«Οι Έλληνες έχετε μεγάλη καρδιά»

Ο 27χρονος Σοχέλ από το Μπαγκλαντές ήταν ο έτερος πρωταγωνιστής του εξαιρετικού πειράματος της Action Aid για το ρατσισμό που συγκλόνισε την Ελλάδα.

Ο νεαρός Σοχέλ που βρίσκεται 12 χρόνια στη χώρα μας μίλησε στο Έθνος και στον δημοσιογράφο Γιάννη Φώσκολο για την εμπειρία του με το βίντεο, αλλά και τη ζωή του στην Ελλάδα.

Ο ίδιος εργάζεται σε ένα μαγαζί με κινητά τηλέφωνα, ρολόγια, κάλτσες, εσώρουχα, βαλίτσες κ.ά. στην Ομόνοια τα τελευταία

«Η Ελλάδα είναι πια πατρίδα για μένα. Θέλω να μείνω εδώ, μου αρέσει. Μπορούσα να φύγω για Ιταλία, Γερμανία, αλλά έμεινα επειδή αγαπώ αυτή τη χώρα. Οταν πρωτοήρθα ήταν πάρα πολύ καλά. Και δουλειές υπήρχαν και ο κόσμος μας αγαπούσε. Τώρα που η οικονομία έχει πρόβλημα είναι δύσκολα, αλλά όχι μόνο για μένα. Για όλους. Αλλά ο Έλληνας, η Ελληνίδα είναι καλοί, εγκάρδιοι άνθρωποι, σε αγαπάνε», λέει σε αρκετά καλά ελληνικά.

Ο Σοχέλ είναι ο μετανάστης από το Μπανγκλαντές που κάθισε στο παγκάκι μιας στάσης λεωφορείου στο κέντρο της πρωτεύουσας και υπέμεινε τις ρατσιστικές βρισιές ενός Έλληνα -ηθοποιού όπως διαπίστωσαν όλοι αργότερα- ώστε να καταγραφούν από την αθέατη κάμερα οι αντιδράσεις όσων ανυποψίαστων βρίσκονταν εκεί. Είναι ο πρωταγωνιστής του βίντεο - γροθιά στον ρατσισμό, που έκανε θραύση στο Διαδίκτυο και όχι μόνο. Ο ίδιος υποστηρίζει πως είναι από τους τυχερούς.

Μιλώντας στο «Εθνος της Κυριακής» λέει πως δεν έχει πέσει θύμα ρατσιστικής επίθεσης στην πραγματική ζωή. Ξέρει όμως φίλους και γνωστούς που χτυπήθηκαν από ρατσιστές. Και όπως λέει, η χειρότερη περίοδος που έχει ζήσει στην Ελλάδα ήταν όταν οι ρατσιστικές και φασιστικές επιθέσεις ήταν σχεδόν καθημερινότητα. Πριν δολοφονηθεί δηλαδή ο Παύλος Φύσσας. Με τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής να αλωνίζουν.

«Τότε φοβόμουν πάρα πολύ. Είχα ένα μεγάλο βάρος εδώ», λέει και δείχνει την καρδιά του. «Σκεφτόμουν γιατί; Κι εγώ άνθρωπος είμαι. Αλλά αυτοί που χτυπούν δεν σκέφτονται πως είμαστε άνθρωποι».

Για περίπου ενάμιση χρόνο απέφευγε να περπατά μόνος στον δρόμο, αν και οι μόνες διαδρομές που έπρεπε να κάνει ήταν σπίτι - δουλειά - δουλειά - σπίτι. Όπως σχεδόν όλα τα χρόνια του στην Ελλάδα.

«Είχα συνέχεια άγχος πώς θα γυρίσω σπίτι μου. Μήπως με χτυπήσουν στον δρόμο. Όποτε είχα λεφτά έπαιρνα ταξί. Αλλά δεν μπορούσα κάθε μέρα. Δεν έπαιρνα και τόσο πολλά λεφτά στη δουλειά. Τις άλλες μέρες πήγαινα σπίτι τρέχοντας μαζί με άλλους. Ευτυχώς μετά σταμάτησε ο φόβος και τώρα τα πράγματα είναι καλύτερα».

Αυτό -πως δηλαδή τα πράγματα είναι τώρα καλύτερα- θα το επαναλάβει αρκετές φορές. Αλλά φαίνεται πως ο φόβος του δεν έχει εντελώς κοπάσει. «Δεν θα έχω πρόβλημα, ε; Επειδή περπατώ στον δρόμο, παίρνω το λεωφορείο», ρωτά με αγωνία για τη συνέντευξη... Πάντως τέτοιες ρατσιστικές βρισιές σαν αυτές που ακούγονται στο βίντεο της Action Aid λέει πως δεν έχει ακούσει ξανά. Μόνο δυο - τρεις φορές σε καμιά λαϊκή, όταν οι ρατσιστικές επιθέσεις ήταν στην ημερήσια διάταξη, κάποιοι τον είχαν σπρώξει, κάτι του είχαν πει, αλλά όχι τόσο άσχημα λόγια.

«Όλος ο κόσμος δεν είναι ίδιος. Υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι. Αλλά ο περισσότερος κόσμος εδώ στην Ελλάδα είναι καλός. Οι ρατσιστές είναι μειοψηφία. Εγώ έχω φίλους εδώ στην Ελλάδα», λέει και μετράει αφεντικά παλιά και τωρινά, αλλά και ανθρώπους που τον έχουν βοηθήσει και τους οποίους έχει ο ίδιος βοηθήσει.

«Αν δεν μιλήσω μαζί σου, αν δεν σε βοηθήσω, αν δεν σε αγαπήσω, αυτό είναι καλό; Όπως εμένα με βοήθησαν κι εγώ βοηθάω. Δεν είμαι κλέφτης, ούτε μαφία. Το όνειρό μου είναι να περνάμε όλοι καλά μαζί, να αγαπάμε και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Να είμαστε όλοι αδέλφια. Αγαπώ πολύ την Ελλάδα και τον Έλληνα. Και νιώθω πως και οι Έλληνες με αγαπάνε. Γιατί αν δεν σε αγαπάνε πώς μπορείς να κάτσεις στη χώρα; Όπου και να πας πια οι δουλειές είναι δύσκολες κι αν δεν έχεις και χαρτιά είναι ακόμη χειρότερα. Αν όμως δεν σε αγαπήσει ο κόσμος δεν μπορείς να κάνεις τίποτα».

«Με πήραν τα κλάματα»

Ένας γνωστός του, λέει, του πρότεινε να πάρει μέρος στο βίντεο - κοινωνικό πείραμα. «Στην αρχή, όταν ο κύριος άρχισε να φωνάζει και να μιλάει τόσο άσχημα φοβήθηκα. Το ήξερα πως κάνουμε ταινία, αλλά και πάλι φοβήθηκα. Μετά, όταν άρχισαν διάφοροι να με υπερασπίζονται μου έφυγε το βάρος από την καρδιά. Στο τέλος με πήραν τα κλάματα από τις αντιδράσεις του κόσμου, που μου έδειξαν αγάπη. Πολύ καλά λόγια είπαν. Σαν να μου λέγανε, είσαι κι εσύ άνθρωπος. Και στην πραγματική ζωή εγώ αυτό βλέπω, πως οι Έλληνες είναι καλοί άνθρωποι, σε αγαπάνε».

Δεν ήταν ο μόνος που έκλαψε στα γυρίσματα. «Ήταν και μια έγκυος κοπέλα που μίλησε σε αυτόν που μου φώναζε και του είπε ''τι φωνάζεις; Όλοι άνθρωποι είμαστε. Έχω παιδιά κι αυτός είναι σαν παιδί μου''. Τα έλεγε αυτά και έκλαιγε».

Το ταξίδι από το Μανταριπούρ

Πριν από 12 χρόνια ξεκίνησε από το Μανταριπούρ του Μπανγκλαντές, περπάτησε 15 μέρες για να φτάσει στην Τουρκία και από τον Εβρο πέρασε στην Ελλάδα. Είναι ο μεγαλύτερος από οκτώ αδέλφια, τέσσερα αγόρια και τέσσερα κορίτσια. Δούλεψε σκληρά σε διάφορες δουλειές. Καλοκαίρια σε νησιά, Σαντορίνη, Υδρα, Πόρο σε κουζίνες βοηθός, λαντζιέρης, και χειμώνες στην Αθήνα.

Μένει στην Κυψέλη με δύο συμπατριώτες του, σε ένα σπιτάκι που νοικιάζει με 280 ευρώ. Πληρώνει ενοίκιο, λογαριασμούς και ό,τι περισσέψει, αν περισσέψει, στέλνει στην οικογένειά του στο Μπανγκλαντές. Για να μπορέσουν να ζήσουν. Εκεί, στην Κυψέλη, έχει τύχει να τον κοιτάξουν περίεργα; «Οχι. Αλλά δεν είναι βέβαια όλος ο κόσμος ίδιος. Τι να σου πω. Μπορεί. Αλλά εγώ δεν το έχω καταλάβει. Εγώ αυτό που έχω καταλάβει είναι πως οι Ελληνες είναι καλοί άνθρωποι και έχουν μεγάλη καρδιά».

Το πρόβλημά του τώρα όμως είναι τα χαρτιά. Οπως πολλών άλλων μεταναστών που εκπίπτουν της νομιμότητας. Ο Σοχέλ λέει πως πάντα είχε νομιμοποιητικά έγγραφα. Και κάποιες φορές που τον είχε προσαγάγει η Αστυνομία, μετά τον άφηναν επειδή «είχα χαρτιά». Πριν από λίγες μέρες όμως απορρίφθηκε η αίτησή του για ανανέωση της άδειας διαμονής του στη χώρα. «Δεν ξέρω ακόμη γιατί. Πρέπει να πάει ο δικηγόρος να δει». Υποψιάζεται πως κάτι έχει γίνει με τα ένσημά του. «Κάνω φορολογική δήλωση, έχω εκκαθαριστικό και βιβλιάριο υγείας», σπεύδει να συμπληρώσει. Η αγωνία του είναι εμφανής. Πέρυσι που είχε άδεια παραμονής ταξίδεψε μέχρι την πατρίδα του. Εκεί γνώρισε μια κοπέλα που θέλει να παντρευτεί. Ολο τον περασμένο χρόνο έχουν σχέση μέσω Skype.

«Θέλω να πάω στο Μπανγκλαντές να την παντρευτώ και να έρθουμε μαζί στην Ελλάδα. Αλλά τώρα δεν έχω άδεια διαμονής. Δεν είμαι βέβαια μόνο εγώ. Είναι πολλοί». Αυτό ζητά και από την καινούργια κυβέρνηση.

«Να βοηθήσει να ανοίξουν οι δουλειές και να πάρουν χαρτιά οι μετανάστες που ταλαιπωρούνται. Αυτό ζητάμε μόνο. Και να μείνουμε όλοι μαζί εδώ, σαν ομάδα. Δεν υπάρχει κάτι να μας χωρίζει. Ο ρατσισμός είναι κακό πράγμα. Εμείς οι δύο ας πούμε τι διαφορά έχουμε; Επειδή εσύ είσαι άσπρος κι εγώ σκούρος; Αν κόψεις το χέρι μου, πάλι αίμα θα βγει»...