Μια «βασίλισσα» 112 ετών!

Η Ρεάλ (Real) ιδρύθηκε ως Μαδρίτη στις 6 Μαρτίου 1902 από μια ομάδα αποφοίτων αγγλικών πανεπιστημίων. Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι ο πρώτος της πρόεδρος, Χουάν Παδρός Ρουμπιό, ήταν Καταλανός. Ο ίδιος σίγουρα δεν φανταζόταν ότι η έμπνευσή του θα γινόταν ίσως η μεγαλύτερη ομάδα του κόσμου.

Το χρώμα της φανέλας της είναι το λευκό, δανεισμένο από μία αγγλική ομάδα την εποχή της ίδρυσής της, ονόματι Κορίνθιανς. Γι' αυτό αποκαλείται από τον κόσμο και τον Τύπο Λος Μερένχες (Οι «Μαρέγκες) και Λος Μπλάνκος (Οι Λευκοί).

Το 1905 κατακτά το Κύπελλο του Βασιλιά (Κύπελλο Ισπανίας), που είναι ο πρώτος της τίτλος. Το πρωτάθλημα άργησε αρκετά και ήλθε μόλις το 1932. Στις 29 Ιουνίου 1920 προστέθηκε στην ονομασία της η λέξη Ρεάλ, δηλαδή βασιλικός, με πρωτοβουλία του Βασιλιά της Ισπανίας, Αλφόνσου του 13ου.

Ο μύθος της Ρεάλ

Η Ρεάλ Μαδρίτης, ξεκινά να χτίζει το μύθο της στα μέσα του 20ού αιώνα. Ήταν τότε που, κατέκτησε πέντε συνεχόμενα Κύπελλα πρωταθλητριών με το συγκεκριμένο ρεκόρ να μην έχει καταρριφθεί ακόμα από κάποια άλλη ομάδα. Ωστόσο, ύστερα από τους συγκεκριμένους τίτλους, ήρθε ακόμα ένας το 1966. Από τότε, χρειάστηκε να περάσουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, 32 χρόνια για να βρεθεί ξανά στην κορυφή της Ευρώπης.

Η κόντρα με την Μπαρτσελόνα...

Αν υπάρχει μία ομάδα στον κόσμο, η οποία μισεί και μισιέται από τη Ρεάλ Μαδρίτης, είναι η Μπαρτσελόνα. Οι δύο ομάδες συνθέτουν, άλλωστε, το μεγαλύτερο ντέρμπι στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Όλη η κόντρα, ξεκίνησε εξωαγωνιστικά.

Συγκεκριμένα η Καταλονία, πάντα είχε ένα θέμα με την Καστίλλη και τούμπαλιν. Απλά η δημιουργία των δύο συλλόγων έκανε ακόμα μεγαλύτερη τη συγκεκριμένη «μάχη». Μεγάλες διαστάσεις δόθηκαν στη συγκεκριμένη κόντρα το 1939, όταν ο Φραντσίσκο Φράνκο, δικτάτορας της χώρας αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το όνομα της Ρεάλ Μαδρίτης.

Η κόντρα για τον Ντι Στέφανο

Η κόντρα της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ έφτασε στο απόγειο της το 1953. Εκείνο το καλοκαίρι η Μιλιονάριος πραγματοποίησε περιοδεία στην Ισπανία και τόσο η Ρεάλ όσο και η Μπαρτσελόνα εντυπωσιάστηκαν με τον ξανθό κυνηγό και κινήθηκαν ταυτόχρονα για την απόκτησή του. Ο Ντι Στέφανο ουσιαστικά άνηκε ακόμα στη Ρίβερ Πλέιτ (δεν είχε πάρει ποτέ κανονική μεταγραφή) με την οποία η Μπάρτσα συμφώνησε σε όλα. Ωστόσο, οι άνθρωποι της Ρεάλ ήρθαν σε συμφωνία με τη διοίκηση της Μιλιονάριος και ουσιαστικά απήγαν τον παίκτη από το αεροδρόμιο της Βαρκελώνης, φέρνοντας τον στη Μαδρίτη. Το θέμα τελικώς, κλήθηκε να διευθετήσει μια 15μελης επιτροπή, η οποία (ελέω Φράνκο) απεφάνθη ότι τα δικαιώματα του Ντι Στέφανο άνηκαν εξ ημισείας και στους δύο συλλόγους. Ως εκ τούτου, ο παίκτης θα αγωνιζόταν εκ περιτροπής μια χρονιά στους «Μαδριλένους», και μια στους «Καταλανούς». Η διοίκηση των «Μπλαουγκράνα», δεν δέχτηκε να δώσει συνέχεια σε αυτήν την φαρσοκωμωδία, και αποφάσισε να απεμπλακεί από την υπόθεση, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στην Ρεάλ για να κάνει δικό της τον παίκτη. Τα υπόλοιπα αποτελούν πλέον ιστορία γραμμένη με τρόπαια...

Κατά την διάρκεια του εμφύλιου πολέμου ο πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης, Ραφαέλ Σάντσεθ Γκέρα και αρκετά ακόμα μέλη της τότε διοίκησης φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν από τους εθνικιστές, ως ένδειξη εκδίκησης για τον φόνο του προέδρου της Μπαρτσελόνα, από την ομάδα του Φράνκο, λίγα χρόνια νωρίτερα. Ενδεικτικό της κόντρας είναι ότι μετά τον Ραφαέλ Σάντσεθ Γκέρα, στον προεδρικό θώκο της «βασίλισσας» κάθισε ο κομμουνιστής Αντόνιο Ορτέγα, ο οποίος ωστόσο συνελήφθη από τους φρανκιστές και μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει γνωστή η κατάληξή του...

Το στολίδι της...

Το ημερολόγιο έδειχνε 14 Δεκεμβρίου του 1947, όταν η Ρεάλ Μαδρίτης έδωσε το πρώτο της παιχνίδι στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», απέναντι στην Μπελενένσες.

Στις 22 Ιουνίου του 1944, εγκρίθηκε το δάνειο προς τον Σαντιάγκο Μπερναμπέου και τον Ραφαέλ Σαλγκάδο, για την ανέγερση του νέου γηπέδου της Ρεάλ Μαδρίτης, το οποίο διαδέχθηκε το «Εστάντιο Σαμάρτιν».

Αρχιτέκτονες του νέου γηπέδου ήταν οι Μανουέλ Μουνιόζ Μοναστέριο και Λουίς Αλεμάνι Σολέρ, οι οποίοι εμπνεύστηκαν ένα «παλάτι» για την μεγαλύτερη ομάδα της Ισπανίας, χωρητικότητας 95 χιλιάδων θεατών.

Αρχικό όνομα του γηπέδου, είχε αποφασιστεί το «Νουέβο Εστάντιο Σαμαρτίν», με την Ρεάλ να το εγκαινιάζει με νίκη 3-1 επί της Μπελενένσες στις 14 Δεκεμβρίου του 1947 , με τον Σαμπίνο Μπαρινάγκα να είναι ο πρώτος παίκτης που σκόραρε στον «ναό» της Μαδρίτης.

Το 1954, αποφασίζεται η αύξηση της χωρητικότητας του γηπέδου στις 125 χιλιάδες θέσεις, ενώ ένα χρόνο αργότερα αποφασίζεται η αλλαγή της ονομασίας του γηπέδου, με το «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» να επιλέγεται προς τιμήν του προέδρου της ομάδας, ο οποίος είχε διατελέσει παίκτης και προπονητής στους «μερένχες».

Φυσικά στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982 φιλοξενήθηκε ο τελικός στο «Μπερναμπέου» ανάμεσα σε Ιταλία και Δυτική Γερμανία, ενώ για τις ανάγκες του Μουντιάλ έγινε «λίφτινγκ» στο γήπεδο και έτσι η χωρητικότητα από τις 125 χιλιάδες έφτασε στις 90,800, καθώς τοποθετήθηκε στέγαστρο.
Την σημερινή του μορφή, το «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» την οφείλει στον Φλορεντίνο Πέρεθ, νυν πρόεδρο της ομάδας, ο οποίος επένδυσε μέσα στην πενταετία 2001-2006, 127 εκατομμύρια ευρώ για την αναμόρφωση του «σπιτιού» της Ρεάλ.

Νέα εστιατόρια, σουίτες, αποδυτήρια, αυτόματες σκάλες, θερμαινόμενα καθίσματα και πολλά άλλα ήρθαν να προστεθούν στο επιβλητικό «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», του οποίου η χωρητικότητα πλέον είναι στις 85,454 θέσεις...

Οι Galacticos

Τα τελευταία 15 χρόνια και από την έναρξη της θητείας στον προεδρικό θώκο της ομάδας του Φλορεντίνο Πέρεθ, εισήχθη στο λεξικό της Ρεάλ και του Παγκόσμιου ποδοσφαίρου η λέξη Galacticos.
Ο Πέρεθ υποσχέθηκε να αποκτά η ομάδα από ένα μεγάλο αστέρι κάθε χρονιά και ξεκίνησε με τη μεταγραφή του Φϊγκο από την Μπαρτσελόνα.
Ο πρόεδρος της Ρεάλ δεν σταμάτησε όμως εκεί κ ιέκανε πράξη την υπόσχεσή του, φέρνντας στην ομάδα στη συνέχεια τους Ζιντάν, Ρονάλντο, Μπέκαμ, Όουεν και πολλούς άλλους, όπως ο Κριστιάνο και ο Κακά!

Αμέτρητοι παικταράδες...

Τη φανέλα της έχουν φορέσει ή φορούν σπουδαίοι ποδοσφαιριστές: Αλφρέδο Ντι Στέφανο, Ρεϊμόν Κοπά, Κλοντ Μακελέ, Βιθέντε Ντελ Μπόσκε, Χόρχε Βαλντάνο, Ρόμπερτ Προσινέτσκι, Νταβόρ Σούκερ, Ιβάν Ζαμοράνο, Μίκαελ Λόυντρουπ, Κριστιάν Καρεμπέ, Ζινεντίν Ζιντάν, Πάουλ Μπράιτνερ, Γκίντερ Νέτσερ, Μπερντ Σούστερ, Φέρεντς Πούσξας, Λουίς Φίγκο, Γκιόργκι Χάτζι, Ούγο Σάντσες, Πρέντραγκ Μιγιάτοβιτς, Εμίλιο Μπουτραγένιο, Χοσέ Καμάτσο, Χέντο, Φερνάντο Ιέρο, Χουανίτο, Μίτσελ, Φερνάντο Μοριέντες, Μανουέλ Σαντσίς, Ρικάρντο Ζαμόρα, Χοσέ Σανταμαρία. Ικερ Κασίγιας, Ρομπέρτο Κάρλος, Ραούλ, Ζούλιο Μπαπτίστα, Ρονάλντο, Ρομπίνιο, Σισίνιο και Ντέιβιντ Μπέκαμ.

Μια ιστορία γραμμένη με τίτλους...

Στην υπεραιωνόβια ιστορία της, η Ρεάλ έχει κατακτήσει σχεδόν τα πάντα.

Οι σημαντικότεροι τίτλοι:

• 3 Διηπειρωτικά Κύπελλα: 1960, 1998, 2002.

• 9 Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης (Τσάμπιονς Λιγκ): 1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1966, 1998, 2000, 2002.

• 2 Κύπελλα ΟΥΕΦΑ: 1985, 1986.

• 1 Ευρωπαϊκό Σούπερ Κύπελλο: 2002.

• 32 Ισπανικά Πρωταθλήματα: 1932, 1933, 1954, 1955, 1957, 1958, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1967, 1968, 1969, 1972, 1975, 1976, 1978,1979,1980, 1986,1987, 1988, 1989, 1990, 1995, 1997, 2001, 2003, 2007, 2008, 2012.

• 18 Κύπελλα Ισπανίας: 1905, 1906, 1907, 1908, 1917, 1934, 1936, 1946, 1947, 1962, 1970, 1974, 1975, 1980, 1982, 1989, 1993, 2011.

• 9 Σούπερ Κύπελλα Ισπανίας: 1947, 1988, 1989, 1990, 1993, 1997, 2001, 2003, 2011.