Ο τελευταίος Καμικάζι!

Όταν ο αυτοκράτορας Χιροχίτο έβαλε την Ιαπωνία στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η νίκη ήταν αυτονόητη. Ο ιαπωνικός στρατός αποτέλεσε ακραίο παράδειγμα προσήλωσης, πείσματος και αυτοθυσίας σε βαθμό παράνοιας με σκοπό να δικαιώσει την επιλογή του... θεού του. Όσες ιστορίες όμως και αν έχουμε ακούσει για καμικάζι που εφορμούσαν σε αμερικάνικα καράβια, για ακούραστους υπερασπιστές οχυρωμάτων και για χαρακίρι στο όνομα της τιμής καμία δεν πλησιάζει

αυτή του Χίρου Ονόντα. Ο "Μεγάλος Πόλεμος" για τον Ιάπωνα αξιωματικό κράτησε 29 χρόνια παραπάνω και σε αντίθεση με τη χώρα του, αυτός δεν παραδόθηκε ποτέ. Συνέχισε να πολεμά περιμένοντας τη διαταγή που θα τον απάλλασσε από τα καθήκοντα του.

Δεν θα παραδοθείς...

Σε ηλικία 20 ετών ο υπάλληλος εμπορικής εταιρίας Χίρου Ονόντα κλήθηκε στον αυτοκρατορικό ιαπωνικό στρατό. Εκπαιδεύτηκε στη συλλογή πληροφοριών, τον ανταρτοπόλεμο και το σαμποτάζ. Στις 26 Δεκεμβρίου 1994 μετατέθηκε στο νησί Λουμπάνγκ των Φιλιππινών με μια ξεκάθαρη εντολή από τον διοικητή του Γιοσίμι Τανιγκούτσι. "Σου απαγορεύεται να σκοτωθείς από το δικό σου χέρι. Μπορεί να πάρει τρία χρόνια, μπορεί πέντε αλλά ό,τι κι αν συμβεί θα επιστρέψουμε για εσένα. Μέχρι τότε, ακόμα και αν έχεις έναν στρατιώτη, θα συνεχίζεις να τον οδηγείς. Μπορεί να χρειαστεί να ζεις με καρύδες. Αν συμβεί αυτό θα ζεις με καρύδες. Σε καμία περίπτωση δεν θα παραδώσεις τη ζωή του εθελοντικά" ήταν η διαταγή και ο Ονόντα δεν την ξέχασε ποτέ.

Στο Λουμπάνγκ ο Ονόντα ενσωματώθηκε σε μια ομάδα που βρισκόταν ήδη στο νησί και γρήγορα κατάλαβε πως τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Οι ανώτεροι του εκεί δεν του επέτρεψαν να πραγματοποιήσει δολιοφθορές σε στόχους (το λιμάνι και το αεροδρόμιο). Στις 28 Φεβρουαρίου του 1945 ο στρατός των συμμάχων αποβιβάστηκε στο νησί και η ιαπωνική ομάδα διασπάστηκε σε γκρουπ των 3-4 ατόμων που προχώρησαν στην ζούγκλα.

Η Ιαπωνία δεν γίνεται να χάσει

Τα περισσότερα γκρουπ εξολοθρεύθηκαν αλλά αυτό του Ονόντα, που αποτελούταν από αυτόν και τους Γουίτσι Ακάτσου, Σιότσι Σιμάντα και Κινσίτσι Κοζούκα, επιβίωσε. Συνέχισαν λοιπόν την δράση τους με δολιοφθορές και σαμποτάζ ενώ έτρωγαν φρούτα και προμήθειες που έκλεβαν από αγρότες της περιοχές. Τον Οκτώβριο του 1945 αφού είχαν σκοτώσει μια αγελάδα σε μια φάρμα βρήκαν ένα φυλλάδιο που έλεγε ότι ο πόλεμος είχε τελειώσει στις 15 Αυγούστου και τους καλούσε να κατέβουν από το βουνό. Αφού το συζήτησαν κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ήταν αδύνατο η Ιαπωνία να έχει χάσει τόσο σύντομα. Συνέχισαν τη δράση τους ενώ μήνες αργότερα ένα αεροπλάνο έριξε φυλλάδια στην ζούγκλα. Το κείμενο που έφερε την υπογραφή του στρατηγού Γιαμασίτα τους ζητούσε να παραδοθούν. Το θεώρησαν ψεύτικο και με το σκεπτικό "Αν η Ιαπωνία κέρδιζε θα έρχονταν να μας πάρουν, η Ιαπωνία δεν γίνεται να χάσει, οπότε ο πόλεμο συνεχίζεται" απέρριπταν όσες προσπάθειες έγιναν με νέα φυλλάδια που είτε είχαν εικόνες από ιαπωνικές εφημερίδες με τα νέα της ήττας είτε φωτογραφίες και γράμματα από οικογένειες στρατιωτών.

Κάποτε ήταν ένας μ