Αφημένο στη λησμονιά του χρόνου, το Μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα

Ο δρόμος που οδηγεί προς το Μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, αφημένος στη μοίρα του από το 1974. Καταμεσής του δρόμου πρόβατα από κοπάδια σταματούν το αυτοκίνητο για να περάσουν -  εικόνες που σπάνια βλέπεις αλλού – βόσκουν δεξιά και αριστερά στα χωράφια που είναι ξερά. Οι βροχές δεν ήρθαν ακόμη εδώ για να δροσίσουν τη γη.

Στη διαδρομή, ανάμικτα τα συναισθήματα. Γη δική σου, τόποι δικοί σου και να βλέπεις τις κόκκινες τουρκικές σημαίες παντού, να σου σουβλίζουν την ψυχή.

Φθάνοντας προς το Μοναστήρι, γαϊδούρια ημερωμένα πλησιάζουν

τα αυτοκίνητα στο δρόμο και τα σταματούν. Δείχνουν μαθημένα, να δέχονται φαγητό από τους περιηγητές.

Η πορεία προς το Μοναστήρι είναι όλο λακκούβες στο δρόμο. Ο χρόνος αρχίζει να δείχνει τη φθορά του στο όλο τοπίο. Τα σπιτάκια που άλλοτε φιλοξενούσαν τους πιστούς που έρχονταν από μακριά για να προσκυνήσουν, ερημωμένα.

Τα γαϊδούρια φαίνεται να είναι η τουριστική ατραξιόν του Μοναστηριού, αφού αρκετά βρίσκονται στο προαύλιο και δέχονται τη φιλία των τουριστών που έχουν έρθει να δουν το Μοναστήρι.

Τα χαϊδεύουν, τους δίνουν να φάνε, βγάζουν φωτογραφίες μαζί τους…

Το κύμα σπάζει στους βράχους αγριεμένα, εκεί που είναι το αγίασμα του Μοναστηριού. Η θάλασσα φαίνεται να είναι θυμωμένη, πληγωμένη και βγάζει τη λύσσα της στα κύματα που σπάνε στους βράχους πλάι στο Μοναστήρι.

38 τώρα χρόνια, το κύμα σπάει σε αυτούς τους βράχους με ένα μοιρολόι θαρρείς και ένα καημό. Οι τουρκικές σημαίες κυματίζουν στο προαύλιο του Μοναστηριού, ξένες στο γαλάζιο το κύμα και την ιερότητα του χώρου. Αυτό το Μοναστήρι αποτελεί σύμβολο της Ορθοδοξίας και πίστη μας, φρουρός ακοίμητος της ελευθερίας μας.

Ξένοι προς το περιβάλλον και οι Τούρκοι πραματευτές που πουλάνε την πραμάτεια τους – εικόνες του Αγίου, σταυρούς κι ένα σωρό άλλα πράγματα που δεν γνωρίζουν τη σημασία τους.

Καθώς πας να πάρεις αγίασμα, ένας Τούρκος τρέχει για να σου πωλήσει ένα παγούρι πλαστικό για να το βάλεις μέσα, ζητώντας σου και δύο ευρώ…

Η εικόνα του Μοναστηριού, όπως είναι σήμερα, σου πληγώνει την ψυχή. Οι ξύλινες κατασκευές που είναι κτισμένες πάνω από το ναό – πόρτες, παράθυρα, παραστατοί – σάπιες. Σκουριασμένες είναι και οι μεταλλικές κατασκευές, που κρατούν την όλη κατασκευή στην ζωή…Τα ασβεστώματα από τους τοίχους ριγμένα. Ακόμη και τα πέτρινα σκαλοπάτια έχουν φθαρεί.

Τα μεσαιωνικά κτίσματα με τις καμάρες έχουν επίσης φθαρεί κι αυτά από το χρόνο, που φαίνεται να κτύπησε αδυσώπητα στην προκειμένη περίπτωση.

Αγέρωχο ξεπροβάλει το καμπαναριό, που απ’ εδώ μια μέρα θα ακουστεί ο ήχος της λευτεριάς σε όλο το νησί.

Μεταλλικές κατασκευές αναστήλωσης έχουν τοποθετηθεί σε διάφορα κτίσματα του Μοναστηριού, κρατώντας το βάρος του για να μην πέσει.

Καθώς διασχίζεις την κεντρική καμάρα, βρίσκεις τη μεγάλη ξύλινη πόρτα, είσοδο του ναού. Την σπρώχνεις λίγο και μπαίνεις μέσα. Στην καρδιά κυριαρχούν αισθήματα δέους και συγκίνησης. Πάνω από ένα πατάρι, είναι αρκετά νομίσματα. Δίπλα είναι η μεγάλη εικόνα του Απ