Ο Μπάνε, ο Μάικλ και ο Μήτσος!

Οι Κινέζοι έλεγαν ότι μια φωτογραφία αξίζει χίλιες λέξεις, αλλά ο Βασίλης Σκουντής, σε πείσμα της φλυαρίας του, δεν τις πλησίασε καν. Του έφταναν και του περίσσευαν κιόλας 705 (μετρημένες μία προς μία) για να γράψει την ιστορία όχι μιας, αλλά τριών παρεμφερών φωτογραφιών…

 Έβλεπα από νωρίς σήμερα το πρωί μια φωτογραφία με τον Διαμαντίδη σωριασμένο ανάσκελα στο παρκέ να ατενίζει προς το... άπειρο και αναφώνησα με όλο μου τον αυθορμητισμό “μπράβο στον συγγραφέα”. Η μάλλον, “μπράβο στον καλλιτέχνη”, που δεν είναι άλλος από τον Γιώργο Ματθαίο (του πρακτορείου Intime Sports) και ασφαλώς δικαιούται το βραβείο για τη φωτογραφία της χρονιάς.
Τη βλέπετε κιόλας φάτσα κάρτα σε αυτό το κείμενο, οπότε η δική μου λεζάντα είναι περιττή...
Με τη σημειολογική μανία που με κυριεύει, το έψαξα το θέμα και  έχω μερικές ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες: λοιπόν, η φωτογραφία τραβήχτηκε από την ασύρματη κάμερα που έχει τοποθετήσει ο Γιώργος πάνω στην μπασκέτα του ΟΑΚΑ και απαθανατίζει μια σκηνή η οποία έχει εκτυλίχτηκε στη λήξη του πρώτου ημιχρόνου. Η αντίδραση του αρχηγού του Παναθηναϊκού δεν προέρχεται από την κόπωση, ούτε από την ανακούφιση για τη μεγάλη νίκη, στο στυλ, “νυν απολύοις τον δούλον Σου, Κύριε”, άλλωστε μια τέτοια  αντίδραση είναι εντελώς ασύμβατη με τον μετρημένο χαρακτήρα του Διαμαντίδη.
“Τη φωτογραφία την τράβηξα ακριβώς μόλις ακούστηκε η κόρνα της λήξης του πρώτου ημιχρόνου και το εντυπωσιακό στοιχείο της πέρα από τον σωριασμένο Διαμαντίδη είναι το απόλυτο κενό που υπάρχει γύρω του” μου είπε ο Γιώργος Ματθαίος. Και συνέχισε: “Στην τελευταία φάση του ημιχρόνου ο Διαμαντίδης έκανε λάθος και βούτηξε προσπαθώντας να σώσει τη χαμένη μπαλιά. Αμέσως μετά γέμισε το... πλάνο, διότι τον πλησίασαν οι συμπαίκτες του και ο Ομπράντοβιτς, μάλιστα θυμάμαι ότι πρώτος έφτασε εκεί ο Φώτσης, για να τον σηκώσουν και να τον παρηγορήσουν”.
Δεν έχω ιδιαίτερες καλλιτεχνικές ανησυχίες, αλλά ακόμη και δια γυμνού οφθαλμού η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι θέαμα, αλλά και θέμα, που πάντως δεν καταγράφεται για πρώτη φορά στα μπασκετικά χρονικά. Ανατρέχοντας στο παρελθόν θυμάμαι τουλάχιστον άλλες δύο παρεμφερείς σκηνές και αντιδράσεις, που ωστόσο υπήρξαν πολύ πιο φορτισμένες από συγκινησιακής πλευράς...
Ο πρώτος παίκτης που είδα να πέφτει με πάταγο κάτω (αλλά μπρούμυτα, όχι ανάσκελα όπως ο Διαμαντίδης) και να οδύρεται είναι ο  Πρέλεβιτς αμέσως μόλις ήχησε η κόρνα της λήξης στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων (Ρεάλ Μαδρίτης-ΠΑΟΚ 65-63) τον Μάρτιο του 1992 στο “Palais de Bealieu” της Ναντ. Στην προτελευταία φάση του αγώνα ο Μπάνε είχε πετύχει ένα ασύλληπτο τρίποντο από τα δέκα μέτρα, αλλά στην επόμενη φάση ο Φασούλας και ο Μπουντούρης δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν στην επαναφορά, παρενέβη ο Ρίκι Μπράουν, έκλεψε την μπάλα και στην εκπνοή εκτέλεσε εν ψυχρώ τον ΠΑΟΚ.
Ο εκ γενετής ψύχραιμος (σε σημείο ώρες ώρες να θεωρείται αναίσθητος) Πρέλεβιτς δεν άντεξε το σοκ και με το που είδε την μπάλα στο καλάθι, έπεσε τάβλα κάτω και