Ο πραγματικός νικητής στις Βρυξέλλες ήταν η Μέρκελ

Τι πραγματικά συνέβη στη Σύνοδο Κορυφής.

Ο Μάριο Μόντι αντιμετώπισε την Καγκελάριο της Γερμανίας και κέρδισε τη μάχη. Θα επιβιώσει μερικές ακόμα εβδομάδες ή ακόμα και μήνες στην πολιτική. Ήταν έξυπνη κίνηση να απειλήσει με βέτο σε κάτι που η Άνγκελα Μέρκελ θεωρεί απολύτως αναγκαίο. Την μπλόκαρε στη γωνία. Ήταν ένα παράδειγμα κλασικής διπλωματίας της ΕΕ.

Αλλά αυτό ήταν μόνο το προσκήνιο. Αν κοιτάξετε πίσω από την κουρτίνα, θα διαπιστώσετε ότι, για την Ιταλία, τουλάχιστον,

τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας ήταν ήδη σε θέση να αγοράσει ιταλικά ομόλογα στην ελεύθερη/δευτερογενή αγορά. Το μέσο ήταν εκεί, αλλά δεν χρησιμοποιήθηκε. Οι συμφωνηθείσες αλλαγές είναι ανεπαίσθητες. Η Ιταλία πρέπει να υπογράψει ένα μνημόνιο, και να υποβληθεί στον έλεγχο της τρόικας – το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Η διαδικασία θα είναι λιγότερο παρεμβατική – εξασφαλίζοντας κάποια αξιοπρέπεια για την Ιταλία. Αλλά θα εξακολουθεί να υπάρχει μια διαδικασία.

Το πραγματικό πρόβλημα για τις αγορές ομολόγων από τον ESM είχε λιγότερο να κάνει με τους κανόνες και περισσότερο με το συνολικό μεγέθους της ισχύος του ΕSM. Έχει ικανότητα δανεισμού 500 δισ. ευρώ – και αυτό δεν έχει αλλάξει. Δεν έχει σημασία πως το βλέπει κανείς, ο ESM απλά δεν είναι αρκετά ευρύς. Θα παρέχει κεφάλαια στις ισπανικές τράπεζες. Θα πρέπει να αναχρηματοδοτήσει το πρόγραμμα για την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Θα πρέπει σύντομα να αντιμετωπίσει την  Κύπρο και, ποιος ξέρει, ίσως και τη Σλοβενία. Ένα πλήρους κλίμακας πρόγραμμα για την Ισπανία φαίνεται ακόμα πιθανό. Πώς μπορούν να χωρέσουν και η Ισπανία κάτω από την ομπρέλα, καθώς και οι ιταλικές αγορές ομολόγων;

Ο κ. Μόντι μπορεί να έχει εξασφαλίσει το σωστό είδος συμφωνίας πολιτικά αλλά για να λύσει το πρόβλημα του μεγέθους του ESM έπρεπε να είχε επιμείνει σε μια τραπεζική άδειοδότηση. Με αυτήν, ο ESM ως τράπεζα πλέον θα μπορούσε να αξιοποιήσει το ανώτατο όριο των δανείων του σε ένα πιο ρεαλιστικό επίπεδο. Δεν θα είναι σε θέση να το κάνει αυτό τώρα.

Ο πραγματικός νικητής της συνόδου κορυφής της περασμένης εβδομάδας δεν ήταν ο κ. Μόντι, αλλά η κ. Μέρκελ. Κατάφερε να κρατήσει τις οικονομικές υποχρεώσεις της Γερμανίας αμετάβλητες. Πώς είναι δυνατόν να μην έχουμε καμία αλλαγή στις συνολικές υποχρεώσεις της Γερμανίας, ούτε στις πολιτικές της ΕΚΤ, και η Ιταλία και η Ισπανία τώρα να είναι ασφαλείς όταν δεν ήταν πριν από μία εβδομάδα;

Η συμφωνία για την Ισπανία ήταν οριακά καλύτερη – στα χαρτιά τουλάχιστον. Αλλά και εδώ δεν είναι αυτό που φαίνεται. Υπάρχουν τρία εμπόδια:

1. Η εντολή παροχής κεφαλαίων στις τράπεζες θα εξαρτηθεί από την πολιτική συμφωνία για την κοινή εποπτεία των τραπεζών. Εδώ μπορεί η κ. Μέρκελ να πάρει την εκδίκηση της. Μην περιμένετε αυτό να προχωρήσει εύκολα. Ένα κοινό τραπεζικό σύστημα θα ήταν μια πολύ μεγάλη υπόθεση, και αμφιβάλλω ότι μια λογική συμφωνία μπορεί να είναι εφικτή πριν τον