Οnce brothers, τώρα πάλι φίλοι!

Οι εθνικές ομάδες των έξι χωρών που αποτελούσαν την πάλαι ποτέ (ενιαία) Γιουγκοσλαβία συναντήθηκαν τις προηγούμενες μέρες στο τουρνουά της Λιουμπλιάνα και ο Βασίλης Σκουντής γυρίζει είκοσι χρόνια πίσω και θυμάται πως χώρισαν τα τσανάκια τους... Πρώτα απ' όλα θα ήθελα να 'μουν από καμιά μεριά σε εκείνο το εστιατόριο της Λιουμπλιάνα, όπου έμαθα πως συνευρέθησαν και συνέφαγαν ο Ιβκοβιτς, ο Μάλκοβιτς και ο Ομπράντοβιτς. Να ' μαι από καμιά μεριά και να στήσω αυτί στις κουβέντες που (θα) έκαναν γι' αυτά που τους χωρίζουν, αλλά και για ό,τι τους ενώνει... Βεβαίως η συνάντηση αυτή δεν υπήρξε αντιπροσωπευτική, διότι και οι τρεις συνδαιτυμόνες είναι Σέρβοι, απλώς κάποτε (που τα lobbies της πατρίδας τους ήταν ισχυροί πόλοι ανάπτυξης) ανήκαν σε διαφορετικές "αιρέσεις" της ίδιας μπασκετικής θρησκείας: ο Ντούντα και ο Ζοτς (ως πνευματικό τέκνο του) είχαν αποδεχτεί τη διαθήκη του προφέσορα Νίκολιτς και εθεωρούντο φυσικοί κληρονόμοι του, ενώ ο Μπόζα εφέρετο ως ο αρχιερέας του αντιπάλου δόγματος, όπου είχαν επίσης στρατολογηθεί ο Σάκοτα, ο Τζούροβιτς και ο Σούμποτιτς... Αυτήν την παγιωμένη εικόνα είχα στο μυαλό μου, μέχρι που βγήκε πριν από έναν χρόνο (μεσούσης της έντασης που προκάλεσε ο ημιτελικός Τουρκία-Σερβία στο Μουντομπάσκετ) ο Τάνιεβιτς για να κατηγορήσει τον Ιβκοβιτς ότι καταχράστηκε, λέει, την κληρονομιά του Νίκολιτς και πλασάρει τον εαυτό του ως εγγυητή της! "Οh, family affairs, darling" που έλεγε και η Αλίκη Βουγιουκλάκη στον χίπη φίλο της, όταν άκουσε τον Κωνσταντάρα να ωρύεται στην κωμωδία "η κόρη μου η σοσιαλίστρια"! Οικογενειακές υποθέσεις, που μερικές φορές μπερδεύονται τόσο πολύ, ώστε μπροστά τους ο γόρδιος δεσμός να μοιάζει με παιχνιδάκι για νήπια... Θα πεθάνω Γιουγκοσλάβος! Παρεμπιπτόντως εκτός από τη μομφή που απέδωσε ο "Μπόσια" στον Ντούντα, είπε και κάτι άλλο, που όντως υπήρξε μια κατάθεση στεφάνου στον βωμό του εμφυλίου πολέμου, μα κυρίως έναν ύμνο στην ειρήνη και στην ποδοπατημένη από εικοσαετίας ενότητα εκείνου του λαού. Μπερδεμένος κάποια στιγμή με την καταγωγή του (ανάμεσα στο Μαυροβούνιο, στη Σερβία και στη Βοσνία/ Ερζεγοβίνη), ο συνάδελφος Ρήγας Δάρδαλης τον είχε ρωτήσει πούθε βαστά η σκούφια του και ο Τάνιεβιτς του έδωσε μια μνημειώδη απάντηση... "Φίλε μου, εγώ ήμουν, είμαι ακόμη και θα πεθάνω Γιουγκοσλάβος"! Κατόπιν όλων αυτών, το "Adecco Cup", που διοργανώθηκε τις τελευταίες μέρες στη Λιουμπλιάνα περισσότερο από ένα πολύ ενδιαφέρον τουρνουά, στο πλαίσιο της προετοιμασίας των έξι ομάδων ενόψει του Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας, υπήρξε ένα ιστορικό μνημόσυνο μιας χώρας που δεν υπάρχει πια! Και που υπήρξε πάντως, όσο την κρατούσε ενωμένη ο (Κροάτης) στρατάρχης Τίτο, ήταν ένα θαύμα, διότι αυτή η χώρα αποτελούσε μια Βαβέλ, από πάσης απόψεως: ένα παζλ από λαούς που διέφεραν στις καταβολές, στα ήθη και στα έθιμα, στη θρησκεία, στις πολιτικές τάσεις, στην κουλτούρα, στους συμμάχους και δεν συμμαζεύεται... Στη Λιουμπλιάνα μαζεύτηκαν αυτές τις μέρες, όλες οι φυλές (όχι του Ισραήλ, αλλά) του Τίτο: η Σερβία, που μέχρι και το 2002 έφερε