Έχασες 0-3!

O Mάνος Αντώναρος αναρωτιέται (ανησυχεί) σε ποιά γλώσσα μπορεί να επικοινωνήσει με τους φανατικούς οπαδούς που μαχαιρώνονται στους δρόμους. ‘Oταν γράφω ότι είμαι θυμωμένος με τη Ρούλα Κορομηλά και τους επιγόνους της, ξέρω πολύ καλά γιατί… όταν γράφω ότι εμείς οι δημοσιογράφοι ξεχάσαμε τον εκπαιδευτικό μας ρόλο και το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν το καθημερινό χαρτάκι της AGB πάλι ξέρω πολύ καλά γιατί είμαι εκτός εαυτού… όταν με πιάνει αηδία όταν βλέπω τους πολιτικούς να μην παράγουν πόλιτική, αλλά να σπέρνουν κομματικοφορύνη, έχω συγκεκριμένους λόγους… Όταν κ. Ρούλα μου επί χρόνια αρέσκεσαι στον τίτλο «τηλε-Εθνική μας σταρ!» αντί να μιλάς, μουγγανίζεις … όταν ο πιο απλός δημιουργικός προβληματισμός μετατρέπεται σε χαχανητό… όταν η ανοησία αντικαθιστά το έξυπνο… όταν οι δημοσιογράφοι λένε ψέμματα…όταν οι πολιτικοί στηρίζονται σ’ αυτά τα ψέμματα…. Όταν η χοντροκοπιά βαφτίζεται αισθητική…Τότε πείτε μου… ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΜΩΡΕΕΕΕΕΕ! Σε τι γλώσσα να πώ εγώ (και όλοι εμείς που νιώθουμε το ίδιο) σ’ αυτό το παιδί που μαχαίρωσε το άλλο… και το ένα είναι στο χώμα και το άλλο στη φυλακή….ότι η ζωή μας είναι Ο,ΤΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ έχουμε; Ποιος Παναθηναϊκός; Ποιος Ολυμπιακός; Ποιος Βύζαντας Μεγάρων; Ποιος στημένος διαιτητής; Ποια μυστήρια δύναμη που δεν δίνει το πρωτάθλημα; Ποιό από όλα αυτά έχουν την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ αξία; Σε ποια γλώσσα να επικοινωνήσω μαζί τους; Να έχει φωνήεντα αυτή η γλώσσα ή μόνο σύμφωνα και μάλιστα ουρανικοληκτα; (κ.γ.χ.) Δεν τολμώ να φέρω παραδείγματα που θα ακουμπάνε την κόντρα Παναθηναϊκών-Ολυμπιακών, ΠΑΟΚτσήδων-Αρειανών, Βολιωτών-Λαρισαίων κ.λ.π. από σε βασμό στη λογική. Κάθε μερά φτάνουν στο inbox μου τρομερές κόντρες νέων παιδιών…το μίσος ξεχειλίζει…. Μίσος! Ξέρετε βρε τι είναι μίσος ή μόνο παίζετε μαζί του χωρίς να έχετε ιδέα; Για πές μου κ. Ρούλα μου, κ. Αυτιά μου, κ. πολιτικάντη μου, κ. λαμόγιε μου… σε τι γλώσσα να μιλήσω εγώ σ’ αυτά τα παιδιά; Ε, κ. Διαμαντοπούλου μου που ρίχνεις την Παιδεία στα Τάρταρα τι λέξεις να χρησιμοποιήσω εγώ σ΄αυτά τα παιδιά, που με εμπιστεύονται ή έχουν αντιπαλότητα μαζί μου; ¨όπως και να’χει προσπαθούν να επικοινωνήσουν όμως… Σιγά-σιγά…δειλα-δειλα….το μίσος υποχωρεί… Το αίσθημα αυτοσυντήρησης είναι τόσο ισχυρό, που δεν μπορεί να το πνίξει κανένα κασκόλ, κανένα πανό. Τι νομίζετε ότι λένε; Μόνο για τις ομάδες τους; ΛΑΘΟΣ κάνετε! ΤΡΟΜΕΡΑ ΜΕΓΑΛΟ λάθος… Μου λένε και για τους προβληματισμούς τους… Μου λένε για τις φοβίες τους…. Μου λένε για το αδιέξοδο που τους σφίγγει το λαρύγγι…. Και τότε ΒΕΒΑΙΑ βγαίνουν τα μαχαίρια. Είναι η τελευταία φωνή απόγνωσης πριν βγούν τα μαχαίρια. Πώς να τους εξηγήσω ότι από παρέα γίνονται συμμορία; Πώς να τους προειδοποιήσω ότι ο Αρχηγός τους… δεν είναι ο Οδηγητής τους, αλλά ένας κοινός μαχαιροβγάλτης; Τρελλαίνομαι που η συγχρονη αθλητική ενημέρωση έχει μετατρέψει το γ’ ενικό σε β’ ενικό… Αντί να λέει δλδ: η Ομάδα τάδε κέρδιΣΕ…λέει κέρδιΣΕΣ! Με κέρδιΣΕΣ! Ποιος σας είπε ότι οι λέξεις δεν παίζουν σημαίνοντα ρόλο; Ή μάλλον η θέση που βάζεις κανείς τις λέξεις… πώς κλίνει τα ρήματα… ΜΕ κέρδιΣΕΣ! Αμέσ