υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ για επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Μόνο απλός βουλευτής (ακόμη και υπουργός, τυχόν), εκλεγμένος με την λαϊκή ψήφο!

Αλλιώς, το όνομά του θα καταχωρισθεί στην ιστορία, με χαρακτηρισμούς που δεν θα τιμούν κανέναν πολιτικό. Και δή της σύγχρονης ανανεωτικής και συμβάλλουσας Αριστεράς...

Κατηγορία: ΠολιτικήTags: Θάνος ΟικονομόπουλοςΦώτης ΚουβέληςσυριζαΔΗΜΑΡΑλέξης Τσίπρας