Κατανοώ τον έξαλλο πανηγυρισμό του... Ράντου

Αυτό που θα έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση σε έναν ουδέτερο σαν κι εμένα στο χθεσινό παιχνίδι θα έπρεπε να είναι ο... έξαλλος πανηγυρισμός του Ράντου -που έχει μια φοβερή ιστορία με τον Αλέφαντο και συμπρωταγωνιστή τον Τοχούρογλου αλλά δεν είναι της παρούσης- όταν έγινε το 2-1.
Τον καταλαβαίνω όμως... Και για τον πανηγυρισμό και για το ότι αγκάλιασε τον Περέιρα, που τον κοίταζε σαν ΟΥΦΟ, αφού το παιχνίδι είχε ήδη λήξει με ήττα, και του εξήγησε ότι πανηγυρίζει επειδή ο Ολυμπιακός

με αυτό το γκολ βγαίνει πρώτος σε... ισοβαθμία. Τον καταλαβαίνω... Γιατί αυτός ο Ολυμπιακός ακόμη και με το πρόγραμμα που έχει, με πλήθος... δικών του παιδιών απέναντι μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος, δεν πείθει για τίποτα.
Κι έτσι την ώρα της ταπείνωσης ο έμπειρος Ράντος, που δεν έχει τους 200 παλμούς των παικτών που μπορεί να πανηγυρίζουν επειδή δεν ξέρουν πόση ώρα μένει, πανηγυρίζει γιατί παρά την εύκολη ήττα δίδεται περιθώριο για απώλεια τριών, τουλάχιστον, βαθμών μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος με αυτό το άχρηστο σε ότι αφορά το συγκεκριμένο παιχνίδι γκολ.

Η συνέχεια του άρθρου εδω